𝙳𝙸𝚉𝚉𝚈

☆fourty seven☆

Απομακρυνεται λιγο μα οχι αρκετα ωστε να υπαρξει αποσταση μεταξυ μας.

-Πρεπει να γυρισω σπιτι."λεω και αυτος κατσουφιαζει.

-Και μολις τωρα χαλασες την στιγμη."λεει ενω απαμακρυνεται τελειως.

-Δεν φταιω εγω πρεπει να παω σπιτι."απαντω με νευρο και αυτος ξαφνιαζεται .

-Ενταξει ,παμε."λεει αποτομα και με πιανει απο το χερι.

-Τι επαθες τωρα;"τον ρωταω ενω αρχιζουμε να προχωραμε για το σπιτι μου .

-Τιποτα."μου απαντα αλλα δεν γυριζει να με κοιταξει.

-Ναι..τιποτα."λεω ειρωνικα και συνεχιζουμε αμιλητοι .

Περιμενα καπως αλλιως την στιγμη που θα γινομασταν ζευγαρι.Δεν μου αρεσει αυτη η αβολη ησυχια.

-Εχεις κανει καμια προσπαθεια να γνωρισεις του γονεις σου ;"λεω προσπαθωντας να ανοιξω συζητηση .Απομακρυνει το χερι του κανοντας με να νιωθω λες και απομακρυνθηκαμε 10 μετρα.

-Το μονο που εχω μαθει ειναι οτι η μητερα μου δεν ζει πια.Μητερα μου..."καυχαζει ενω μισογελαει .

Φαινεται πραγματικα λυπημενος.

-Ξερεις πως;"τον τωταω και ξερω πως ακούγομαι κουραστικη μα θελω να μου ανοιχτεί.Δεν ξερω σχεδον τιποτα για αυτον .

-Έπασχε απο λευχαιμία."λεει και κοκαλωνω.

Απο τι;

-Α-απο λευ-υχαιμια;"τον ρωατω τραυλιζοντας.

-Ναι τι εγινε με αυτην την αρρωστια;"ρωταει ενω σταματαει να περπαταει και γυρνα να με κοιταξει καθως ειμαι λίγα βηματα ποιο πισω του .

-Λευχαιμια ειναι η αρρωστια που πασχει η Ευα ."λεω μουρμουριστα καθως μου εχει πει να μην το λεω σε κανεναν.

Δεν θελει να την λυπούνται.

-Η κολλητη σου;Αυτη η κοπελα ειναι μες την καλη χαρα ."λεει και τα ματια μου αρχιζουν να πλημμυρίζουν απο δακρυα.

-Το ξερω .Αυτο θελει να δειχνει .Ειναι το παραδειγμα του ζεις μονο μια φορα.Και ειναι τοσο λυπητερο να ξερεις πως μια μερα μπορει να ξυπνησεις και να μην εχεις διπλα σου την κολλητη σου ."λεω με θλιψη στην φωνη μου ενω δακρυα τρεχουν απο τα ματια μου .

-Μικρη μου.Υποσχομαι να ειμαι διπλα σου .Ασε τωρα τα δακρυα και τα δραμματα ελα να μιλησουμε για κατι αλλο.Τι θα κανεις σημεραα;"με ρωτα και τον ευγνωμονώ που αλλάζει το θεμα καθως δεν θελω να θυμαμαι την αρρώστια της φιλης μου .