Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 8

"Ξύπνα, καθυστερήσαμε."

Το πρωινό ξύπνημα από τον Κάι, είναι όλο τακτ -hashtag not-. Είτε θα είναι εξαφανισμένος, χωρίς να δώσει σημεία ζωής, είτε θα κάνει φουλ αισθητή την παρουσία του, όπως και τώρα. Αυτό το συμπέρασμα έχω βγάλει τουλάχιστον, το διήμερο της γνωριμίας μας. Τραβάει την κουβέρτα από πάνω μου και νιώθω το κρύο να διαπερνάει τα κόκκαλά μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου ρίχνει και ένα ποτήρι παγωμένο νερό στα μούτρα, πράγμα που με ξυπνάει σε ανύποπτο χρόνο. Τρίβω τα μάτια μου και μένω λίγα δευτερόλεπτα με ανοιχτό το στόμα, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει.

"Είσαι με τα καλά σου; Γιατί με μπουγέλωσες;". Η φωνή μου παρόλο που ξύπνησα, παραμένει νυσταγμένη και συνάμα ενοχλημένη.

"Κοιμάσαι όλη μέρα και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Καθυστερήσαμε.", λέει ανυπόμονα διπλώνοντας την κουβέρτα.

Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου και συνοφρυώνομαι. Είναι μόλις 6 το πρωί!

"Τι όλη μέρα μωρέ, στις 3 με πήρε ο ύπνος! Έξω ακόμα δεν ξημέρωσε! Και τι εννοείς καθυστερήσαμε;"

"Εννοώ ότι έχουμε ακόμα 4 ώρες δρόμο και χασομεράμε στην καλύβα χωρίς ουσιαστικό λόγο."

"Πφφ ό,τι πεις.". Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αναζητώ τα ρούχα μου. Το προηγούμενο βράδυ μέσα στην γενικότερη αναταραχή δεν πρόσεξα ότι δε φορούσα τα ρούχα μου. Αντιθέτως, το κολάν μου είναι γκρι αντί για μαύρο και η κόκκινη μπλούζα δε συμβαδίζει με τις διαστάσεις μου. Πέφτει χαλαρά μέχρι κάτω απ' τους γοφούς μου και θυμίζει φόρεμα. Είναι του Κάι. Τραβάω λίγο την μπλούζα από τα πλάγια προσπαθώντας να την φέρω στα μέτρα μου, αλλά μάταια. Νιώθω σαν τσουβάλι. "Τι απέγιναν τα χθεσινά μου ρούχα;", απαιτώ να μάθω.

"Αν θυμάσαι, βράχηκαν από την πτώση σου στη λίμνη και τα άφησα στο αμάξι. Προνόησα να φέρω μαζί μου ένα από τα κολάν σου και μια μπλούζα δική μου και να που τελικά είχα δίκιο."

Η συνειδητοποίηση μιας λεπτομέρειας με κατακεραυνώνει. Πώς τόλμησε; "Εγώ δε θυμάμαι να άλλαξα ρούχα χθες! Δεν πιστεύω εσύ να..."

"...Ναι, εγώ σε έγδυσα, ας μην το κάνουμε μεγάλο θέμα.", γυρίζει τα μάτια του και ξεφυσάει με τα χέρια στη μέση του. "Μήπως προτιμούσες να κρυολογήσεις;"

"Όχι, αλλά..."

"Τότε άσε τις ντροπές και προχώρα. Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που έχω δει ημίγυμνη, πόσο μάλλον γυμνή.", ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω από την καλύβα.