Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 9

"Προς τι η βιασύνη;"

Δεν προλαβαίνω να βγω από το σαλόνι και πέφτω πάνω στον Κάι, που έχει χαμηλωμένο το γεμάτο απορία βλέμμα του στα ένοχα μάτια μου. Εύχομαι ολόψυχα να μην με παρακολουθούσε τόση ώρα που αντλούσα άθελά μου μαγεία από εκείνη την αλλόκοτη πυξίδα. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μάθει, μετά από την πρόσφατη "αντιπαράθεσή" μας, ή ό,τι τέλος πάντων αποτέλεσαν τα χθεσινοβραδινά και τα πρωινά γεγονότα. Πισοπατώ για να αποφύγω την στιγμιαία επαφή που προηγήθηκε μεταξύ μας με το που σκόνταψα και ξεροκαταπίνω.

"Να, ε... ερχόμουν επάνω να σου πω ότι το έφτιαξα τελικά το καρουζέλ", τον διαβεβαιώνω με ένα νόημα, "και... δε βιαζόμουν! Έτσι περπατάω... πάντα."

Ο Κάι σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του και η απορημένη έκφρασή του δείχνει να αντικαθίσταται από ένα παιδικό, χαρωπό χαμόγελο. Σκανάρει τον χώρο γύρω του και στρέφει το βλέμμα του ξανά σε μένα.

"Πώς σου φαίνεται το σπίτι μου λοιπόν; Αρκετά φρικιαστικό για τα δεδομένα σου; Εγκληματίστηκες λίγο-πολύ με το περιβάλλον;"

"Όχι, κάθε άλλο... Είναι... συμπαθητικό, υποθέτω. Και ζεστό. Δεν θα περίμενε κανείς ότι θα στέγαζε...

"Όου, κάτσε να μαντέψω!", με διακόπτει. "Έναν ψυχασθενή; Έναν εγκληματία; Είδες πώς τα φέρνει η τύχη τελικά; Η ζωή δεν είναι γεμάτη από νεράιδες και ροζ μονόκερους.", σφίγγει τη γροθιά του και δίνει μια μπουνιά στον αέρα, ως ένδειξη απόλυτης ειρωνείας, παρόλο που συνεχίζει να χαμογελάει. Φαίνεται ότι είναι ακόμα τσαντισμένος μαζί μου, προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια, πάνω που νόμιζα ότι ξεκίνησε να μαλακώνει.

"...μία τόσο πληγωμένη ψυχή, ήθελα να πω.", τον διορθώνω σοβαρά.

Δεν απαντάει. Κουνάει το κεφάλι του και κατευθύνεται προς τη σκάλα. "Έλα μαζί μου. Βρήκα κάτι που ίσως σου φανεί ενδιαφέρον.", τονίζει την τελευταία λέξη περιπαιχτικά, καταδεικνύοντας ότι με άκουσε που μουρμούριζα ότι δεν έχει κάτι ενδιαφέρον το σπίτι και κοκκινίζω στη σκέψη ότι παρόλο που ήταν απασχολημένος στα πάνω δωμάτια, είχε το αυτί του καρφωμένο σε μένα. Μου δείχνει ολοφάνερα ότι δε δίνει δεκάρα τσακιστή για μένα, αλλά το γεγονός ότι με άκουσε μου δημιουργεί υποψίες για το αν πράγματι αδιαφορεί, ή απλά προσποιείται για να μου τη σπάσει. Ποιος ξέρει.

