Het Internaat (VOLTOOID)

Hoofdstuk 51

"Amy, wat doe je?" "De baby." Antwoord ik angstig. "Het doet pijn Tyler." Hij helpt me overeind en begeleid me naar de auto. "We gaan naar het ziekenhuis." Antwoord hij gestresst. Zodra ik in de auto zit slaat hij de autodeur snel dicht en stapt hij ook in. Hij houd mijn hand met één hand vast en rijd snel weg.

Zodra we aankomen bij de spoedeisende hulp komt er al een dokter naar me toe hij neemt ons mee naar een onderzoekskamertje. "Wat is er aan de hand?" Nadat we alles hebben uitgelegd en hij wat testjes heeft gedaan moeten we wachten in de wachtruimte. "Gaat het wel?" Ik knik. "Weet je het zeker?" "Je ziet zo wit." "Ja, ik wil gewoon weten wat er aan de hand is." "Ik ook." Hij drukt rustgevend een kus op mijn hand en staat op. "Wat ga je doen, we zitten hier nog wel even dus ik ga warme chocomelk halen in de cafetaria." Glimlacht hij." "Met slagroom?" Vraag ik terwijl ik hem lief aankijk. "Alles voor jou."

Zodra hij terugkomt laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten. "Ik moet je iets vertellen." Ik hoor een aarzel in zijn stem en kijk hem recht aan. "Wat is er?" Hij zucht en begint zijn verhaal. "Ik heb je broer gebeld, ik dacht dat je hem misschien er ook wel bij zou willen hebben." Ik zucht gerustgesteld en kijk hem glimlachend aan. "Ik dacht je iets heel ergs ging zeggen." "Eigenlijk heb je wel gelijk, dat ik er niet eens aandacht om hem te bellen." Hij staart wat voor zich uit en ik merk dat hij vooral gefocust is op de klok.

Ik leg mijn hand op zijn gezicht en draai hem naar mij toe zodat hij me weer aankijkt. "Ze zullen zo wel klaar zijn met hun overleg." "Alles kom goed." We strengelen onze vingers door elkaar en hij knikt en sluit zijn ogen even.

Ik hoor een stem achter ons mijn naam zeggen en ik draai me om. "Amy, is alles goed?" "Tyler belde me en ik ben direct gekomen." Tyler en ik staan allebei op en Brent trekt me in een knuffel. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij verward en gestresst. "We weten eigenlijk nog niks, de dokter zal zo wel komen." Hij knikt en gaat zitten.

"Ik heb misschien niet de beste timing maar mam en pap willen een weekje eerder komen dan de bruiloft." "Wat?" "Waarom?"  "Ik denk dat ze nog willen bij praten en Tyler nog willen ontmoeten." "Klinkt wel een beetje logisch vind je niet?" Antwoord hij. Ik zucht. "Misschien." Tyler lacht en pakt mijn hand weer vast. "Komt wel goed, ik hoop alleen dat je ouders me sneller mogen dan Brent." We moeten allemaal lachen tot we de dokter onze kant zien opkomen.

"Amy, Tyler en...." Hij kijkt Brent vragend aan. "Brent, ik ben Amy's broer." "Tweelingbroer." Corrigeert hij zichzelf.
De dokter kinkt en glimlacht vriendelijk naar hem. "Oké, het zit zo." "Uhm, hebben jullie al ruimte een voldoende spullen voor het kind?" "Chloe." Zeg ik. "Ja, alles staat al klaar." "Waarom?" "Is alles in orde?" "Het lijkt erop dat jullie veel eerder dan verwacht een kind krijgen." "Wat?!" "Maar de bruiloft!" "Hoe..." "Dat komt wel goed." Onderbreekt Tyler me. "Maar is Chloe gezond?" "Chloe is kerngezond." "Jullie zullen alleen eerder ouders worden." "Oké, bedankt."
"Geen probleem, en gefeliciteerd met het kind, en met jullie bruiloft en jullie twee met jullie nieuwe schoonbroer lacht hij. Ik moet ook lachen terwijl Tyler en Brent elkaar niet weten wat te zeggen aan staan te staren. "Ik moet weer aan het werk, voor vragen kunnen jullie altijd op spreekuur komen, veel geluk." Hij loopt weg en Tyler drukt direct een kus op mijn mond. Brent geeft me daarna een knuffel en zodra we in de auto zitten blijf ik nadenken over hoe we het nu met de bruiloft moeten doen. Kunnen we de bruiloft nog eerder plannen?