SON AY IŞIĞI

🌙 29 | Ay Işığı Sonatı

  Uzun bir aradan sonra herkese merhabalar. İlk defa bu kadar geciktirdim. Anneannemin kemoterapisi ve radyoterapisi başladı. Her gün gitmek zorunda olduğumdan bir türlü yazamadım. Hepinizden defalarca özür dilerim.

Okumaya başlamadan oylarımızı unutmayalım. E M E Ğ E S A Y G I. *-*

 Sizleri seviyorum. İyi okumalar.

Yeni kapağımız nasıl? Ben yaptım. ^^

'' Media'da bölüm şarkımız var. Deran'ın bahsettiği Ay Işığı Sonatı. :') ''

  ✩✩  

29. Bölüm: '' Ay Işığı Sonatı. '' 

'' İnsanları sevmekten daha sanatsal bir şey olmadığını düşünüyorum. ''

Vincent Van Gogh

✩✩

Kendime geldiğimde kendimi hastanede buldum. Uyandığımda sırılsıklamdım. Sanırım kabus görmüştüm. Ellerimi oynatmak istediğimde güçsüz olduğumu fark ettim. Vücudumdaki her kemiğim adeta sızlıyordu. Acıdan mırıldandığımı duyan sevdiğim yanıma geldi. Gözlerinde bulutlar yağmurlarıyla dolmuştu. Neredeyse yağacak gibiydi.

'' Mavi... Sonunda kendine gelebildin. Sakinleştiricilerin etkisi sende çok uzun sürüyor. '' Deran'ın karışmış saçlarına baktım. Gülümseyebildim.

'' Annem? O nasıl? '' Yutkunmaya çalıştım. Anneme bir şey olursa ben yaşayamazdım. O benim bu hayattaki en değerli varlığımdı.

Deran'ın yüzü nedense tuhaf bir renge büründü. Bir şeylerin olduğunu seziyordum. Bana anlatmıyordu, anlatmayacaktı. Annemin kesinlikle bir şeyi vardı. Bana söylemiyorlardı.

'' Onu görmek istiyorum. '' derken sinirliydim. Yatağımda doğrulduğumda boynumun feci bir şekilde ağrıdığını düşündüm. En son nerede olduğumu hatırlamaya çalıştım. Yamaner'in evindeydik. İstanbul'dan dönmüştük.

'' Kafanı çok yorma, Mahperi. Fazla düşünüyorsun. '' Yatağıma oturup saçlarımı okşamaya başladı. Yüzüne yerleşen hafif tebessümü kalbimin delirmesine sebep oldu. En kötü anlarımda bile tebessümü beni mutlu ediyordu.

'' Düşünmem gerek, Deran. Ben normal biri değilim. '' Ağzımın koktuğunu fark ettim. Daha fazla konuşmak istemiyordum. Yatağımdan kalkıp çantama doğru yürüdüm. Elimde serum takılı değildi. Demek ki dün gece serum almıştım. Çantamı açıp ağzıma bir sakız atıverince rahatladım.

'' Mahperi biraz konuşmamız gerek. '' Elini koluma koyduğunda nefesim kesildi. Ciddi bir şeylerin olduğunu seziyordum. Nedense bu ciddi gerçekleri öğrenmek istemiyorum. Zaten hayatım fazlasıyla acıtasyon halindeydi.

'' Neyle ilgili? '' derken gözlerimi ondan kaçırdım.

'' Her şey ile ilgili. Bizim hakkımızda konuşmamız gerekiyor. Ayrıca senin hakkında. '' dediğinde ağlamak üzereydim. Yoksa ayrılacak mıydı, benden? Stresten dolayı dudaklarımı ısırmaya başladım. Çok geçmeden odaya Mirza Hoca girince rahatladım. Onun burada ne işi olduğunu hatırlamaya çalıştım. Birkaç dakika sonra bazı günler hastanede nöbet tuttuğunu hatırladım.