Het spel van de Koningin

XX Sommige schaakborden veranderen zomaar in dansvloeren

XX Sommige schaakborden veranderen zomaar in dansvloeren

Met open mond keek Marrin de Koning aan.

'Hoe bedoelt u?' zei ze vol ongeloof. 'De schaakstukken bewegen? Als in Dé schaakstukken?' De Koning knikte. Marrin knipperde een paar keer ongelovig met haar ogen.

'Jeetje... En dat moet ik dan gaan uitzoeken?' vroeg Marrin, maar geloofde het duidelijk nog steeds niet. Ze had verwacht dat het wel wat langer op zich zou laten wachten.

'Ja, want ik wil Noda liever hier als bescherming houden,' zei de Koning en Marrin zag dat Noda daar niet al te blij mee was.

'Oké,' zei Marrin. 'Maar wat is mijn taak dan precies?'

'Kijken en rapporteren,' zei Noda met een geruststellende glimlach. 'Dat gaat wel lukken, toch?' Marrin knikte.

'Natuurlijk! Ik ga meteen inpakken!'

• • •

'Wees voorzichtig,' zei Noda terwijl ze een kus op Marrins lippen drukte en Marrin glimlachte terwijl het bekende warme gevoel door haar lichaam heen stroomde.

'Natuurlijk, ik kan je toch niet hier alleen achterlaten?' Noda lachte nu ook en keek Marrin vol liefde aan.

'Goede reis,' zei ze en liet langzaam Marrins hand los die ze steeds stevig vast gehouden had. Marrin glimlachte geruststellend zoals Noda altijd bij haar had gedaan.

'Ik kom terug,' zei ze en liet haar hand uit die van Noda glippen terwijl ze haar eerste stappen richtig het bos zette. 'En je kan me altijd brieven sturen als je me echt mist.' Noda glimlachte en keek Marrin na tot zelf haar haviksogen de Koningin niet meer konden zien, omdat ze tussen de bomen verdwenen was.

• • •

Het eerste deel van de reis was zwaar, ze wist dat ze nog steeds niet aan de andere kant van het bord kon komen en dus Fer niet eens op zou kunnen zoeken. Daarnaast kon ze steeds niet het goede ren ritme vinden wat haar erg frustreerde. Toen ze eindelijk een vast tempo had, spoelden al haar gedachten haar hoofd uit en hoorde ze alleen nog de wind die langs haar oren ruiste. De bomen flitsten haar voorbij en haar voeten raakten de grond nauwelijks. De eerste nacht stopte ze en moest ze weer op adem komen, maar de twee nachten die daarna volgden rende ze zonder probleem door. De vierde nacht vond ze een beschut plekje wat erg prettig was, omdat het was gaan regenen.
Ze zuchtte en keek in de verte waar ze de lichtjes van de stad kon zien branden. Het bleef haar verbazen hoe snel ze zich kon verplaatsten nu ze Koningin was. Waarschijnlijk kon ze -als ze dat echt zou willen- in de toekomst in een dag naar het witte paleis rennen. Ze zuchtte weer en hoopte Jerrai snel weer te kunnen zien. Hoe dichterbij het eind van de vijf jaar kwam hoe meer het aan haar begon te knagen. Ze wilde hem weer zien en ze wilde weten wat hij de afgelopen jaren had gedaan! De emoties werden zo overweldigend voor haar dat ze plots begon te huilen met een enorme glimlach op haar gezicht. Ze zou hem weer kunnen zien!

De regen stopte pas toen de zon zichzelf weer liet zien. Marrin rekte zich uit en wreef in haar ogen. Het zou nog ongeveer een dag rennen zijn... Ze kon het ook wat rustiger aan doen als ze dat zou willen. Maar die gedachte vervloog al snel toen de grond onder haar voeten begon te trillen. Geschrokken stond ze razend snel op waardoor ze bijna weer op de grond viel door de duizeligheid die in haar hoofd kroop. Marrin legde haar hand op haar voorhoofd terwijl ze haar balans weer terug vond. Ze keek rond en zag hoe een zwart schaakstuk bomen onder zich verpulverde en Marrins ogen werden groot. Ze keek om en zag stof uit de stad vandaan komen. Het schaakbord was een dansvloer geworden! Ze pakte al haar spullen zo snel mogelijk bij elkaar en sprintte naar de stad toe. Maar hoe snel Marrin ook was, de stofwolken waren sneller en dompelde de stad onder. Marrin hoestte terwijl het stof haar overviel. Ze stopte met rennen em probeerde zich te oriënteren op het geschreeuw dat van de stad kwam.