Het spel van de Koningin

X Denk niet wit, denk niet zwart, denk zwart-wit

X Denk niet wit, denk niet zwart, denk zwart-wit

Jerrai voelde zijn borst strak trekken van paniek. Ze hadden het zeker nog niet een uur volgehouden, terwijl ze vroeger altijd met dit spel wisten te winnen.

'Nee, alleen een paar muisjes. Ze zullen vast verdwaald zijn... Oh, nu zijn ze weg...' zei de Koning teleurgesteld en liet de lakens weer vallen. En bewees daarmee dat hij te vertrouwen was.

'Dat is jammer,' zei Roman. 'Maar misschien wel beter.'

'Ja, veel eten is hier niet,' zei de Koning daarop. 'Maar geen verstopte mensen zoals je me gevraagd had.'

'Dan zoek ik verder,' zei Roman. 'Ik dank u.' De tweeling haalde opgelucht adem en toen Roman echt weg was, -maar dan ook echt weg- tilde de Koning de lakens weer op.

'Hij gaat nu de andere vleugel doen,' zei hij met een glimlach. 'Izailyr komt meestal aan het eind van het uur nog even langs, maar dan zal ik de deur voor jullie dicht houden.'

'Je bent een held!' zei Jerrai en tijgerde onder het bed uit. De Koning keek hem met twinkelen de ogen aan.

'Dat wil ik worden na mijn koningschap!' zei hij vrolijk en lachte zoals alleen een negenjarig kind kon lachen.

'Dat is best wel gaaf,' zei Marrin die nu ook onder het bed uit kwam. 'Ik hoop dat het je gaat lukken!'

'Ik denk het wel,' zei Jerrai prijzend. 'Zeker als je zo snel verstopte Pionnen kan vinden!' De Koning straalde.

'Willen jullie een koekje?' vroeg hij en Marrins ogen werden groot.

'Je hebt koekjes?' vroeg ze en voelde hoe ze begon te watertanden. De herinnering aan koekjes leek vers en stoffig tegelijkertijd.

'Wanneer hebben we die voor het laatst gegeten...?' vroeg Jerrai en keek zijn lippen likkende zus aan.

'Bij...' zei Marrin en voelde een brok in haar keel ontstaan. 'Mama en papa...' Ze zuchtte en voelde zich daarna ook heel boos worden.

'Mama en papa?' vroeg de Koning. 'Wat zijn dat?' Jerrai trok zijn wenkbrauw omhoog, maar herinnerde zich plots nog iets van vroeger naast de koekjes. Koningen werden meteen na hun geboorte bij hun ouders weggehaald en naar het paleis gebracht. Soms deden de ouders dat zelf, maar meestal werd er in de Koningskinderen gehandeld. Het was vreselijk, maar de harde waarheid in een stad waarvan de helft in slechte omstandigheden leefde.

'Niet iets om je zorgen over te maken,' zei Jerrai bijna sussend.

'Oh, oké,' zei de Koning zonder tegen te sputteren. 'Wat voor koekjes willen jullie?'

'We hebben een keuze?' vroeg Marrin die samen met Jerrai maar een soort koekjes kende.

'Natuurlijk,' ze de Koning lachend en pakte een blik dat op een kleine salon tafel stond. Hij opende het koekblik en hield het open onder de neuzen van de tweeling die niet de negentien jaar leken die ze waren.

'Hoe moet ik kiezen?' zei Jerrai zwijmelend door de zoette geuren die zijn neus in kropen. 'Dit is zo veel keus!' De Koning wachtte geduldig, maar toen ze na een minuut staren nog steeds geen koekje hadden gekozen zag hij het keuzeprobleem.