SEVDÂ AĞI

Beyazlık

(Hikayemin ilk bölümüyle karşındayım. Umarım beğenirsin♡)

...

"Keşke bana akıl vereceğine, aklımı alacak kadar beni sevseydin. Çünkü sevgiye karşılık verilebilecek en güzel hediye ondan daha fazla sevgi duymaktır. Ben, bir çocukluk edip büyüdüm işte! Ve seni tercih ettim. Sen büyümüşsün ama doğmamışsın bile. Ben, senin doğrundum. Ötekiler gelip geçerdi. Sen doğru olanı değil, geçerli olanı seçtin. Ve en büyük hatanı yaptın."

Son sözlerim bunlar oldu muhattabımda bulunana. Son sözler, son hisler, son buluşlar...

Doğruları görmek, bazı şeylere kanaat getirmek, ayakta kalmak için tek dayanağım oldu. Kendimi bırakmadım, bırakamazdım. Beni yenemezdi, ben sandığı kadar güçsüz biri değildim.

Duyduklarımın ardında kendime gelmeye çalışsam da gelemedim. Biraz duraksadım. Ardından oturduğum sandalyeden ayaklandım ve sadece yürüdüm. Nereye gittiğimi, nereye varacağımı bilmeden. Etrafımda tanımadığım yüzler.. sadece yürüdüm. Belkide istediğim buydu. Bir şeyleri düşünmeden, şuursuzca yapmak. Omzumdaki, kendi sorumluluğum olsa dahi salıvermek. Biraz boşveriş, biraz hafiflemek...

Bir ses duydum...
Öyle ki beni kendime getiren bir ses. Ne sesi bu!

Araba tekerliklerinin can cekişmesine eşlik eden korna sesi... Neden bu kadar yakından geldiğini merak ediyordum. Neden kulağımı sağır edecek kadar şiddetliydi?.

Büyük bir beyazlıkkk. Işık mı demeliyim.
İlk aklıma gelen şey "Anne! Anne! Sen misin?"

Duraksadım. "Annecim sen gelmişsin! Burdasın! Neden uzun zamandır yoktun? Sen yokken neler oldu biliyor musun? Sevdiğim kişilerin teker teker beni bıraktığının farkına vardım. Önce sen gittin. Şimdi ise sevdiğim adam. Bünyem gitmelere alışamıyor Anne! Ne kadar güçlü olsam da alışamıyor."

(Merhabalar! Şuan bunu okuyan güzel insana sesleniyorum. Çok değişik bir hikaye ile karşındayım. Bence zamanından biraz çalıp diğer bölüme geçebilir ve parmaklarımdan çıkan sanatı okuyabilirsin. Ha! bu arada bu bölümü de bana destek vermek adına oylamadan geçmemelisin! Yorumlarını da bekler seni diğer bölüme uğurlarım ♡)