SON AY IŞIĞI

🌙 22 | Gecenin İki Aşıkları

Okumaya başlamadan önce oylarımızı vermeyi unutmayalım. Hayalet okurlarım sizi de buna davet ediyorum. Emeğimin karşılığı görmek istiyorum. İyi okumalar!

22. Bölüm: '' 

'' Hiç güneş görmeyen, zifiri karanlık olan gökyüzüme bir ay doğdu. ''

✩✩

8 Yıl Önce

O küçücük aklımda yaşadığım kış mevsimin insanın tenine işleyen soğuğu hatırlıyordum. Kış gecelerinde başlamıştı, korkunç geceler. Her gün aynı şeyi defalarca yaşamaktan bıkmıştım. Her zamanki gibi okuldan gelip derslerime çalışıyordum. En azından hayallerimin olduğu zamanlardı. Annem ise yanımda oturuyor, ödevlerime yardım ediyordu. İçimde bir burukluk vardı. Babam yanımızda yoktu. Her zaman olduğu gibi geç gelecekti.

Ödevlerime yoğunlaştığımız sırada kapı çalmıştı. Kimin geleceğini bildiğimden koşarak kapıya doğru gitmiştim. Kapıyı açtığımda babam sarsılmış gibi görünüyordu. Elindeki bira şişesiyle içeriye doğru girmişti. Hemen salona oturmuştu, hiçbir şey demeden. Ben onu deli gibi özlerken babam beni hiç özlememişti.

Annem, konuşmamız gerektiğini söyledi. Korkudan titriyordum. Ama ben annemi dinlemeyip babamın yanına doğru gitmiştim. Saçları yavaş yavaş beyazlaşan babamla konuşmaya başladığımda beni itmişti. Beni iterken aslında kalbimi onun kalbinden uzaklaştırmıştı.

'' Hadi git, Mahperi. Uğraşacak halim yok, seninle. '' dedi. Yine onunla konuşma çabam başarısız olmuştu. Başarısız olduğumun verdiği hüzünle geri dönüp ödevlerime devam etmiştim. Henüz küçük olduğum için geç saatlere kadar kalamıyordum. İki saat sonra annem yatağımı hazırlamıştı. Yatağıma doğru giderken babama bir kez daha bakmıştım. Birazdan hayatta kalma mücadelemiz başlayacaktı.

Yatağıma girdiğimde annemin benle yatmasını istedim. Annem, hiç konuşamazdı o geceleri. Hep düşünürdü, ağlardı. Yıllar sonra anlamıştım ki annemin sadece gözleri değil kalbi ağlıyordu. Yatağıma girince onun kucağına sokulmuştum.

'' Kuzum, korkma. Yanındayım. '' demişti, annem. Yaşadığımız o korkunç gecelere rağmen cenneti andıran yüzünden gülümsemesi hiç eksilmezdi.

'' Korkuyorum. '' demiştim, her gece olduğu gibi. Çok karmaşık bir durumdaydım. Babamı hem seviyordum hem de ondan korkuyordum. Bize böyle kötü şeyler yaptıkça ona olan sevgim azalıyordu.

Güzel annem, saçlarımı okşamaya başlamıştı. Hicran dolu gözlerime yavaş yavaş uyku çökmeye başlamıştı. Annemin kucağında o sıcaklığın verdiği mutluluk bedenimi süslüyordu. Aradan 8 yıl geçse de annemin o kucağındaki verdiği sıcaklığı hâlen bulamamıştım.

'' Efnan! Ulan, neredesin? '' Babam, şafak söktüğünde adeta bir canavara dönüşüyordu. Annem, o kadar cesur kadındı ki hemen cevap vermişti. İşi olduğunu söylemişti. Babam, hızla odama girip dehşet içeren gözlerini bize çevirmişti. Gecenin o korkunç karanlığında gözlerinden kıvılcım fışkırıyordu. Yıllar geçse de cehennemi andıran o gözleri hiç unutamamıştım.

'' Lan, siz bensiz neler yapıyorsunuz? Ne uyuyorsunuz, be! Hadi kalkın, lan. Yemek yapın, bana. '' dedi. Geceleri başka kılığa bürünen bu adama tiksinerek bakmıştım. Annem bu adamla nasıl evlenmişti? Anlayamamıştım.