PATIENCE

Özür Dilerim

Mesajı görür görmez donup kaldım. Gözümden damlaların düşmesine izin verdim. Beni unutmamış.

Günlerce telefonumu açmadığından dolayı beni çoktan unuttuğunu düşünmüştüm. Onu o kadar çok özlemiştim ki... Ne yazacağımı düşünürken telefonuma bir mesaj daha geldi.

"Balkona çıkabilir misin?" -Justin

Çok heyecanlandım. Hemen balkona çıkmak istedim. Ama yapmamam gerekiyordu. Hiçbir şey olmadan gitmişti, hiçbir şey demeden. Beni günlerce haftalarca ağlatmıştı. Balkona çıkmadım ama perdenin aralığından gizlice dışarı baktım ve gördüklerime inanamadım!

Çok mutsuz gözüküyordu. Bir o kadar da meraklı. Meraklı gözlerle balkonuma bakıyordu çıkmamı bekliyordu. Çıkmadım.
Biraz daha incelediğimde zayıfladığını fark ettim. Gözlerim daha da dolmuştu, her yeri bulanık görmeye başlamıştım. Daha fazla dayanamadım ve koşarak merdivenlerden aşağı indim. Kapıyı açtım. Benim kapıyı açmamla birlikte onun da gözleri balkondan kapıya doğru yöneldi.

Koştum, koşarak Justine sarıldım. Hiç düşünmeden. O da bana sarıldı. Hala aynı kokuyordu. Kafamı boynundan kaldırdım ve gözlerine baktım. Yorgun gözüküyordu. Benim ağladığımı görünce onun da o bal rengi gözleri dolmaya başladı.

Justini ittim. Evet ittim.

"Ne var neden geldin!"

Justin beni kendisine yaklaştırmaya çalışıyordu. Ama o kadar yorgun düşmüş ki gücü bile kalmamıştı.

Tekrar sarılmasına izin vermedim.

"Neden geldin dedim?"

Konuşmuyordu. Ama gözleri konuşuyordu. Pişmandı. Sessiz bir şekilde konuşmaya başladı.

"Öyle gerekti, ama geldim işte."

Şaşkın gözlerle ona bakmaya devam ettim.

"Ne?! Bu da ne demek şimdi? Açıklaman bu mu yani?"

"Şuan bunları konuşmasak Ros? Daha sonra anlatacağım. Gerçekten."

"Ne yapmamı bekliyorsun? Affedip hiçbir şey yokmuş gibi devam etmemi mi? Ben senin oyuncağın değilim tamam mı. İstediğin zaman gidip istediğin zaman geldiğinde her zaman beni burada bulamayabilirsin."

"Rosanna şuan konuşacak halim mi var sence? Daha sonra anlatacağım!"

Umutsuzca kafamı salladım. Arkamı döndüm ve eve girmeye yeltendim. Justinin bağırmasıyla irkildim.

"Ne yapayım Rosanna? Gideyim mi yani?"

Ona o kadar sinirliydim ki...

"Git! Evet! Bir ay önce nasıl hiçbir şey demeden siktir olup gittiysen yine git! İstemiyorum seni artık! Ben senin oyuncağın değilim. Kendini ne sanıyosun sen? Her kızı elde edebilirsin evet ama benim bir kalbim ve gururum var. Şimdi git!"

Koşarak eve girdim ve kapıyı kapattım. İyi ki annemle babam o sırada evde değillerdi. Daha doğrusu tüm gün evde olmayacaklardı.

Kapıya yaslandım ve ağlamaya başladım. Ama aklım da kapının diğer tarafındaki Justin'de kaldı. Hava karanlıktı ama delikten baktığımda hala aynı şekilde kapıya baktığını gördüm. Ve evet ağlıyordu. Cebinden paketini çıkarttı ve bi tane sigara yaktı.

Yukarı kata odama çıktım. Yatağıma uzandım. Ama aklım Justin'deydi. Perdeyi hafifçe çektim ve pencerenin kenarından dışarı baktım. Gitmişti.

Yüzümde çaresiz bir gülümseme oldu.
Kendi kendime konuştum

"Başka ne bekliyordun ki Rosanna. Sen vazgeçilmez değilsin."

Saatler geçti. Bunaldım. Balkonun kapısını açtım ve temiz hava almak için balkona çıktım.

"Justin?!"

Kapının önüne oturmuş bir elinde sigara diğer elinde bira vardı.

"Napıyosun sen!"

Hemen balkondan çıktım ve aşağı indim koşarak kapıyı açtım ve Justin'in yanına yaklaştım. Eğildim ve kolundan tuttum.

"Kalk Justin!"

Ama kaldıramıyordum. 

Sigarasını son kez içine çekti ve yere attı. 

Justini kolundan tutarak silkeledim.

"Sana noldu Justin! Bu sen değilsin!"

Justin konuşmuyordu. Bu beni daha da korkutmuştu.

Kolundan çekerek tekrar kaldırmaya çalıştım.

"Kalksana Justin bu saatte burda ne yapıyosun!"

Justin kendi isteğiyle kalktı. Gözlerime baktı. İki eli yüzümdeydi.

"Jus-!"

Dudaklarıma yapıştı. Evet gerçekten sarhoş olmuş gerizekalı.

İttim.

"Napıyo-!"

Tekrar öptü. Bu sefer yüzüne sağlam bir tokat geçirdim.

Justin bana bakıp gülüyordu.

"Sen gerizekalısın!"

Eve girmek için yöltendim. Ama kolumdan tuttu.

"Bırak kolumu!"

Justin sessizliğini bozdu ve konuşmaya başladı.

"Özür dilerim."