Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 11

Είναι νεκρή. Σαν μία πολύ κακοστημένη φάρσα μου φαίνεται όλο αυτό. Έμεινα μόνος. Για ακόμη μία φορά, η μοίρα μου επιφυλάσσει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι και ειλικρινά έχω την ακατανίκητη επιθυμία να τα σπάσω όλα.

"Τζώρτζια γαμώτο, ξύπνα!", φωνάζω. Τίποτα. "Μη με αφήνεις... Δε θα αντέξω εδώ μέσα χωρίς να μου την σπας κάθε τρεις και λίγο..."

Ακούω το σπάσιμο στη φωνή μου και συνειδητοποιώ ότι τα συναισθήματα που απέκτησα από τη συγχώνευσή μου με τον Λουκ, έρχονται στην επιφάνεια ανακατεμένα, άστατα, απροσδιόριστα. Χάνω τον έλεγχο. Την αφήνω στο πάτωμα με προσοχή και αρχίζω να τα σπάω όλα, όπως ακριβώς το πρόβλεψα. Αναποδογυρίζω το τραπέζι, την εργαλειοθήκη, σκορπίζω τα κηπευτικά εργαλεία προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και βγάζω άναρθρες κραυγές απελπισίας. Ζω ένα ακόμα κατάλοιπο της Κόλασης, δεν εξηγείται αλλιώς. Από τη μια στιγμή στην άλλη, χάνω τη μοναδική παρέα που απέκτησα από τότε που ξέμεινα σε αυτήν την άθλια κοσμοφυλακή. Το άτομο που κυριολεκτικά με έσωσε από την αιώνια σαπίλα σε μία εξαιρετικά άβολη καρέκλα. Το άτομο που... μου βγάζει έναν καλό εαυτό.

Εντάξει, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι έγινα καλύτερος από τότε που τη γνώρισα, αλλά σίγουρα είναι πιο υποφερτή από τα υπόλοιπα φιλαράκια που έκανα στις προηγούμενες φυλακές. Παρόλο που προσπάθησα να την σκοτώσω πρωτύτερα, εξακολουθεί να είναι εδώ για μένα. Ξέρει πολύ καλά ότι είμαι απόγονος των δολοφόνων των γονιών της, αλλά ακόμα με ανέχεται. Με εκνευρίζει αφάνταστα, μου κρύβει πληροφορίες, προσπάθησε να το σκάσει και να αυτοκτονήσει για να με αποφύγει, κατέκρινε τις δολοφονίες μου, ενώ και η ίδια πρακτικά βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή, με μισεί... Αλλά είναι αδύνατον να τα καταφέρω φτου κι απ' την αρχή, χωρίς έναν άνθρωπο να μιλάω. Χωρίς να την ακούω να μου δίνει εκείνα τα σπαστικά μαθήματα ηθικής και καλής συμπεριφοράς. Χωρίς να την τσιγκλάω αραιά και που με σεξουαλικά υπονοούμενα και εκείνη να μπερδεύει τα λόγια της και να κοκκινίζει σαν παντζάρι.

Χωρίς... την φίλη μου. Περίπου.

Η αποθήκη βρίσκεται σε κακό χάλι μετά το ξέσπασμά μου και νιώθω εξαιρετικά αδύναμος, παρόλο που είμαι ένα από τα πιο παντοδύναμα όντα αυτήν τη στιγμή στον πλανήτη. Είναι δύσκολα τα συναισθήματα. Είχα πολύ δίκιο που αποκόπηκα από αυτά, όταν παρακολουθούσα όλο τον κόσμο να καταστρέφεται γύρω μου, τη στιγμή που σκότωσα τα αδέρφια μου. Η συγχώνευση με τον Λουκ ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, που όμως κατέληξε σε δράμα, γιατί εκτός από τη δύναμή του, πήρα και την ανάγκη του για κλάψα. Για συμπόνοια, ακόμα και για ευτυχία. Συναισθήματα τα οποία φρόντισαν να δηλητηριάσουν οι άθλιοι γονείς μου και συγκεκριμένα ο Τζόσουα, που ποτέ δεν έδωσε δεκάρα για μένα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι για να απαλλαγώ μια και καλή, μένει μόνο να κλείσω το διακόπτη της ανθρωπιάς μου. Αν θεωρείται ανθρώπινος ο χαρακτήρας μου όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά δεν αξίζει. Δεν θα τα παρατήσω, μόνο και μόνο για να μη δώσω την ευχαρίστηση να με δουν να λυγίζω όλα εκείνα τα σκουλήκια που με μίσησαν από τη γέννησή μου.