Never Ending Hell - A Kai Parker Fanfiction (Σε παύση)

Chapter 4

"Τι διάολο κάνεις εδώ;", είναι οι μόνες λέξεις που μπορώ να αρθρώσω μέσα στο σοκ μου. Τα έχω ζήσει όλα, τα έχω δει όλα, αλλά αυτό με ξεπερνάει.

"Αα, μα αυτός δεν είναι τρόπος να υποδέχεσαι τους επισκέπτες σου.", κουνάει επιδεικτικά τον δείκτη του και έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τι βρίσκει τόσο αστείο τέλος πάντων;

"Ότι δηλαδή θα έπρεπε να πετάω από τη χαρά μου που κόντεψες να μου προκαλέσεις καρδιακή προσβολή ε; Και εκτός αυτού, τι βρίσκεις τόσο αστείο κάθε φορά που μιλάμε;", συνεχίζω τις ερωτήσεις με τον ίδιο απαιτητικό τόνο στη φωνή μου. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Με αυτήν τη στάση προσπαθούσα πάντα να δείχνω επιβλητική, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Και σίγουρα όχι τώρα.

"Εσένα". Αχ, θα τον σφάξω στο γόνατο. Όχι μόνο μου πίνει το αίμα και μπουκάρει με το έτσι θέλω στο σπίτι μου, με προσβάλλει κιόλας. Με προσπερνάει και βολτάρει χαλαρά στο σαλόνι, παρατηρώντας ορισμένα έπιπλα και τοίχους τα οποία, μέσα στο διάστημα που είμαι φυλακισμένη εδώ, διακόσμησα με τη δική μου, προσωπική πινελιά. "Βλέπω, βεβηλώσαμε και το ιερό ανάκτορο των Σάλβατορ με τις καρικατούρες τις Μπάρμπι. Ροζ αυτές, ροζ οι πιτζάμες σου, αν δεν είχες και αυτήν την αφάνα για μαλλί, άνετα θα σου έδινα τον τίτλο. Μπορώ να σε λέω Μπάρμπι; Ή μάλλον... δε χρειάζεται καν να σε ρωτήσω. Barbie it is", συνεχίζει με αμίμητο θράσος, με αυτό το τρομερά ενοχλητικό -αν και γοητευτικό κατά γενική ομολογία- χαμόγελό του. Βάζω το δεξί μου χέρι πάνω από το στόμα μου προσπαθώντας να μην τον βρίσω και με τον δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο χτυπώ εναλλάξ τη μύτη μου. Ξεφυσάω.

"Πρώτα απ' όλα, δε θυμάμαι καν να σε κάλεσα εδώ ώστε να έχεις και άποψη για τη διακόσμηση. Δεύτερον, αν με ξαναπείς Μπάρμπι δε θα ζήσεις για να δεις το ξημέρωμα και- ώπα, είπες Σάλβατορ; Τους ξέρεις; Από πού κι ως πού;", συνοφρυώνομαι. Να και κάτι άλλο που δεν περίμενα να ακούσω με τίποτα. "Οι αδερφοί Σάλβατορ ζούσαν την εποχή μου! Το 1862 τους συνάντησα για πρώτη φορά! Είναι αδύνατον να τους γνωρίζεις, πόσο μάλλον να είσαι τόσο παλιός βρικόλακας, ή...-"

"...Για να σε γλιτώσω από το εξαιρετικά ψυχαγωγικό σου παραλήρημα", με διακόπτει κουνώντας νευρικά το χέρι του, "θα απαντήσω όχι και στα δύο. Όχι, κάνεις λάθος, τους γνωρίζω πάρα πολύ καλά και όχι, δεν είμαι τόσο παλιός βρικόλακας όπως λες. Εντάξει, αν τα βάλουμε κάτω και τα μετρήσουμε, με λίγα μαθηματικά καταλήγουμε ότι τώρα κοντεύω τα 50, αλλά παραμένω θεούλης". Γέρνω το κεφάλι μου και ακούω προσεκτικά τις εξηγήσεις του. Σμίγω ελαφρά τα φρύδια μου, όπως και τα χείλη μου, με την απορία να με συνεπαίρνει όλο και περισσότερο. Μοιάζω με πάπια. "Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιον αιώνα ζεις, αλλά προφανώς έχεις μείνει πολύ πίσω στην επικαιρότητα. Ο Ντέιμον και ο Στέφαν, από το 1864 αν δεν κάνω λάθος, είναι επαγγελματίες αιμορουφήχτρες. Και από τις πολύ γνωστές μάλιστα."