Nokaut

Rozdział 16

Alex

Zawsze zastanawiałam się, jak ludzie mogą być dwulicowi. Jak bez żadnego skrępowania mogą się uśmiechać, a w następnej chwili obgadywać kogoś za plecami. Czy to była kwestia braku sumienia, mocnego charakteru, czy po prostu takie osoby są wyprane z emocji.Pogardzałam takimi ludźmi, omijałam ich, nie chciałam mieć z nimi nic wspólnego, uważałam ich za wrogów. Ale nagle jakbym stała obok nich. Kiedyś byliśmy po przeciwnych stronach pokoju,jakby oddzielał nas cały świat, a potem zobaczyłam własne odbicie i to, że stałam obok nich. Zbytnio nie różniłam się od nich, nie byłam nic lepsza, czasem miałam wrażanie, że byłam nawet i gorsza od nich. Pół życia spędziłam na zastanawianiu się, co kieruje takimi ludźmi, czemu stają się okrutni i bezuczuciowi. Stałam się przykładem tego, że nie trzeba dużo, by człowiek zmienił się nie do poznania, by zapomniał o tym, kim był przedtem. Wystarczyła jedna rzecz, jedna mała chwila i wszystko się zmieniało, przede wszystkim ja się zmieniłam i już nigdy nie miałam być taka, jak kiedyś.

W życiu człowieka następują takie chwile, kiedy zastanawia się, co zrobił, czego nie zrobił. Mnie taka chwila dopadła, gdy miałam pomagać przy kolejnej umowie Johna. Nie dał mi jakiegoś specjalnego zadania, miałam po prostu ładnie wyglądać i się uśmiechać. Nie znałam szczegółów tego, co zamierzał, nie chciał mi nic zdradzić, a osoba, z którą mieliśmy dobijać interesu musiała być grubą rybą, gdyż przed hotelem stał rząd ochroniarzy. Zastanawiało mnie, co takiego chciał ugrać John z tym gościem i jeśli coś pójdzie nie tak, to jak chciał się z tego wyplątać.

Te kilka tygodni mogło mnie zmienić, ale nadal odczuwałam strach. Do tej pory byłam informowana o każdej umowie, o tym co miałam robić,ale tym razem nie wiedziałam nic. Niepewność była najgorszym uczuciem, gdybym wiedziała, co ma się wydarzyć, albo chociaż gdybym znała temat umowy, to mogłabym coś zrobić. Jednak w takiej sytuacji nie mogłam nic.

Pokój hotelowy, w którym się znajdowałam był na najwyższym poziomie.Duży salon, w neutralnych kolorach, sypialnia w delikatnym odcieniu i wielka łazienka, którą nie pogardziła by żadna kobieta. Takie standardy obowiązywały mnie przed każdym balem, każdą umową.Dzień wcześniej John wysyłał mnie do hotelu, gdzie poddawana byłam zabiegom w spa, relaksowałam się i wygrzewałam przy basenie. Nie powiem, że taki luksus nie był przyjemny, ale czegoś cały czas mi brakowało. Nie wiedziałam czego, ale nie czułam się spełniona, raczej jak marionetka w rękach tyrana, który był hojny lecz nieobliczalny.

Tego dnia, w którym miało odbyć się przyjęcie, również byłam w hotelu. W sypialni czekała na mnie długa czerwona suknia z okrytymi plecami, przy łóżku stały wysokie szpilki, na toaletce z pięknym lustrem leżały kosmetyki, które również dostarczono do tego pokoju, lub apartamentu. Miałam dwie godziny na przyszykowanie się,potem przychodził Tom i zabierał mnie na dół, gdzie rozpoczynało się prawdziwe przedstawienie. Byłam ciekawa ile razy musiałam tak krążyć między ludźmi i udawać kogoś kim nie jestem, nim stanę się taką osobą. Zaskakujące było tylko to, że potrzebowałam naprawdę niewiele, by wyprzeć wszystkie uczucia i stać się zimną suką.

Królowa Lodu, to było dobre określenie na mnie w tamtej chwili.

***

Krążyłam po sali i obserwowałam ludzi. Nie wiedziałam czego szukam, ale nie chciałam stać w miejscu i być na czyimś celowniku. Kiedy byłam w ruchu, czułam się pewniej, mogłam przybrać maskę neutralności,nikt nie wiedział o czym myślałam. Byłam panią siebie i tylko ja wiedziałam, jaka walka toczyła się wewnątrz mnie. Nie chciałam by ktoś widział, co ze mną się działo, nie mogli odkryć, że gdzieś tam głęboko we mnie coś jeszcze się tliło, ale tym razem to był pierwotny strach przed nieznanym. Czułam, że coś miało się wydarzyć, wiedziałam, że John tym razem będzie zbyt chytry na pieniądze i to go zgubi. Tylko nie wiedziałam jaką miałam odegrać w tym role.