Karanlığa yolculuk

4. Telefon

Gözlerimi hafifte olsa açabilmiştim ve karşımda hiç beklemediğim birini gördüm, çok bulanıktı gördüklerim.

Ama emindim o idi.

'Senn?!'...

O kadar yorgun, bitkin ve sessiz bir sesle çıktı ki o kelime, duyduğundan emin bile değilim.

'Sttt domates güzeli, kendini yorma'.

Bu sıntırın burada ne işi var, beni nerden buldu. Peki asıl ben neredeyim. Herşey bulanıklaşmaya başladı beynimin içinde. En son annemin yanindaydım, Mert ve babamda vardi.

Herşeyi birden hatırlayıp, kalbimdeki boşluğu hissetmemle bir oldu. Kendimi tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Sadece 'Anne' diyebiliyordum.

Beni neden bıraktı ki, bizi neden bıraktı. Ona ihtiyacımızın olduğunu bilmiyormuydu sanki. Az da olsa kendime gelmeye başlamıştım. Gözlerimi iyice açtıktan sonra babamın yanımda oturuyorduğunu fark ettim ve elimi tutmuş kırmızı ve telaşlı olan gözlerini üstüme dikmişti.

'Canım kızım, bizi çok korkuttun, nasılsın Ela'm'.

'Neredeyiz baba hı? Baba... annem gitti demi, bizi bırakıp gitti?'. 'Neden peki baba, söyle nedenn??'.

'Herşey geçecek birtanem, şuan hastanedeyiz, fenalaştın birden, ama şimdi iyyisin demi kızım??'.

Kendimi nasıl hissettiğimi kendim bile bilmiyordum, sadece içimde büyük bir boşluk olduğunu hissediyordum. Beni geçiştirdiğini anladım, sorularıma cevap vermiyordu. Ama babamı daha fazla telaşlandırmamak için iyyi olduğumu soyledim.

'Babacım daha yeni burda bir oğlan vardi. Şey eeh uzun boylu, yeşil gözlü, nerede o?'

'Ben kim olduğunu bilemedim, ama bizim sokakta seni tuttu yere yığılırken. Ama sen çoktan bayılmıştın. Galiba şuanda dışarda bekliyor'.

Babam'ın bu sözleri beni şaşırtmıştı. Sıntır önce beni rezil edip yerin dibine sokuyor, sonra beni takip edip mahalleme kadar geliyor. Kendini ne saniyor bu, birde beni bekliyormuş.

Doğrulmaya çalışıyorken, tüm vücudumu sarmış olan acıyla yüzümü kıvrıştırdım. Babam bunun üzerine yatıp dinlenmem gerektiğini söylesede aya kalktım. Benim için endişeliyordu.

Dışarı çıktım ve bana bakan iki şaşkin ve endişeli gözlerle karşılandım.

'Senin burada ne işin var sıntır ha? Hatta sen kimsin? Yada kendini ne sanıyorsun?

.....

'Evet cevap bekliyorum?!'.

Evet farkındaydım ona çok yüklenmiştim, ama sinirlerime hakim olamıyordum, sanki beni başkaları yönlendiriyordu.

Benim dediklerime şaşırmış olmalı ki, kaşlarını kaldırıp, şaşkın olan muhteşem yeşil gözlerini büyütüp bana bakıyordu.

Kendi kendine 'Sıntır, sıntır, sıntır' diye mırıldandığını zor olsada duymuştum. Kızgınlığımı belli etmek için kaşlarım çatık birşekilde gözlerinin içine baktim.

'Ben.... şey ben..'

'Evett senn?!'

'Sadece özürdilemek istemiştim, sadece özür, çok özürdilerim'

Dediğini algılamaya çalışırken, arkasını dönüp, gözden kaybolması bir olmuştu. Daha ismini bile bilmiyordum ama çok tuhaf birşeyler olduğunu fark ettim.

Arkama döndüğümde bana bakan iki çift göz vardı. Hesap vaktiydi.

'Ela, bağırışın koridorun sonunda bile duyuluyordu. O çocuk kimdi?'.

Ne diyeceğimi bilmiyordum, ama hesap verecek durumda değildim. Kafamı yere indirip sağdan sola sallamakla yetindim.

Birden aklıma Mert geldi, babamın yanına gidip sordum nerede olduğunu, o ise arkadaşının yanında kalıp oyun oynamak istediğini söyledi. Ama o soru işaretli gözlerini üstümden almamıştı.

Bundan daha doğal ne olabilirdiki, 5 yaşında bir çocuk ölümü nerden anlayabilirdiki, hayatı nasıl yorumlayabilirdiki.

Düşüncelerimden beni çıkartan telefonumun çalmasıydı. Hemen hastanedeki kaldığım odaya yöneldim ve çantamın masanın üstünde olduğunu gördükten sonra oraya doğru yol aldım.

Çantamın içinde telefonumu bir müddet aradıktan sonra, elime alıp ekrandaki ismi görmemle, şok'a girmem bir oldu.

Herşey birden üstüme gelmeye başlamıştı. Elim ayağım titremeye başlamış, nefesim hızlaşmış, zor yutkunuyordum.

'Hayır olamaz, şimdi değiil!'...

Süpriz bir bölüm sizinlee. Biraz daha çalışıp yetiştirdim bugüne. Umarım beyenirsinizz. Yorum yazar ve beğenirseniz memnun olurum. Yazdıklarınız benim için çok önemlii.

Sevgilerimlee...

For xRaindropps♡

XXX-x_NUNU_x