SON AY IŞIĞI

🌙 5 | Denize Küsmüş Dalgalar

Merhabalar, öncelikle. Söz verdiğim gibi yeni bölümümüz gelmiştir. Ama bana göre biraz kısa oldu. Çünkü ansızın eve misafir geldi. Tabi ki çocuk da vardı, haliyle. O yüzden şimdiden özür dilerim. İyi okumalar dilerim.

Bu arada Genç Kurgu'da '' Ne Yükseliyor? '' a girmişiz. *-*

----

5. BÖLÜM: D E N İ Z E  K Ü S M Ü Ş  D A L G A L A R

Gözlerimi araladığımda hastanenin korkunç duvarlarıyla karşılaştım. Başımı hafifçe kaldırdığımda yanımda annemin olduğunu gördüm. Nefes almakta zorlanıyordum. Vücudum çok bitkindi, elimi kaldıracak gücüm yoktu.

'' Anne. '' diyebildim, sadece. O kadar çok güçsüzdüm ki, bir an öleceğimi sandım. Beni itseler yere yıkılabilirdim.

Annem, okuduğu kitaptan başını kaldırdı. Cennet kapılarını açan o gözleri doldu. Dudakları titredi.

'' Mahperi, bizi çok korkuttun. '' Sesi titremişti, annemin. Neler olduğunu hatırlayamıyordum. Kafam çok karışıktı. Sanki geceden kalma gibiydim.

'' Bugün günlerden ne? '' dedim. Deran'la tanıştıktan sonra ilk defa günleri önemsiyordum. Annem, bu soruyu sorunca şaşırmıştı. Çünkü, benim zamanı sevmediğimi biliyordu.

'' Çarşamba. '' dediğinde gözlerim yuvalarından fırlayacaktı. Cumartesi gününden beri hastanedeydim.

'' Kullandığın ilaçlar, seni çok yıpratmış. Şerefsiz Ünver'e dava açacağım. '' diyerek konuşmasına devam etti. Anneme baktığımda onun çökmüş olduğunu fark etmiştim. Bana bir şey olduğu zaman annem kendine gelemezdi. Kilo verirdi. Hayattan soğurdu, en değerlim.

'' Dua et ki, bir arkadaşın seni getirdi. Nabzın durmuştu. '' dedi. Arkadaşım? Sonra onun Deran olduğunu aklıma gelmişti.

'' Bana bir arkadaşının olduğundan bahsetmemiştin. Neyse, konu bu değil. Gerçekten bir mucize yaşandı. Doktorlar tam vazgeçecekken birden kalp atışların hayata tekrar barışmıştı. '' Annem, ağlamaya başlamıştı. Belli ki çok korkmuştu. Duyduklarımın karşısında konuşamamıştım.

'' Sonra... Uyandığında bir kelime söyledin. Hayata 2. kez gelişindeki bu kelime gerçekten çok etkileyiciydi. Aynı zamanda bu mucizende tüm hastane etkilendi. '' dedi, annem. Deran, demek ki her anımda yanımda olmuştu. İlk arkadaşım beni hiç yalnız bırakmamıştı.

'' Anne, ne dedim? '' dedim. Annem, gözlerini benden kaçırdı. Annem, gülümseyerek konuşmasına devam etti.

'' Kamer. '' dedi, annem. O anda tüylerim diken diken olmuştu. 2. Hayatımda söylediğim ilk kelime Deran'ın diğer ismiydi. Neden öyle söylediğimi bilmiyordum. Etrafıma baktığımda Deran'ı görememiştim. Anneme sorduğumda Deran'ın uyanmadan önce her gün geldiğini öğrendim. Son 2 gündür, gelememiş. Annemin Deran'ı çok sevdiğini fark etmiştim.

Uyandığımı gören doktorum, çok sevinmişti. Kendimi yıpratmamam gerektiğini söylemişti. Bağışıklık sistemim son derece zayıf olmuştu. Doktoruma kalbimin etrafında dikiş yaptırıp yaptırmadıklarını sorduğumda adam öyle bir şey olmadığını söylemişti. Doktora göre sinemada bağışıklık sistemin birden düştüğü için bayılmıştım.

Hastanede birkaç gün daha kalmıştık. Gün geçtikçe daha iyi oluyordum ama bir yanım eksikti. İlk arkadaşım yanımda yoktu. Onun eksikliğini tüm kalbimle hissediyordum. Anneme de Deran'ı görüp görmediğini soramıyordum. Utanıyordum. Neden utandığımı da bilmiyordum. Deran'ı düşündükçe kalbim yerinden fırlıyor, avuç içlerim terliyordu. Neden böyle olduğunu da bilmiyordum, açıkçası. Sanırım onu özlemiştim. Gevezeliğini, bana sahip çıkmasını, duygusallığını.