Het Internaat (VOLTOOID)

Hoofdstuk 2

Ik word wakker door Brent die naast me op bed springt. Van schrik geef ik hem een tik. 'Au!' Zegt hij met een verontwaardigde blik. 'Wat moet je?' Mompel ik binnensmonds. 'Jij ook goeie morgen.' Lacht hij.

Ik ga rechtop zitten en haal al het haar dat helemaal in de klit zit uit mijn gezicht. 'Mam en pap willen dat we nu onze koffers in pakken. Onze vlucht vertrekt over 3 uur.' Zegt hij voorzichtig.

Mijn blik verstrakt en ik ben direct klaarwakker.
'Wat meen je dit?! Je vind het oké dat ze ons daar naar toe sturen?!' Vraag ik boos. 'Amy, je weet hoe ik er over denk." Zucht hij. Ik knik maar ik wil nog steeds niet.

Ik kijk naar Brent die mijn kamer verlaat en sta dan toch ook zelf op. Ik loop de badkamer in en stap even onder de douche. Ik zing wat en houdt een kort concert onder de kraan. Want eerlijk, wie doet dat nu niet?

Ik zet de kraan na zo een 12 minuten uit en kleed me om in wat comfortabels voor in het vliegtuig. Ik bekijk mezelf even in de spiegel en besluit om mijn haar in een knot te steken. Zodra ik hier klaar ben loop ik naar beneden en sluit de deur achter me.

Mijn ouders en Brent kijken me hoopvol aan. Ik zucht even maar ik weet dat ik hier toch geen keuze in heb. Ik kan maar beter gewoon meewerken om het voor iedereen makkelijker te houden. 'Waar staan mijn koffers?' Vraag ik met tegenzin. 'Op zolder.' Antwoord mijn vader. Ik knik en na het ontbijt pak ik mijn koffers in.

Tijdsprong naar het vliegveld.
Brent en ik kijken nog één keer achterom naar onze ouders.
We zwaaien se gedag en stappen in. Brent pakt zijn telefoon en luistert wat muziek. Ik doe het zelfde en pak mijn oortjes en doe ze in. The Chainsmokers zijn bezig.

Als we zijn aangekomen hebben we geen idee waar we naartoe moeten.
Na heel lang zoeken hebben we het uiteindelijk gevonden.

We lopen naar binnen en we zien de receptie direct we lopen ernaartoe in de hoop dat we goed zitten.

'Hallo.' Zeggen we glimlachend tegen de receptioniste. 'Hoi, jullie zijn vast de nieuwe. Brent en Amy?' Vraagt ze glimlachend. 'Ja klopt.' Anteoord Brent. 'Hier zijn jullie sleutels. Hier zijn de regels. En als er iets is of je weet iets niet kan je hier altijd terecht.' Legt ze vriendelijk uit. We knikken en lopen door. Brent en ik moeten allebei een andere kant op dus we zijn nu alleen.

Eindelijk heb ik mijn kamer gevonden. Ik doe de deur open en ik bestudeer de kamer goed. Er is één kant van de kamer waar nog niks mee gebeurt is. Die kant is nog heel netjes. De andere kant ziet er niet uit. Het bed is niet opgemaakt overal liggen kleren en bierflesjes. Niet opgeruimde zakjes van eten. Gewoon smerig.

Ik kijk op de klok en het is ondertussen half zes. Ik maak een poging om de eetzaal in mijn uppie te vinden. En zucht even opgelucht zodra ik het heb gevonden en Brent zie staan. Hij loopt al samen met iemand anders. Ik ga zitten en ze komen naar me toe.

'Hé sis.' Zegt Brent vrolijk. 'Hé.' Antwoord ik terwijl ik een korte blik op de jongen naast Brent werp. 'Dit is Luca. Hij is mijn kamer genoot.' 'Amy.' Glimlach ik. 'Aangenaam.' Glimlacht hij terug. 'En wie is jouw kamergenoot?' Vraagt Brent nieuwsgierig. 'Geen idee.' Zeg ik schouderophalend. 'Het enige dat ik weet is dat ie niks opruimt.' Grinnik ik. 'Dat zijn er wel meer.' Lacht Luca.