Τον ακολουθώ και φτάνουμε στον επάνω όροφο του σπιτιού. Το σπίτι είναι αρκετά σκοτεινό και αναρωτιέμαι γιατί δεν άνοιξε κανένα παράθυρο να μπει λίγο φως, αν και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να με απασχολεί. Παρατηρώ την ξύλινη κουπαστή της σκάλας και ανατριχιάζει η ραχοκοκκαλιά μου στην ιδέα ότι εδώ πριν από χρόνια κρεμάστηκαν δύο από τα αδέρφια του Κάι, κάτι το οποίο εντείνει τον φόβο μου για το άτομό του, ειδικά τώρα που ξέρω και την ταυτότητά του. Δεξιά και αριστερά βρίσκονται κλειστές πόρτες, που υποθέτω ότι είναι τα υπνοδωμάτια των άτυχων αδερφών του και διώχνω τις μαύρες σκέψεις από το νου μου. Δε σταματάει ούτε βήμα σε αυτά και συνεχίζει να προχωράει προς την ανοιχτή πόρτα στο βάθος του διαδρόμου, που μάλλον οδηγεί στο δωμάτιό του. Και πράγματι. Περνώντας το κατώφλι της πόρτας, μένω έκπληκτη από την λιτότητα, αλλά και την ομορφιά του συγκεκριμένου χώρου. Οι τοίχοι είναι λευκοί, αλλά στολίζονται από δύο βαθυγάλανες βιβλιοθήκες, εκ των οποίων η μία βρίσκεται στα αριστερά μου και η άλλη στα δεξιά μου, συνοδευόμενη από ένα ενσωματωμένο γραφείο, με μια περιστρεφόμενη μαύρη καρέκλα. Ανάμεσα στις δύο βιβλιοθήκες υπάρχει το γκρίζο, μονό κρεβάτι του Κάι και λίγο παραπάνω από το προσκεφάλι, στον τοίχο, παρατηρώ μερικά κολλημένα πόστερ από μπάντες που προκάλεσαν αίσθηση τις περασμένες δεκαετίες: Nirvana, Weezer, R.E.M., Guns 'n' Roses, ACDC και διαπιστώνω πόσο πολύ συμπίπτουν τα γούστα μας. Μειδιάζω προς στιγμήν με τη σκέψη του έφηβου Κάι να κοπανιέται στους ροκ ρυθμούς των Guns 'n' Roses και να μουρμουρίζει τους στίχους του 'Paradise City'. Στη μια γωνία του δωματίου υπάρχουν δύο καφέ πολυθρόνες και στην απέναντι γωνία ένα ψηλό σταντ γεμάτο με μουσικά CD και DVD πάμπολλων ταινιών, κυρίως θρίλερ. Το χαμόγελό μου σβήνει σιγά σιγά μόλις παρατηρώ τις κορνίζες στους τοίχους, σκορπισμένες εδώ κι εκεί. Πλησιάζω για να εξετάσω καλύτερα μία από αυτές και διαπιστώνω ότι πρόκειται για σχολικό έπαινο. Όλες οι κορνίζες αποτελούν επαίνους καλής επίδοσης του Κάι, ανά τάξη και με το ζόρι συγκρατώ ένα δάκρυ που απειλεί να ξεφύγει από το μάτι μου. Ο άνθρωπος αυτός, είναι εμφανές ότι στα μαθητικά του χρόνια ήταν υπόδειγμα μαθητή, πόσο μάλλον ήθους. Και οι δικοί του τον κατέστρεψαν με τέτοιο απαίσιο τρόπο, ώστε να φτάσει στο σημείο να τους σκοτώσει έναν προς έναν, τα άτομα που αντί να τον αποδεχτούν και να τον υποστηρίξουν σε κάθε του βήμα, του έδωσαν τον τίτλο του "αποβράσματος" και του "μαύρου προβάτου", απλά επειδή δεν είχε δική του μαγεία. Είναι τραγελαφικό το πόσο διεστραμμένοι είναι μερικοί άνθρωποι. Η γνώμη και το ακούραστο μίσος μου για τη Σύναξη των Διδύμων δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα, να όμως που αποδείχτηκα λάθος. Ο Κάι έγινε δολοφόνος ξεκάθαρα εξαιτίας της σύναξής του. Αφαίρεσε ζωές, ακόμα και άσχετων με το δράμα του ανθρώπων, επειδή δεν ένιωσε ποτέ αποδοχή και αγάπη από κανέναν. Δεν τον δικαιολογώ. Αλλά σίγουρα πλέον τον κατανοώ.