Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 2

"Γειά σου".

Παραισθήσεις. Ναι, αυτό είναι. Όλο αυτό που ζω την παρούσα στιγμή σίγουρα είναι της φαντασίας μου. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το θέαμα της συγκεκριμένης κοπέλας που μόλις μου μίλησε; Με την ελάχιστη δύναμη που μου έχει απομείνει, σηκώνω το κεφάλι μου βγάζοντας ένα υπόκωφο, τραχύ ήχο που καταδεικνύει την άθλια κατάστασή μου και την παρατηρώ καλύτερα. Όσο δηλαδή μου επέτρεπε η ανεξέλεγκτη θολούρα της όρασής μου.

Δεν περίμενα ούτε μία στο εκατομμύριο ότι το άγχος που είχε ήδη αρχίσει να με κατατρώει, θα κλιμακωνόταν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου σε ανεξέλεγκτο σοκ. Εάν δεν έμοιαζα με μουμιοποιημένη σαύρα αυτήν τη στιγμή, σίγουρα θα χτυπιόμουν πάνω στην εξαιρετικά άβολη καρέκλα σαν τρελός. Σαν τον τρελό και ψυχοπαθή που πάνω-κάτω όλα τα άτομα που συναναστράφηκα ποτέ με αποκαλούσαν. Ε, αν με έβλεπαν τώρα, θα είχαν κάθε δίκιο. Ο παλιός, κακός εαυτός μου, που δε λογάριαζε τα αισθήματα και την εμπάθεια, τώρα ταυτίστηκε με τον πολύ νεκρό αδερφό μου. Ο Λουκ, όσο διάστημα τον έζησα κατά την παραμονή μου στο Πόρτλαντ, πάντα ήταν το υπερ-ευαίσθητο, κανακεμένο από όλους παιδί, που σε οποιαδήποτε αταξία έκανε, ακόμα και άθελά του, έτρεχε κλαίγοντας στο δωμάτιο του Τζόι για να κρυφτεί, μην τυχόν και τον μαλώσει ο πατέρας μας και για χίλιους άλλους λόγους που ποτέ δεν έμαθα και δε με ένοιαζε να μάθω. Αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα περίμενα να κρατήσει και μετά από 18 χρόνια που τον ξαναείδα, στα 22 του αισίως και αναγκασμένος να μου κλέψει την ηγεσία της σύναξης μέσα από τα χέρια, πάντα με τη σκιά του πα-τέρα(ς) μας να τον παροτρύνει. Ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα όταν με περίσσιο θράσος διέκοψε την ένωσή μου με την Τζοσέτ και με προκάλεσε να συγχωνευτούμε οι δυο μας. Πόσο, μα πόσο ηλίθιος, σκέφτηκα. Αλλά τι διάολο, το δοκιμάσαμε και πέτυχε. Μην τα θέλεις μονά-ζυγά δικά σου, αγαπητέ. Ήξερες από την αρχή με ποιον τα έβαζες.

Ε λοιπόν, νιώθω τρομερά ταπεινωμένος που επιτρέπω στον εαυτό μου να αφεθεί και να νιώσει πραγματικό φόβο σαν τον υπερβολικά κλαψιάρη αδερφό μου. Ένα απαίσιο αίσθημα που τελευταία φορά ένιωσα όταν εξορίστηκα στην πρώτη κοσμοφύλακη που έφτιαξε η σύναξή μου, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Αλλά πώς αλλιώς να αντιδράσω όταν αντικρύζω μια γυναικεία φιγούρα βγαλμένη από θρίλερ εποχής;

Είναι δεν είναι στα 20-22 της. Με ύψος 1,70, ίσως και κάτι παραπάνω, φαίνεται αρκετά τρομακτική, αν και κοντύτερή μου. Τα μαλλιά της είναι σκούρα καστανά, με τις ελαφριές μπούκλες της να φτάνουν λίγο πιο κάτω από το στήθος της και τα μάτια της, απ' όσο μπορώ να διακρίνω, είναι επίσης σε σκούρη απόχρωση. Θα μπορούσα να το παίξω αρκετά χαλαρός μπροστά στην επιβλητική, αλλά γλυκιά της παρουσία, αν δε φορούσε αυτό το φόρεμα. Σχεδόν κουρέλι, κρεμ με σκούρες πράσινες λεπτομέρειες στον γιακά και στα κοντά μέχρι τον αγκώνα μανίκια, με έναν κακοφτιαγμένο κορσέ στη μέση, που όμως τονίζει το μπούστο της ικανοποιητικά. Ενδιαφέρον, σκέφτομαι, αλλά αποδιώχνω τελείως αυτήν τη σκέψη. Δεν είναι ώρα για τέτοια Κάι. Συγκεντρώσου. Το σημείο που μου τράβηξε την προσοχή από την αρχή, είναι οι ξεραμένοι λεκέδες από αίμα, χυμένοι στα μανίκια και στην άκρη του φορέματος, που σκουπίζει το πάτωμα. Η έκφρασή της όμως, μοιάζει περισσότερο απορημένη -και διστακτική θα έλεγα-, παρά επιθετική, κάτι το οποίο ενεργοποιεί ενστικτωδώς το αμυντικό μου mode. Στρέφω το βλέμμα μου στο πάτωμα και δεν απαντώ.