Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 12

2 μήνες.

Τόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που είδα τον Κάι. Από εκείνη τη μαύρη στιγμή που με έδιωξε κακήν κακώς από το σπίτι του μόλις αντιλήφθηκε ότι εγώ και το ανιόν δεν είμαστε παντελώς άγνωστοι. Πραγματικά ήλπιζα ότι το σχέδιό μου θα δούλευε ρολόι -η μαγεία θα πήγαινε από εκεί που ήρθε και θα μπορούσα επιτέλους να του αποκαλύψω την ύπαρξη του ανιόντος. Τα πράγματα όμως, όχι μόνο πήγαν κατά διαόλου, αλλά πήραν τελείως διαφορετική τροπή από αυτή που θα περίμενε, όχι εγώ, αλλά ο οποιοσδήποτε. Η Άντρια Πάρκερ στοίχειωσε το σώμα μου και επιτέθηκε στον Κάι, αποκαλύπτοντάς του σαν να μην έφτανε αυτό και το κρυφό μου σχέδιο -όχι ολότελα παραποιημένα για να λέμε και του στραβού το δίκιο-. Πίστευα ότι μέχρι τώρα η Άντρια θα έκανε παρέα στα ζωύφια του υπεδάφους, αλλά όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Όχι μόνο παρακολουθούσε την κάθε μου κίνηση όλα αυτά τα χρόνια που είμαι δέσμια των κοσμοφυλακών, αλλά πλέον είμαι σίγουρη ότι απειλεί τη ζωή μου μια κι έξω. Δεν αδικώ τον Κάι που αντέδρασε έτσι και με έδιωξε. Στη θέση του αν ήμουν, πολύ πιθανόν να μην αντιδρούσα τόσο ψύχραιμα όπως αυτός, κάτι το οποίο με ξάφνιασε αρκετά. Επιμένει να με κρατάει ζωντανή, παρά τα όσα του έχω κάνει. Δεν έχω καθόλου μαγεία ώστε να είναι σε θέση να με χρησιμοποιήσει έστω για να φύγουμε από δω, αλλά με σώζει κάθε φορά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

2 μήνες έχουν περάσει επίσης και από τότε που ξεκίνησα να βλέπω εφιάλτες.

Και δεν αναφέρομαι σε εφιάλτες που βλέπεις ένα σκηνικό στιγμιαία και μετά η εικόνα χάνεται, αλλά μια εμπειρία τρομερά παραστατική. Νιώθω σαν να ζω τα ίδια γεγονότα ξανά και ξανά κάθε φορά που κοιμάμαι, λες και τα βιώνω ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Ο εφιάλτης φυσικά, δεν είναι άλλος από τη μέρα θανάτου της μητέρας μου. Από τη δικαστική απόφαση, μέχρι και τα τελευταία δάκρυα που έριξα γονατιστή μπροστά στην τέφρα της, όλα επανέρχονται κάτω από ένα φριχτό επαναλαμβανόμενο μοτίβο, χειρότερο και από αυτό της κοσμοφυλακής. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερο, να όμως που υπάρχει. Αξίζει να αναφέρω ότι όχι μόνο αναγκάζομαι να υποστώ εκείνη την ανάμνηση επανειλημμένα, αλλά επίσης παρουσιάζω και τρομερά κενά μνήμης. 'Η έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται εμένα. Κάθε φορά που συνέρχομαι από τον εφιάλτη, ξυπνάω και σε ένα διαφορετικό μέρος του σπιτιού, που ειλικρινά δε θυμάμαι να πάτησα καθόλου πριν πέσω για ύπνο, όπως το σαλόνι, τη μπανιέρα, κάτω από το δέντρο της αυλής, ή ακόμα και μέσα στη ντουλάπα. Το ανώτερο χρονικό διάστημα που έχω αντέξει ξύπνια είναι ένα 48ωρο, αλλά με τα χίλια ζόρια. Είναι πλέον βέβαιο ότι έχω σαλτάρει τελείως. Δεν κατέχω το παραμικρό ίχνος μαγείας μέσα μου, για να πω ότι υπάρχει μια δικαιολογία ή ότι όλο αυτό είναι κάποιο κατάλοιπο, όμως επί δύο μήνες δεν είμαι ο εαυτός μου. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η συμπεριφορά, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Είμαι τρελή.