Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 6

Kai's POV

Η ανάμνηση της συζήτησης μεταξύ των γονιών μου επαληθεύτηκε. Είναι δύσκολο να χωνέψω το γεγονός ότι συναντήθηκα και συγκατοικώ με το πλάσμα το οποίο η σύναξή μου κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό επί αιώνες στην απομόνωση. Το άτομο που θεωρητικά "γνωρίζω" από τα 19 μου χρόνια. Δε μπορώ να πω ότι τη φοβάμαι σε καμία περίπτωση, παρά την κατά γενική ομολογία συγκλονιστική της εξομολόγηση. Κοίτα να δεις που τελικά αυτό το ανούσιο παιχνίδι ερωτήσεων αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρον. Η συμπόνια είναι ένα συναίσθημα που μεταξύ άλλων, ακόμα παλεύω να φέρω στην επιφάνεια -όχι ότι αν προσπαθούσα να το αποδιώξω θα τα κατάφερνα, εξαιτίας εκείνης της ηλίθιας συγχώνευσης με τον Λουκ-, αλλά σήμερα κάτα κάποιον πολύ πρωτόγνωρο για μένα λόγο, την λυπήθηκα. Εκείνη η αγκαλιά δεν ήταν προϊόν ενός κενού και ψυχρού ενδιαφέροντος κάποιου αγνώστου, αλλά πραγματικής λύπης. Λύπης, γιατί ακόμα ένα άτομο, κυριολεκτικά ίδιο με μένα και άτυχο όσον αφορά την οικογενειακή του κατάσταση και την ανύπαρκτη μαγεία του, βρέθηκε θύμα της δικής μου τραγικής φαμίλιας. Της τρομερά κομπλεξικής μου σύναξης, η οποία ακόμα και την εποχή των δεινοσαύρων διψούσε για εξουσία και δολοπλοκίες για να καταφέρει το σκοπό της. Αυτή η κατάσταση ήταν που οδήγησε κι εμένα στην τρέλα. Έχασα τον εαυτό μου και θυσίασα όλη μου τη ζωή στο βωμό της ιδεολογίας της Σύναξης των Διδύμων και τελικά κατάφερα να ηγηθώ αυτής, προς κακήν τους τύχη. Οδηγήθηκα σε απανωτούς φόνους για να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στην απόλυτη εξουσία και εκδίκηση για τα αμέτρητα βασανιστήρια που υπέστην για να "στρώσω" και να ξεφύγω από τον "προβληματικό" εαυτό μου.

Συνειδητοποιώ ότι είμαι ένα καθαρό αντίγραφο του πατέρα μου και όλων των προηγούμενων αρχηγών και η σκέψη μου προκαλεί αναγούλα. Κοντοστέκομαι έξω από την πόρτα των Σάλβατορ και στηρίζομαι πάνω σε αυτή με το δεξί μου χέρι. Σηκώνω τα μάτια στον ουρανό και ξεφυσάω, σκύβοντας κατόπιν το κεφάλι μου στο χώμα. Η Τζώρτζια δεν πρέπει να μάθει τίποτα για την ταυτότητά μου. Είμαι διατεθειμένος να της πω οτιδήποτε, αλλά σίγουρα θα παραλείψω τα ψιλά γράμματα που φωνάζουν ότι το μοναδικό μέλος και σε απόλυτη ισχύ της σύναξης αυτής, τυχαίνει να είμαι εγώ. Αυτός που της ήπιε το αίμα στην πρώτη μας συνάντηση. Αυτός του οποίου οι πρόγονοι, εκτέλεσαν την οικογένειά της και την εξόρισαν αιωνίως σε αυτόν τον απαίσιο κόσμο. Όχι, όχι. Με τίποτα δε μιλάω για αυτό το θέμα. Μόλις επιστρέψει στο σπίτι θα προσπαθήσω να την κάνω να ξεχαστεί και να μη ζητήσει να μάθει περισσότερα. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος να το πετύχω αυτό; Φαγητό. Η μαγειρική μου ανασταίνει και νεκρούς και σίγουρα θα την αποσπάσει από τα όσα προηγήθηκαν. Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσω να κερδίζω την εμπιστοσύνη της. Εάν πάλι σε περίπτωση που μάθει την αλήθεια με κάποιον τρόπο και με προκαλέσει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, δε θα διστάσω να κάνω τα πάντα για να της δείξω ποιος έχει το πάνω χέρι. Μου φτάνουν τα μαρτύρια που πέρασα στην Κόλαση, δε θα ανεχτώ και τις τυχόν υστερίες της Τζο. Πισοπατώ και κατευθύνομαι στο κεντρικό μάρκετ του Mystic Falls. Ίσα ισα προλαβαίνω να τα έχω όλα έτοιμα μέχρι να έρθει.