Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 8.

Ήδη βρισκόμαστε στην 6η φάση των συνεδριών που συμμετέχουμε εγώ, ο Κρις και ο Ηλίας.
Δεν μετανιώνω που ακολούθησα το συγκεκριμένο πρόγραμμα μιας και γνώρισα τον Ηλία, τον Κρις θα τον γνώριζα ούτως ή άλλως. Τις σκέψεις μου διακόπτει η γνώριμη φωνή της Μαίρης (κεφάλαιο 2, κοπέλα με νευρική ανορεξία)
'Ελ, ο Κρις δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω σου, είσαι σίγουρη πως είστε μόνο φίλοι;' η πρόταση της Μαίρης παίζεται ξανά και ξανά στα αυτιά μου. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ίσως να του αρέσω, γενικά να αρέσω σε οποιονδήποτε, έτσι κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου γεμάτη σιγουριά.
'Μόνο φίλοι' είναι οι μόνες λέξεις που καταφέρνω να πω και εκείνη την στιγμή ακούγεται ο γνώριμος ήχος από το κουδούνι που δηλώνει το τέλος της συνεδρίας. Παίρνω απευθείας την τσάντα μου και χωρίς να κοιτάξω τον Κρις, φεύγω από τον χώρο.

'Έλ, τι σκατά έχεις πάθει;' τα δάχτυλα του Κρις τυλίγονται, παραδόξως, με μεγάλη ευκολία γύρω από το μπράτσο μου. Γυρνάω και τον κοιτάω με έκπληξη. 'Δεν έχω πάθει κάτι' καταφέρνω να πω χαμηλόφωνα. 'Καλώς' αφήνει επιτόπου το χέρι μου και βγάζει το κινητό του από την τσέπη του μαύρου τζιν του.
'Θα βγω με νέο πρόσωπο, ευχήσου μου καλή τύχη' λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. Τα ανάμεικτα μου συναισθήματα δεν με αφήνουν να αποφασίσω αν χαίρομαι που θα βγει με κάποια ή όχι. Ως γνωστών όμως υπερισχύει ο εγωισμός μου και έτσι απαντάω αδιάφορα.
'Καλό κουράγιο στην κοπέλα' και με αυτή μου την πρόταση τον προσπερνάω, βγαίνω στο άδειο πεζοδρόμιο και περνάω τον δρόμο, φτάνω στο γνωστό καφέ που συναντιέμαι με τον Ηλία κάθε Πέμπτη μετά την συνεδρία, νιώθοντας περήφανη που μίλησα τόσο στεγνά στον Κρις. Δυστυχώς όμως το ραντεβού του Κρις ήταν στο ίδιο καφέ που θα πήγαινα και εγώ.