Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 13

Το σκούντηγμά του με ξυπνάει από το λήθαργο.

"Φτάσαμε!"

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρύζω για άλλη μια φορά το εξοχικό των Σάλβατορ. Ο Κάι έχει ήδη βγει από το αμάξι και μεταφέρει τις βαλίτσες μέσα στο σπίτι. Περνώ το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά και διαπιστώνω ότι κοντεύει να βραδιάσει. Ο ήλιος έχει σχεδόν δύσει και η πανσέληνος κάνει σιγά σιγά την εμφάνισή της στον ουρανό. Η ώρα πλησιάζει και αν μη τι άλλο, είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη που επιτέλους ήρθε η στιγμή να δραπετεύσουμε μια για πάντα από την κοσμοφυλακή. Μετά την έρευνα του Κάι πάνω στο ανιόν και την κίνηση της πανσελήνου, είναι δεδομένο ότι όλα θα λειτουργήσουν περίφημα. Έχω πολύ καλό προαίσθημα για όλο αυτό. Αν και... δε νιώθω απολύτως χαρούμενη. Σίγουρα είναι λύτρωση που θα επιστρέψω στην πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι στην αρχή, αλλά ένας παράγοντας που μου διέφευγε μέχρι τώρα, επέστρεψε στην επιφάνεια. Ο παράγοντας "τι θα απογίνω".

"Αν ποτέ αποφασίσεις να βγεις από το αυτοκίνητο, θα με βρεις μέσα. Απλά ενημερώνω.", κλείνει πίσω του την εξώπορτα.

"Μμμ.", του απαντάω χωρίς να ξέρω ούτε εγώ τι εννοώ ακριβώς με αυτό και προχωρώ με αργό βηματισμό προς το σπίτι. Παρόλο που ο Κάι ευτυχώς δε με ξύπνησε καθ' όλο το υπόλοιπο της διαδρομής, νιώθω ακόμα τη νύστα να με γυροφέρνει. Το καλό είναι ότι έχω αρκετές δυνάμεις για να μην κοιμηθώ το βράδυ και να αποφύγω τους εφιάλτες μου και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εξάλλου από στιγμή σε στιγμή θα πρέπει να κάνουμε και το ξόρκι, οπότε δεν υπάρχει ούτως ή άλλως χρόνος για κάτι τέτοιο.

Ανοίγω την εξώπορτα και κατευθύνομαι στο σαλόνι, όπου βρίσκω τον Κάι απλωμένο στον καναπέ με ένα ποτήρι μπέρμπον στο χέρι. Τι σου είναι η συνήθεια. Κάθομαι κι εγώ με τη σειρά μου χαχώλικα στη διπλανή πολυθρόνα και χασμουριέμαι δυνατά. Διακρίνω ένα γελάκι που έρχεται από το μέρος του. "Γιατί γελάς ακριβώς;"

"Είναι να μη γελάω; Σε τρεις ώρες από τώρα θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα κι εσύ κυριολεκτικά κοιμάσαι όρθια."

"Σόρρυ που ένα 8ωρο ταξίδι μαζί σου με ταλαιπώρησε. Δε θα ξαναγίνει.", στρέφω το βλέμμα μου στο τζάκι.

"Τι σου συμβαίνει; Σήμερα υποτίθεται είναι ημέρα χαράς! Γιατί μας τη σπας έτσι;", πίνει μια γουλιά από το μπέρμπον και το αφήνει στο κεντρικό τραπεζάκι.

"Κοίτα... σαφώς και χαίρομαι που επιτέλους θα δραπετεύσουμε, αλλά... άστο, ξέχνα το.", κάνω κίνηση με το χέρι μου. "Όλα είναι οκ. Απλά εγώ είμαι λίγο νυσταγμένη. Στραβοκοιμήθηκα."