İntikam Değişimi (TAMAMLANDI.)

"Okul."

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. :)

Medya tüm karakterler ama eski edit.

İyi Okumalar İntikam Ailesi...

---

Gerçeklerden Sonra...

---

Bazen öyle kaybolurduk ki hayatın içinde...

Okulda, işte, sorumluluklarımızın arasında savrulup giderdik. Ne hissettiğimizi bilmeden, umursamadan... Umursamaya fırsat vermeden sırf üzülmeyelim diye görmezden gelirdik. Üzülmemek için görmezden geldiğimiz duygularımızın arasında nice kahkahaları, neşeli anları ve mutluluk gözyaşlarını kaçırırdık aslında. Hayatı kaçırırdık.

Ben duygularımı görmezden gelmeyi bıraktığımda bir değişime adım atmıştım. Gözyaşlarımı kabullendim mesela. Ve bana peşi sıra birçok kahkaha sunmuştu.

Buyduk aslında. Yapmamız gereken tek şey kabullenmekti.

Bunu ona nasıl öğreteceğimi bilmiyordum. Can, duygularını görmezden gelmek yerine savaşmalıydı. İçine gömdüğü dağınık, elinde şişe oturan psikolojisini, kalbini düzeltmesi gerektiğini kabullenmeliydi.

Şişmiş göz kapakları uyandığında sızlamasın diye sessizce kalktım yanından. Başta belime sardığı kollarını çekmese bile zorla da olsa bırakmıştı.

Elimi yüzümü yıkayıp aynaya baktığımda en az onun kadar dağınık gözüktüğümü gördüm. O uykuya ve bana sığınmıştı ama ben düşünüp kafa patlatmayı tercih ederek yataktan kalkmıştım. Bir baba, evladına nasıl kıyabilirdi? Yaşasaydı benimle yaşıt olacaktı düşüncesi gitmedi kafamdan. Hem kahvaltıyı hazırladım hem düşündüm. Arada kaybettim birkaç gözyaşımı daha. Ben öğrendiğimi kabullenemez iken o yaşayıp gördüğünü nasıl kabullenecekti? Bu başkaydı. Yaşadıkları başkaydı. Gözlerinin önünde sevdiğinin öldürüldüğünü görmüştü ve bunu sabah kendine geldiğinde hatırlamıştı. Kim bilir nasıl yıkılmıştı kalbimin sevgilisi...

Gözyaşlarım dudaklarımın arasına karıştığında o uyurken biraz ağlayabilirim düşüncesiyle ellerimi tezgaha koydum ve burnumda ki sızının rahatlamasına izin verdim.

Neden dünyada ki kötülükler bitmiyordu? Neden hiçbir şey yapamıyordum? Kolum bir tanesine uzansa diğeri hep yetim mi kalacaktı?

Bunu kabullenmek istemiyordum. Hemcinslerimin öldürülmesini, şiddet görmesini kabullenemiyordum. Kabullenen ile de savaşmak istiyordum. O pis zihniyeti ile savaşmak istiyordum...

Ağlamam şiddetlenirken elimi tezgahtan çektim ve dudaklarımın üzerine kapattım. Şimdi aklımdan o kadar çok cinayet haberi geçiyordu ki... İnsan öldürdüklerini mi sanıyorlardı? Hayır bu kadar basit değildi. Öldürdükleri birilerine umuttu, onun hayalleriydi, gülümsemesiydi, kalp atışıydı, nefes alışıydı... Öldürdükleri her şeydi ama sadece bir insan değildi.

"Nefes..." Arkamdan fısıldadığını duyduğumda ne kadar gözyaşlarımı temizleyip kendimi durdurmaya çalışsam bile öfkemi durduramadığım için ağlamaya devam ettim. Bakamadım dönüp de yüzüne. Sessizce sarıldı belimden ve çenesini omzuma koydu.

Sessizliğin şefkatli kollarının arasında kısmen on dakika kaldık. Ağlamak istediğim kadar ağladım. "Neden Can? Herkes için yaşamak bu kadar kolayken kadınlara neden zehir ediliyor? Kadın olarak doğmak kolayken yaşamayı neden bu kadar zorlaştırıyorlar?"

Beni kendine çevirirken saçlarımı okşadı ve öptü. "Bilmiyorum güzelim, bilmiyorum." Sıkıca sarıldım ona. Kokusunun, kalp atışının beni sakinleştirmesine izin verdim.