Το μέταλλο στον μαγνήτη του

Πρώτη μέρα σχολείο- Κεφ. 3

Την επόμενη μέρα ξανά τα ίδια.

Άργησα να σηκωθώ και μπλα μπλα μπλα.

Πήρα την τσάντα στους ώμους μου και βγήκα από την πόρτα.

Για κακή μου τύχη μαντέψτε ποιον πέτυχα να πηγαίνει στο σχολείο.

Καλά μαντέψατε!! Ο Χρήστος

"Καλημέρα" λέω ανέκφραστα.

"Πού την είδες; Την χάλασες τώρα που σε είδα" είπε με θράσος.

Η ώρα ηταν 8:00π.μ., πριν από λίγο είχα ξυπνήσει, νύσταζα ακόμη και έπρεπε να περπατήσω γρήγορα αν δεν ήθελα να πάρω απουσία πρώτη ώρα. Οπότε τον αγνόησα.

"Μπα δεν θα μας την πεις σήμερα;" με ρωτάει ενώ συγχρονίζει το βήμα του νε το δικό μου.

"Χρήστο, δεν έχω όρεξη πρωινιάτικα, άσε με σε παρακαλώ" λέω τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στο σχολείο.

Αρχίζω να κατευθύνομαι προς την παρέα μου.

"Πού πας δεν θα μου δείξεις γύρω;;" λέει κάπως πιο δυνατά, γιατί είχα ήδη απομακρυνθεί.

"Είπες πως μπορείς να τα καταφέρεις και μόνος σου νομίζω" απάντησα και τον άφησα στη μοίρα του.

Ελπίδα- Χρήστος 1-0😂

Μετά την προσευχή πήγα στο γραφείο να πάρω το απουσιολόγιο και τον βρήκα εκεί.

Εεε ρε που μπλέξαμε...

Ήταν στο γραφείο του διευθυντή.

"Ελπίδα εσύ είσαι;" ρώτησε ο διευθυντής.

ΌΧΙΙ... Το περίμενα..

"Ναι κύριε" είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Ωραία, αφού είστε και οι δύο θεωρητική πάτε μαζί στο μάθημα"

"Μα γιατί αυτή; Δεν έχετε κανέναν άλλο;" ξεφουρνίζει ο Χρήστος. Εεεεε όχι! ΜΑ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ;;;

"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;" ρωτάει ο διευθυντής.

"Όχι κύριε κανένα απολύτως, έτσι δεν είναι Χρήστο;;" ρωτάω και του χαμογελάω ειρωνικά

" Όχι φυσικά και όχι" λέει και σηκώνεται να φύγουμε.

"Δεν μου λες για πόσο ακόμη θα σε έχω στα πόδια μου;" τον ρωτάω ανεβαίνοντας τις σκάλες για τον δεύτερο όροφο.

"Νομίζεις πως εγώ χαίρομαι που είσαι συνεχώς εδώ;" λέει μα εγώ τον αγνοώ όταν φτάνω έξω από την τάξη.

Αυτός μάλλον περίμενε να τον συστήσω αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία.

Όχι πως δεν θα έπιανε γρήγορα φιλίες.

Οι λιγούρες τον κάρφωναν ήδη. Εε ρε κάτι ψώνια που έχουν μαζευτεί...

"Πωπω είναι πολύ ωραίος ρε Ελπίδα" είπε η Μυρτώ όταν της τον έδειξα από μακριά.

"Ναι, αλλά σκέτος κόπανος σου λέω"

Τώρα μιλούσαμε στο τηλέφωνο.

"Να σου πω σε κλείνω πάω να φάω" λέει η Μυρτώ.

"Κι εγώ πείνασα. Άντε τα λέμε." Έκλεισα το τηλέφωνο.

"Μαμά τι φαγητό έχουμε;" ρωτάω τη μαμά μου από τις σκάλες.

"Αα Ελπίδα ξέχασα να σου το πω χθες, αλλά σήμερα θα έρθουν οι γείτονες για φαγητό." Υπέροχα τώρα δεν θα έχω ησυχία ούτε στο σπίτι μου δηλαδή!!Εε ρε που μπλέξαμε...

"Καλά" ήταν τα τελευταία λόγια που είπα και ύστερα έκατσα στο δωμάτιό μου ακούγοντας τραγούδια και κάνοντας κάτι ασκήσεις.

Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα μου.

"Μα καλά, κουφή είσαι κοπέλα μου; Τόσο ώρα σε φωνάζουμε" λέει καθώς μπαίνω στο δωμάτιο. Δεν χρειαζεται καν να πω ποιος είναι το καταλάβατε ήδη.

"Συγγνωμη είχα τα ακουστικά και δεν σας άκουσα" λέω καθώς κλείνω την μουσική.

"Ελα ομως"
Τι σπαστικός!

Στη σκάλες όπως κατεβαίναμε βάλαμε το χέρι μας στο καγκελο την ιδια στιγμη με αποτέλεσμα να είναι το ένα πάνω στο άλλο.

Γρήγορα το τραβάω και συνεχίζω να κατεβαινω σαν να μην έγινε τιποτα.

Μετά το φαγητό έφυγαν κι εγω ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Έκανα μπάνιο και τελειωσα κάτι ασκήσεις.

Άνοιξα το παράθυρο για να πάρω λίγο αέρα και τον βλέπω εκεί στο δικό του παράθυρο να καπνιζει.

Ηλίθιε τι σου προσφέρει το κάπνισμα μου λες;

Όμως αυτο ήταν το δευτερο. Το πρώτο; Δεν φορουσε μπλουζα. Και εχει κάτι κοιλιακους αμαν αμαν.. Πρεπει να γυμναζεται πολυ.

Έφυγα από το παράθυρο και ξαπλωσα.

Και ενα υπεροχο σωμα καλεεε... Γιατί πρεπει να έχει τόσο άσχημο χαρακτήρα. Αμανν!!

▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪

Γειααα ξανααα 😂😂
Όλα καλά;❤
Μάλιστα💜
Κι άλλο κεφαλαιο👌
Ελπίζω να σας άρεσε 🎀
Τα λέμε στο επόμενο!!
Παω να κοιμηθω, αυριο θα ξυπνησω νωρις για να παω πισινα τα λεμεεεε ❤👑🌟
*Το τραγουδάκι είναι ένα από τα αγαπημενα μου όλων τον εποχών..Απλα αυτο 😂💖👌😒