Τα σημάδια στο σώμα μου...

Κεφάλαιο 7.

Οι μέρες περνάνε βασανιστικά. Η καθημερινή ρουτίνα γίνεται υποφερτή χάρη στον Κρίς και τον Ηλία. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη μιας και ποτέ δεν είχα κανέναν ή τουλάχιστον όποιον γνώριζα τον έβλεπα να χάνεται μετά από λίγο. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος λόγος που δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί για να μαθαίνουν και να εξελίσσονται πράγμα δύσκολο όταν μένουν στάσιμοι με τους ίδιους ανθρώπους στην ζωή τους. Πολύ στενάχωρη η σκέψη που κάνω καθημερινά αλλά καλώς ή κακώς κάθε μέρα είμαστε μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο. Άλλοι είναι μόνοι, άλλοι όχι. Κανένας δεν θα μείνει γνωστός σε αυτό το κόσμο, αργά ή γρήγορα όσοι ξέρουν ποια είμαι εγώ ή εσύ, δεν θα υπάρχουν σε αυτό το όμορφο μέρος που μας δόθηκε ατελής ώστε να το τελειοποιήσουμε εμείς. Σκοπός της γέννησης κάθε ανθρώπου λένε πως είναι η αναπαραγωγή και η δημιουργία οικογένειας. Και τι; Όσοι δεν παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά δεν θεωρούνται ίδιοι με όλους τους άλλους; Σκέφτομαι όλα τα ορφανά και όλα τα άστεγα παιδιά που βλέπω καθημερινά και αναρωτιέμαι πόσα από αυτά είχαν τους λάθος γονείς που απλά δεν έπρεπε να δημιουργήσουν ένα τέτοιο πλάσμα, αγαθό και ευαίσθητο ενώ υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που αξίζουν όλη την αγάπη και όλα τα παιδιά του κόσμου.

Ο καημένος ο Κρις δεν μεγάλωσε με την αγάπη της μητέρας του και πέρα από αυτό δεν είχε και την κατάλληλη υποστήριξη από τον πατέρα του. Θεωρούσε 'λάθος' τις επιλογές του παιδιού του και αντί να προσπαθήσει να το καταλάβει ή όπως θα λέγανε άλλοι, να το 'βοηθήσει' εκείνος το παράτησε, σε μια άρρωστη γυναίκα να το μεγαλώσει και να του σταθεί σαν μητέρα και πατέρας. Δεν του αρέσει καθόλου να τον λυπούνται πάνω σε αυτό το κομμάτι και χαίρεται που είναι σε αυτή την φάση της ζωής του γιατί έχει καταλάβει τις αξίες της ζωής όπως λέει και ο ίδιος. Μια ζωή θα ζήσουμε ή τουλάχιστον μια θα θυμόμαστε. Δεν χρειάζεται να μεγαλώσουμε με κενά και απωθημένα. Αν θες να ξυρίσεις τα μαλλιά σου ή να τα κάνεις κίτρινα, απλά κάντο, καλύτερα να καλύπτεις τις επιθυμίες σου παρά να τις αφήνεις να γίνονται απωθημένα.

Έτσι και ο Ηλίας, είναι μόλις 21 και σκέφτεται ακόμη και τις θερμίδες που ίσως πάρει αν φάει μια φέτα τυρί επιπλέον. Κόμπλεξ των γονιών του. Ο Ηλίας από μικρός έδειχνε να έχει μια κλίση προς τις τέχνες. Του άρεσε η ζωγραφική και η ποίηση. Δεν ήθελε να παίζει πολεμικά παιχνίδια όπως όλοι του οι συμμαθητές γιατί απλά τα έβλεπε καταστροφικά. Ειρωνικό να είμαστε όλοι στον ίδιο πλανήτη και ενώ την στιγμή που ένα παιδάκι είναι στον υπολογιστή του και παίζει πολεμικά παιχνίδια, που το μόνο που του 'διδάσκουν' είναι η καταστροφή, η καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων για την κατάκτηση κάποιου τόπου ή για κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές ή ακόμη και για το χρήμα, που μεταξύ μας είναι ο μεγαλύτερος Θεός, ένα άλλο παιδάκι να βιώνει τον πόλεμο ζωντανά και όχι πίσω από μια οθόνη.

Αυτοί είναι ο Κρις και ο Ηλίας! Χαίρομαι που τους έχω κοντά μου και προσπαθώ να απαθανατίζω κάθε λεπτό και στιγμή που περνάω μαζί τους γιατί το μόνο πράγμα που δεν γυρνάει πίσω είναι ο χρόνος. Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται, μόνο οι πράξεις μας θα μένουν για πάντα χαραγμένες στην ιστορία. Και όχι στην ιστορία που διδάσκουν στα σχολεία, αλλά στην δική μου, στην δική σου και ξεχωριστά στην ιστορία κάθε ανθρώπου που είναι ταυτόχρονα τυχερός και άτυχος που ζει σε αυτό το κόσμο, μια τόσο όμορφη χρονική περίοδο γεμάτη κακία και μίσος.