Τα σημάδια στο σώμα μου...

Ο λόγος που σταμάτησα να ανεβάζω.

Υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι καλά. Που δεν έχεις αντοχές. Που δεν έχεις το κουράγιο να συνεχίσεις. Δυστυχώς αυτή η στιγμή χτύπησε και την δική μου πόρτα. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα αυτή την ιστορία, ήμουν στην αυλή του σπιτιού μου και έκανα μια έρευνα πάνω στο θέμα των διατροφικών διαταραχών, παρέα με μια από τις καλύτερες μου φίλες. Δυστυχώς ξημερώματα στις 6 Ιουλίου την έχασα από την ζωή μου. Ήταν ο άνθρωπος που με είχε μεγαλώσει, ακόμη και όταν με νευρίαζε δεν έπαυα να την λατρεύω. Ήξερα πως ακόμη και αν δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα (μεταφορικά) καταλαβαινόμασταν. Η γιαγιά μου λοιπόν έφυγε από ανακοπή καρδιάς. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα να την κάνω να μείνει εδώ μαζί μας. Γιατί δεν θέλαμε να φύγει, αυτή όμως ήταν αποφασισμένη πως αυτό ήταν το τέλος της.
Μετανιώνω που την άφηνα μόνη στο σαλόνι, να βαριέται χωρίς παρέα. Μετανιώνω που δεν την αγκάλιαζα και δεν της έλεγα κάθε μέρα πόσο την αγαπάω έχοντας την δεδομένη στην ζωή μου για πάντα. Ελπίζω να μη μου κρατάει κακία και να ξέρει πως την αγαπάω πάρα πολύ, μου λείπει και εύχομαι να μπορούσα να την έβλεπα για μια ακόμη φορά να της έλεγα όσα δεν της είπα όταν έπρεπε.

Να δείχνετε την αγάπη σας στους άλλους πριν να είναι πολύ αργά. Η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Αυτό είναι για εσένα, γιαγιά..♥