Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 15

Το δωμάτιο του Ντέιμον βρίσκεται σε κακό χάλι.

Τα χθεσινά γεγονότα μου άφησαν μια γλυκόπικρη αίσθηση. Στον τοίχο βρίσκεται ακόμα καρφωμένο το ξύλινο παλούκι που εκσφενδόνισα, τα πλακάκια του μπάνιου στολίζονται από τις ξεραμένες κηλίδες αίματος της Τζώρτζια και το τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι είναι αναποδογυρισμένο. Και για όλα αυτά ευθύνεται ένα πανάρχαιο μέλος της οικογενείας μου. Η Άντρια Πάρκερ. Έστω, το πνεύμα της.

Παρόλα αυτά, το θρίλερ εξελίχτηκε πολύ καλύτερα απ' όσο θα περίμενα, γιατί την φίλησα.

Φίλε, νιώθω ότι έχω να έρθω τόσο κοντά με κοπέλα, από την ημέρα που ανεξαρτητοποιήθηκε η Αμερική. Το πιο περίεργο είναι ότι ανταποκρίθηκε και μάλιστα με θέρμη. Δεν προγραμμάτισα αυτό το φιλί, ήταν τελείως αυθόρμητη αντίδραση στην προσπάθειά μου να την συνεφέρω από την καταληψία, αλλά κι εκείνη ούτε με έσπρωξε, ούτε με έβρισε, ούτε τίποτα. Το γεγονός ότι δεν υπέβαλλε καμία αντίσταση, με έκανε να αισθανθώ πράγματα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν ένιωσα στα εφηβικά μου χρόνια. Ανέκαθεν ήμουν κοινωνικά δυσλειτουργικός και πολύ φιλελεύθερος όσον αφορά τις σχέσεις μου και ο έρωτας δεν αποτέλεσε ποτέ άμεση έγνοια μου. Όσες γνωριμίες έκανα με κορίτσια, είτε από το σχολείο, είτε από τη σύναξή μου, πάντα κατέληγαν στο άγριο σεξ, χωρίς συναισθήματα, χωρίς δεσμεύσεις, και όλα μέλι γάλα. 

Και η περίπτωση της Τζο όμως, δεν ξέφυγε ποτέ από τον κανόνα. Από τις πρώτες ακόμα μέρες που γνωριζόμασταν πολύ επιφανειακά, επεδίωκα να την ρίξω στο κρεβάτι με κάθε τρόπο. Οι κόντρες μας, το ντροπαλό της ύφος στα υπονοούμενά μου, το γεγονός ότι την έγδυσα σε εκείνη την καλύβα όταν ήταν αναίσθητη, ακόμα και οι αμέτρητοι καβγάδες, με ερέθιζαν σε σημείο να θέλω να κάνω motus στον εαυτό μου για να ηρεμήσω. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Δε θα έπρεπε να με νοιάζουν συναισθήματα και αηδίες. Αλλά από τη στιγμή που μου ξεδίπλωνε ατελείωτες φορές το δράμα της οικογενείας της, το να τη συμπαθήσω ήταν αναπόφευκτο. Είμαι ακόμα ο παλιός, ψυχοπαθής Κάι που όλοι αγάπησαν να μισούν. Όμως κάθε μέρα μαζί της, με απομακρύνει από αυτόν τον χαρακτήρα.

Δεν είμαι τέρας. Απλά οι γονείς μου φρόντισαν κατάλληλα για να γίνω. 

Γυρίζω το πλευρό μου να την αντικρύσω, αλλά όπως το περίμενα, δεν είναι εδώ. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς ότι η καταληψία έχει τελειώσει, άρα και τα λογικά της επανήλθαν. Το φιλί μας την έπιασε απροετοίμαστη, ασχέτως που ανταποκρίθηκε. Ήταν καθαρά μια στιγμιαία αδυναμία και θα φροντίσει με κάθε μέσο να με πείσει ότι δε συνέβη τίποτα το σπουδαίο. Ο εγωισμός μου όμως, μου λέει ότι τα πράγματα δεν έχουν έτσι και η ίδια στάνταρ κάτι αισθάνεται για μένα. Απλώς δεν το παραδέχεται λόγω της υποσκάπτουσας έχθρας μας. Θα έχει τρομερή πλάκα να της ρίχνω υπονοούμενα συνέχεια, μέχρι να λυγίσει. Πρώτα βέβαια, πρέπει να λυθεί το όλο πρόβλημα με την γερο-Άντρια. Αν είναι να αντιμετωπίζουμε το ίδιο βάσανο κάθε βράδυ αιωνίως, καήκαμε.