Het spel van de Koningin

IXX En toen kwam het paleisfeest aan zijn einde

IXX En toen kwam het paleisfeest aan zijn einde

Gapend rekte Jerrai zich op het balkon uit en was klaar om weg te gaan toen het andere levende wezen in zijn bed wakker werd. Snel keek hij naar achter en schatte daarna de afstand van het balkon naar de grond, moest te doen zijn. Gelukkig had hij zijn kleren een half uur geleden al aangetrokken. Hij gooide een been over de reling heen en keek nog een keer achterom, ze werd inderdaad wakker. Met niet veel moeite sprong hij van het balkon, maar kwam iets harder terecht dan verwacht en kreunde terwijl hij recht op probeerde te staan zonder al te veel verkrampingen. Hij schudde zijn benen wat uit en keek omhoog. Opgelucht haalde hij adem, hij zou geen last van haar krijgen. Hij lachte tot zichzelf, maar wist diep van binnen dat hij zijn macht als Koningin op dit soort momenten wel heel erg misbruikte.

Iets verder plofte hij in het gras en keek naar hoe de zon steeds meer warmte over de paleistuinen begon te verspreiden. Zijn spieren spanden zich aan toen zijn naam werd geroepen en hij verschoof naar de struiken zodat de bladeren hem van het zicht zouden ontnemen. Even sloot hij zijn ogen en ging met zijn hand over zijn arm heen. Een paar jaar geleden hadden daar Marrins en zijn woorden gestaan. Het was lang geleden, maar de wonden van de letters stonden nog vers in zijn geheugen geprent. De pijn en de emotie die daarmee gepaard gingen lieten hem altijd energie krijgen. Een energie die hem niet op liet geven, want het eind van de vijf jaar kwam in zicht. Zijn naam werd nog eens geroepen en Jerrai drukte zichzelf nog verder de bladeren in. Zijn hart ging hard te keer, hij wilde haar niet onder ogen komen. Reden een: hij had gewoon geen zin in een gesprek. Reden twee: eigenlijk voelde hij niet zo veel voor haar. Reden drie: ze was hopeloos verliefd en daardoor -in Jerrai's ogen- heel vervelend. Marrin zou hem geslagen hebben voor zijn acties, maar ze was er niet en Jerrai haalde van alles uit waar hij vier jaar geleden niet trots op zou zijn geweest, maar nu boeide het hen alles behalve.

Het roepen hield op en Jerrai waagde een blik tussen de bladeren door. Ze had zich net omgedraaid en was het paleis in gelopen. Ze dacht waarschijnlijk dat Jerrai nog koninklijke taken te vervullen had of iets in die richting, gokte Jerrai, want gedachten lezen kon hij niet.

'Jerrai, wat doe je in de bosjes?' vroeg een bekende stem die niet vervelend in Jerrai's oren klonk.

'Proberen te slapen, maar het ligt toch minder lekker dan ik dacht,' zei Jerrai en haalde de blaadjes uit zijn kleren en zijn haar. Roman lachte.

'Je smoesjes worden met de dag slechter,' zei hij, Jerrai haalde zijn schouders op en ging weer op twee benen staan.

'Ik hen geen zus die ze kan controleren, dus sorry,' zei hij en keek schichtig om zich heen hopend dat er niemand anders was dan Roman.

'Het is wel al bijna tijd,' zei Roman daarna. Jerrai knikte met een glimlach en had heel erg zin om weer eens zijn zus te kunnen pesten. Hoe meer dagen er verstreken hoe meer hij verlangde naar het weerzien van Marrin. De enige tekenen van leven die hij van haar doorkreeg waren de wonden die ze met elkaar deelde. Ze stuurden elkaar ook geen berichten meer op hun armen. De Koning wilde niet dat zijn Koningin beschadigd raakte en waarschijnlijk had Marrin eenzelfde probleem. Daarnaast had de Koning zijn tienerjaren bereikt en werd brutaler met de dag. Jerrai vond het zwaar hilarisch, maar de Bisschoppen konden met hem op dat gebied niet mee lachen. Ook beweerde de Koning langer dan Jerrai te worden, al zag Jerrai het nog niet echt gebeuren.

'Jerrai!' Jerrai's nekharen gingen rechtovereind staan. Snel keek hij links en recht. Roman lachte en keek hoe de Koningin zich uit de voeten maakte.

'Misschien moet je het haar eens zeggen,' zei hij terwijl hij Jerrai met gemak achterna liep.

'Echt niet! Dan vermoord ze me!' zei Jerrai en nam een van de paden die dieper de tuinen in leidde.