Emotieloos [BoyxBoy]

Hoofdstuk 2

Verveeld zit ik achteruit gezakt in mijn vaders troon en kijk ik naar de mensen rondom mij. Zoals altijd is het feest weer een saai gebeuren en kan ik niet wachten om naar mijn kamer te gaan. De taak die mijn vader eerder vandaag opgegeven had, over het praten met prinsen en prinsessen van andere koninkrijken, heb ik zo snel mogelijk afgehandeld. Korte gesprekjes en doen alsof je het leuk vind ondanks je geen emoties kan tonen... Meer moest ik niet doen en meer heb ik dus ook niet gedaan.

Ik kijk de hele balzaal rond, bestudeer wat elk persoon aan heeft en het hem of haar wel past, staar daarna wat naar het plafond en de via de ramen naar buiten en kijk vervolgens naar mijn eigen voeten. Die zitten wat op en af te bewegen uit verveling, niet echt een houding aannemend dat van een koning verwacht wordt. Tss... Ik ben nu nog geen koning, het duurt vast nog eeuwen voordat ik het wordt. Het kan me dus niet schelen wat andere nu van mij denken.

"Excuseer mij, wonderschone prins." Er wordt opeens op mijn hoofd getikt en ik schrik op uit mijn oersaaie gedachtes. Voor mij staat.... Lange glanzende haren, een slanke postuur dat er toch wel sterk uitziet en ogen zoals.... Voor mij staat een jongeman , waarvan ik schatte dat hij rond mijn leeftijd was, met zijn arm uitgestrekt naar mij. Hij ziet er werkelijk prachtig uit.

"Ik zag u hier zo verveeld zitten en dacht misschien dat u wat plezier kon gebruiken. Ik vond mijzelf wel de geschikte persoon om u die plezier te geven dus uhm... Vraag ik u nu ten dans." Zijn stem klinkt ietswat trillerig maar zijn ogen tonen de lef die hij in zich heeft. Mij ten dans vragen? Een prins die mij ten dans vraagt? Ik kijk hem een tijdje met mijn neutrale blik aan en besluit dan maar dat ik beter zijn hand kan vastnemen. Wat kan nu één simpele dans aanrichten? En zo mis ziet hij er nog niet uit dus waarom niet? Ik zit hier toch alleen maar wat.

"U krijgt één dans van mij om mij uw 'plezier' te geven, maar ik zeg u nu dat mijn gezichtsuitdrukking niet veranderd. Ik kan namelijk geen emoties tonen." Hij buigt voor mij en knikt begrijpelijk. "Dan moet u maar na de dans zeggen of u plezier heeft gehad." Ik geef een korte knik terug en laat toe hoe hij mij begeleidt naar de dansvloer. Het is abnormaal om een andere prins ten dans te vragen, enkel bij groepsdansen waarbij je meermaals van danspartner veranderd, is het normaal dat je met een andere prins danst. De nieuwsgierigheid prikt in mij en ik ben stiekem wel benieuwd waarom deze gast mij daadwerkelijk ten dans heeft gevraagd. Zie ik er dan zo verveeld uit? Niet te vergeten dat ik eigenlijk ook echt verveeld was maar...

De prins houdt plotseling halt en ik merk dat we aangekomen zijn op de dansvloer. Hij pakt mij bij mijn heup vast en glimlacht vervolgens lief in mijn richting. "Hopelijk vind u het niet erg om de plaats van de vrouw in te nemen. Ondanks alles ben ik degene die u ten dans gevraagd had." Het enige antwoord dat hij van mij krijgt, is een korte schouderophaling waarna hij nog breder moet glimlachen. Het lijkt wel alsof hij het niet erg vindt dat mijn emoties ontbreken.

Ik hoor hoe het volgende lied begint en laat mij in de dans leiden door de onbekende prins. Zijn glimlacht vervaagt niet van zijn gezicht en het lijkt alsof hij dit het aller normaalste vindt van heel de wereld. Twee prinsen die met elkaar dansen.... Het is alles behalve normaal. Alhoewel, hij zou zo kunnen voordoen als een prinses met zijn lange glanzende en lichte haren... Ik kan het niet laten om ze even aan te raken dus laat ik een paar vingers, van de hand die ik op zijn schouder geplaatst had, er zachtjes doorheen gaan. Zijn haren voelen zijdezacht aan en ik voel een soort tinteling opkomen vanbinnen.

"Ze zijn lang, vind u niet? Ik zou er zo het sprookje van Rapunzel mee kunnen nadoen. Als u wilt mag u dan de prins erin spelen." Hij fluistert de woorden zachtjes in mijn oor en zie vanuit mijn ooghoeken dat hij naar mij kijkt. Alweer komen diezelfde tintelingen in mij naar boven.

"Waarom heeft u mij ten dans gevraagd?" weet ik er met moeite uit te brengen en nu voel ik dat hij enkel maar kort zijn schouders ophaalt. "U ziet er betoverend maar ook triestig uit. Ik moest een manier verzinnen om met u te kunnen praten." Zijn woorden maken mij gek. Betoverend? Triestig? Kan het zijn dat hij misschien hetzelfde zou denken over.....

"Ik voel mijzelf bijzonder nu." Ik kijk hem terug aan in zijn prachtige boskleurige ogen. Voor het eerst sinds tijden vervloek ik mijzelf omdat ik hem mijn gevoelens niet kan tonen. Hoe verdomd graag ik nu zijn glimlach wil beantwoorden met eentje van mij.

"U bent vast ook zeer bijzonder." Op de achtergrond hoor ik hoe het lied stopt en overgaat in de volgende en ik weet mijzelf niet los te krijgen uit zijn grip. Het is alsof hij me in bedwang heeft, kan doen met mij wat hij wilt. En toch.... Iets in mij zegt dat de prins er geen misbruik van zal maken. "Heeft u plezier gehad, prachtige prins?" Ik zie hoe hij nogmaals voor mij buigt en ik knik. "Ik heb zeer veel plezier gehad."

En alweer krijg ik zijn fraaie glimlach te zien. "Laten we dan ergens anders dansen, op een plek waar er minder mensen zijn." Verbaasd voel ik hoe zijn hand de mijne vastpakt en hoe hij mij weer met zich mee trekt. Het voelt goed, zijn hand in de mijne geeft maakt mijn tintelingen nog erger en ergens voelt het zeer goed. Ook al weet ik niet wat zijn naam is en wat hij nu precies van mij moet. Het voelt goed, hij voelt goed....

A/N: En dit is wat mijn vermoeide ik alleen maar kan verzinnen.... Alhoewel, dit is nog wel redelijk geschreven en ik dus eigenlijk niet moet klagen ondanks de vermoeidheid in mij die steeds erger en erger wordt en mij tot het meest chagrijnigste persoon maakt ooit....