Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 5.

     

             Χθες ο Κρις μου ζήτησε να πάμε μαζί στην  συνεδρία και δεν δίστασα να πω το ναι αμέσως. Χαίρομαι που τον γνώρισα και όσο σκέφτομαι πως οι μέρες περνάνε και θα γυρίσει πίσω στην Θεσσαλονίκη, θλίβομαι ελάχιστα. Σηκώνομαι διστακτικά από το κρεβάτι, αλλάζω και συμμαζεύω το κρεβάτι μου. Τα ρούχα μου δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο όσο και αν ήθελα να δείχνω ωραία για να με προσέξει κανείς. Μια μαύρη ριχτή μπλούζα μιας και απεχθάνομαι τα κολλητά ρούχα, ενα blue jean και τα αγαπημένα μου all star. Απελευθερώνω τα μαλλιά μου από την χαλαρή πλεξούδα που τα είχα πιάσει χθες το βράδυ και αποφασίζω να κατέβω στην τραπεζαρία ως συνήθως για να πάρω το πρωινό μου.

    'Καλημέρα Έλ' με σταματάει η γιατρός μου.
'Α εμ καλημέρα' της χαμογελάω ενώ περπατάμε και οι 2 πιο κοντά στην ανοιχτή πόρτα.
'Είδα πως έχεις έρθει πολύ κοντά με ένα παιδί από εδώ' μου χαμογελάει. Ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου.
'Ε ναι και;' την κοιτάζω διερευνητικά.
'Σου έχει μιλήσει για τον εαυτό του;' δεν προλαβαίνω να μιλήσω και η Κ.Δήμητρα με καλημερίζει με το που μπαίνω στην τραπεζαρία. Χαίρομαι τόσο που διέκοψε την συζήτηση. Ο Κρις βρίσκεται σε ένα τραπέζι με άλλα παιδιά, μεγαλύτερα και μικρότερα. Δεν με βλέπει και νιώθω μια ανακούφιση. Κάθομαι σε ένα ακριανό τραπέζι και τρώω τα δημητριακά μου ενώ παράλληλα διαβάζω ένα άρθρο στα κοινωνικά μιας εφημερίδας.

   Αφού έχω τελειώσει και ο Κρις δεν ενδιαφέρθηκε να με πλησιάσει για την συνεδρία, αποφασίζω να σηκωθώ. Δυστυχώς πέφτω πάνω σε ένα παιδί, που δεν έχω ξαναδεί, με αποτέλεσμα να λερώσω το μπλουζάκι μου από το γεμάτο γάλα ποτήρι που κρατούσε.
'Λυπάμαι' λέει αμήχανα ενώ εγώ προσπαθώ να φανώ όσο πιο ήρεμη μπορώ.
'Δε...δεν πειράζει' του χαμογελάω και τον προσπερνάω βιαστικά. Τρέχω μέχρι το δωμάτιο μου και ακούω δυνατά βήματα πίσω μου. Είναι ο Κρις. Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου, μα κάνω την αδιάφορη.
'Έλ γαμώ, μη τρέχεις' φωνάζει δυνατά και εγώ σταματάω.
'Τι θέλεις;' τον κοιτάζω σοβαρά στα μάτια.
'Δεν θα πάμε μαζί στην συνεδρία; Γιατί δεν με πλησίασες;' σταυρώνει τα χέρια του φανερά εκνευρισμένος.
'Εσύ μου το πρότεινες, εσύ έπρεπε να έρθεις σε εμένα, δεν έχω χρόνο τώρα, πρέπει να αλλάξω'. Μπαίνω στο δωμάτιο μου και ακούω έναν δυνατό χτύπο στην πόρτα μου.

    

           Όλα ξαφνικά θολώνουν και νιώθω το σώμα μου πιο ελαφρύ απ' ότι συνήθως. Πέφτω κάτω και επιστρέφει στο μυαλό μου η εικόνα του ίδιου άντρα. Μεθυσμένος μα τώρα πιο δυνατός από τις άλλες φορές. Η κλειδωμένη πόρτα τον εμποδίζει στο να μπει και εγώ νιώθω ασφαλής. Τα χέρια του χτυπάνε ακόμη πιο δυνατά την πόρτα του μπάνιου και εγώ πιάνω το ψαλίδι που βλέπω μπροστά μου και σκίζω όσο πιο γρήγορα μπορώ το δέρμα των χεριών μου. Καλύτερα νεκρή παρά να πονάω. Σκέφτομαι και χώνομαι στην γωνία πίσω από την πόρτα. Μετά από εκείνη την μέρα δεν θυμάμαι πολλά. Μόνο ότι ξύπνησα στο νοσοκομείο.