We staan als we klaar zijn met eten op en lopen terug naar de slaapkamers.
Ik sta op van mijn stoel en draai me om. Ik bots hard tegen iemand op.

'Sorry.' Verontschuldig ik me snel. Als ik wil weglopen grijpt de persoon mijn hand.

'Zo makkelijk kom je niet van me af. Weet je überhaupt wel wie ik ben?' Lacht de jongen geamuseerd. 'Nee.' Antwoord ik ongeïnteresseerd. Ik trek mijn hand los en wil weglopen maar voor ik het weet heeft hij mijn hand opnieuw gepakt.

'Laat me los.' Zeg ik serieus. 'Ben jij nieuw of zo, want je weet duidelijk niet hoe het hier werkt.' Zegt hij terwijk hij me even bedenkelijk aankijkt. 'Ja ik ben nieuw. Maar volgens mij ben jij degene die niet weet hoe het hier werkt. Ik zei namelijk laat me los en je hebt mijn hand nog steeds vast.' Zeg ik, nog steeds proberend mijn hand los te krijgen. 

'Hoe heet je?' Vraagt hij. 'Dat gaat jou niks aan.' Zeg ik kortaf. Ik wil me los trekken maar hij is veel sterker. Ik kijk nu diep in zijn ogen. Okay hij is best knap. Wacht wat nee bah.

'Ga je me los laten of niet?' Vraag ik nu dat ik hem echt beu begin te raken. 'Niet voor je je naam zegt.' Zegt hij nig steeds geamuseerd. 'Jammer dan, die krijg je mooi niet te weten.' Zeg ik koppig. Ik pak een glas cola van de tafel en gooi het over hem heen. Hij kijkt me woedend aan. Het liefst wil ik nu 60 duizend meter door de grond zakken, maar dat gebeurd niet.

Luca en Brent pakken me vast en trekken me mee de eetzaal uit. 'Ben je gek geworden of zo?!' Roept Luca verbaasd uit. 'Nee zo is ze altijd al geweest niks aan te veranderen.' Antwoord Brent hoofdschuddent. 'Ha Ha, hilarisch.' Antwoord ik sarcastisch. 'Weet je wel wie dat was?' Vraagt Luca, nog steeds niet helemaal bessefent wat er net is gebeurd. 'Nee.' Antwoord ik ongeïnteresseerd. 'Dat was Tyler. Geloof me daar wil je geen ruzie mee.' Zegt hij waarschuwend. 'Ieder meisje wilt hem en hij krijgt ook ieder meisje dat hij wilt. Hij is het aller populairst en als je in zijn weg komt dan ben je er geweest. Daarom passen alle gasten ook goed op bij hem in de buurt. Scott is de enige die hij mag.' Legt hij serieus uit. 'Oké. Ik blijf al uit zijn buurt.' Zeg ik terwijl ik mijn handen omhoog houd.

Ik wuif ze niet veel later gedag en loop terug naar mijn kamer. Ik besluit nog maar wat verder uit te pakken.

————————
De deur zwaait open en komt hard tegen de muur. 'Doe eens even normaal ja! Die deur hoeft er niet uit!' Zeg ik gehumeurd. Ik draai me om om te kijken wie deze gek is die denkt dat hij de enige is die hier woont.

'Wat doe jij in mijn kamer?!' Roep ik boos naar Tyler. Ik heb dus echt geen zin in zijn gezelschap. 'Dit is mijn kamer.' Zegt hij terwijl hij met zijn ogen rolt. 'Wacht wat?' Vraag ik hopend dat ik het verkeerd gehoord heb. 'Dat betekend dat jij mijn kamer genoot bent!' Roep ik verslagen uit. Hij kijkt me nu echt kwaad aan als hij ziet dat ik de persoon ben die het glas cola over hem heen heeft gegoten.

'Mooi is dat nu is die sukkel ook nog mijn kamergenoot.'  Mompel ik tegen mezelf.