Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 3

Δεν έχω υπάρξει ποτέ θύμα βερβένης, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Βασικά.. Σκέτο ποτέ. Είναι ό,τι χειρότερο, τα σωθικά σου καίγονται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που σε καίει το τσίλι. Κακή ανάμνηση. Το χειρότερο όμως, ή μάλλον, αστείο της υπόθεσης, είναι ότι έπεσα θύμα μιας siphoner, η οποία αν μη τι άλλο, παραμένει... άνθρωπος. Καμία σχέση με τους πανίσχυρους αιρετικούς που έχω την τύχη και την τιμή να είμαι μέλος. Ένα επιπλέον μπόνους είναι και η ηγεσία της σύναξης των Διδύμων, που κέρδισα τελείως δικαιωματικά χρόνια πριν. Untouchable. Πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς μια κοπέλα ανίσχυρη και χωρίς επιπλέον σωματικές δυνάμεις κατάφερε να με ξαπλώσει κάτω χωρίς να μπορέσω να αντιδράσω. Είναι από τις λίγες φορές που με πιάνουν απροετοίμαστο. Έχω ζήσει την εξορία μου στην κοσμοφυλακή του 1994, όταν ήμουν κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι η Τζοσέτ συμφώνησε να συγχωνευτούμε, ξέμεινα στο 1903, σε μια απόπειρα του Ντέιμον και της Ελένα να φέρουν πίσω τη μαμά Σάλβατορ-αντεροβγάλτη, έχω αποκεφαλιστεί από τον Ντέιμον τη στιγμή που είχα επιτέλους μια ετοιμοθάνατη Μπόνι Μπέννετ να κείτεται μπροστά στα μάτια μου, δραπέτευσα από την κυριολεκτική Κόλαση και το αιώνιο τσιμπούσι του Κέιντ με τις ψυχές άλλων λουλουδιών σαν εμένα, αλλά ναι Κάι, επέτρεψες σε ένα τυχάρπαστο κορίτσι να σε νικήσει χωρίς καν να προσπαθήσει με νύχια και με δόντια. Αυτός ο Λουκ πραγματικά κοντεύει να μου καταστρέψει τη φήμη. Κοντεύω να γίνω πιο γλυκανάλατος και καλοπροαίρετος από την Ωραία Κοιμωμένη Ελένα.

Είναι όμως τυχάρπαστη η Τζώρτζια;

Ανακάθομαι στο πάτωμα και ασυναίσθητα περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου, σε μια προσπάθεια να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Επεξεργάζομαι για λίγο τα ρούχα και το σώμα μου. Φίλε, χρειάζεσαι επειγόντως ένα ντουζ. Με αυτήν την εμφάνιση δεν πας πουθενά, σκέφτομαι. Still hot though. Σηκώνομαι και πηγαίνω προς τα δύο ποτήρια μπέρμπον που άφησε πρωτύτερα η Τζώρτζια στη σκηνή του καραόκε. Όσο πίνω το πρώτο, ξεκινώ την ανασκόπηση όσων έγιναν την προηγούμενη μισή ώρα. Δε θα σχολιάσω καν το πώς από ένας αλυσοδεμένος φουκαράς, αιώνια αναγκασμένος στην απομόνωση, ελευθερώθηκα μετά από 5 μήνες από μία 180 χρονών siphoner. Το φλέγον ζήτημα είναι το εξής: Πού ήταν αυτή η κοπέλα τόσο καιρό που εγώ σάπιζα σε μια καρέκλα και το κυριότερο, τι έκανε ώστε να αξίζει αυτό το μαρτύριο, τριγυρίζοντας από φυλακή σε φυλακή για δύο αιώνες;