Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 19

"Κάρολαϊν! Σύνελθε Κάρολαϊν!" 

Δέχομαι μερικά ταρακουνήματα από τον Αλάρικ και καταφέρνω να συνέλθω. Η φωνή του και τα μουρμουρητά των υπολοίπων με επαναφέρουν γρήγορα στην πραγματικότητα. Ανοίγω τα μάτια μου και παρατηρώ ότι με έχουν ξαπλώσει στον καναπέ, με το κεφάλι μου υποβασταζόμενο από ένα χοντρό μαξιλάρι. Τα τελευταία γεγονότα μου δημιουργούν ένα γερό πλάκωμα στην καρδιά, που δε λέει να φύγει. Είναι όλοι εδώ εκτός από τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου. 

"Πού είναι αυτός; Τα κορίτσια;" Καμία ανταπόκριση. Ο Ρικ έχει κοκκινισμένα μάτια, υποθέτοντας ότι προ ολίγου είχε το πιο λυπηρό ξέσπασμα. Ντέιμον και Ελένα κάθονται μπροστά από το τζάκι και δε βγάζουν άχνα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι η Ελένα έχει βάλει τα κλάματα αλλά προσπαθεί να μην υπερβάλλει για να μη με καταβάλλει περισσότερο ψυχολογικά. Η δε Μπόνι, είναι πιο σκεπτική από ποτέ και εμφανώς καταβεβλημένη. 

"Καρ...", ξεκινά ο Ρικ. "Η Τζόσι και η Λίζι έφυγαν." Ακούω το σπάσιμο στη φωνή του και είναι εμφανές ότι παλεύει να κρατηθεί. Ένα δάκρυ κάνει την εμφάνισή του, μαζί και ένα δικό μου. Βλεφαρίζω γρήγορα για να το αποτρέψω να ξεφύγει.

"Τ-τι θες να πεις; Πού έφυγαν; Πώς;" Ανεβάζω ασυναίσθητα τον τόνο της φωνής μου και περιμένω έστω από κάποιον μια λογική και ξεκάθαρη απάντηση. Για το οποίο βγάζει από η δύσκολη θέση τους υπολοίπους η Μπόνι. 

"Ο Κάι τις απήγαγε Κάρολαϊν. Είμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι ότι θα τις χρησιμοποιήσει για να δραπετεύσει από την κοσμοφυλακή και μετά... μετά δε θα ήθελα να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσε να κάνει."

Θολώνω. Πετάγομαι όρθια και αρπάζω τη Μπόνι από το λαιμό και την κολλάω στον τοίχο. Τα μάτια μου είναι κόκκινα και οι κυνόδοντες εμφανίζονται ασυναίσθητα, εξαιτίας της οργής μου. Σχεδόν τσιρίζω υστερικά.

"ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ; Τις απήγαγε και εσύ τι κάνεις ακριβώς αυτήν τη στιγμή αντί να τις σώζεις;" 

"Κάρολαϊν...", πετάει πνιχτά η Μπόνι προσπαθώντας να διώξει το χέρι μου από πάνω της. "Προσπάθησα να τον εντοπίσω... να μεταφερθώ εκεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Αλλά έχει το ανιόν. Και επιπλέον, με έχει μπλοκάρει με ξόρκι. Φαίνεται ότι αυτήν τη φορά ήρθε απόλυτα οργανωμένος και προετοιμασμένος για οποιαδήποτε κίνησή μας." 

Δε χρειάζεται να ζορίζεται άλλο να αποδιώξει το χέρι μου από το λαιμό της. Ακούγοντας την τελευταία της πρόταση, λυγίζω και το χαλαρώνω. Την κοιτώ στα μάτια και αρχίζω να κλαίω με την απόγνωση ζωγραφισμένη σε κάθε σημείο του προσώπου μου.