PATIENCE

Anı

Güneşli bir sabaha gözlerimi açarken güneşin kuvvetlı ışınları perdenin aralığından tenime değiyordu. Yerimden yavaşça kalkıp pencereye doğru ilerledim ve perdeyi açtım. Her zamanki gibi bir gündü işte, onsuz geçen her gün aynıydı, bunun başka bir açıklaması olamazdı.
Odanın içinde yavaşça ilerleyip makyaj masanın önünde durdum, durmama sebep olan şey gözlerimdi. Şişmiş zavallı gözlerim. Bıkmış bir ifadeyle omuz silkip masanın üstündeki telefonuma yöneldim, hattımı değiştirdiğim ve diğerini kırıp attığım için hiçbir şey yoktu, ne mesaj ne arama. İnstagramı açıp fake hesabıma girip onun profiline girdim, yeni fotoğraflar paylaşmıştı. Mutlu gibiydi, ama gözlerindeki hüzünü görmek zor değildi. Bunu herkes göremezdi, ben anlıyordum. Telefonun üstüne düşen damlalar sayesinde daldığım fotoğrafları kapatıp telefonu yatağa fırlattım ve kendimi duşa attım.
Duştan çıkıp saçlarımı havluyla kurularken telefonumun titremesiyle irkildim, uzun zamandır ne mesaj ne arama almıyordum. Arayan "Kate" di. Numaram bir tek onda ve ailemde vardı. Telefonu açtım ve;
"Efendim Kate bir sorun mu var?"
"Seni aramam için bir sorun olması mı gerekiyor Rosanna?"
"Ah, hayır. Yalnızca biraz sinirliyim"
"Neler oluyor?"
"Beni boşver, o nasıl? Mutlu mu?"
"Mutlu gibi, sen gittikten sonra çökse de, mutluymuş gibi davranıyor."
Gözlerin dolarken gülümsersin
"Tahmin edebiliyorum, ama ben mutlu gibi gözükemiyorum bile, çok mutsuzum. Onu çok özledim Kate. Sadece fotoğraflarına bakmak çok acı, bana yetmiyor. Kokusunu özledim."
"Onu bırakan sendin Rosanna"
"Ah hadi ama onu bırakmak istemiyordum zorunda kaldım!"
Telefonu sinirle kapatıp tekrar yatağa fırlattım. Saçlarımı sıkıca at kuyruğu yaptım ve çantamı alıp kendimi dışarıya attım.
Burada yaklaşık bir aydır kalmama ramen hiçbiryere alışamadım...
Onu özledim, evimi özledim. Ama gidemem. Onu göremem. Yoksa tekrar üzülürüz. Bunu yapamam.