Promise In The Wind

✥ 02

Chapter 2

Lissie

“Magandang hapon po, Sir Monterro.” Mahina at nanginginig ang boses na bati ko.

Sa tingin ko ay hindi man lamang umabot ng isang minuto ang naging paglapat ng mga mata ko sa kanya. Agad akong tumungo at kinagat-kagat na lang ang nanunuyo kong labi.

The way he stares at me, it makes me feel uncomfortable. Uncomfortable to the point that I became conscious about my appearance. Tipong napapaisip ako kung ano na ba ang itsura ko sa harap niya.
Maayos ba ang buhok ko? Ang kolorete ba sa mukha ko, hindi pa ba nalulusaw?

I know that the coldness inside the store was sending everyone a chilly feeling – it’s from the air condition that was place in each and every corner of our department… pero ito ako, parang naiinitan at hindi mapakali sa nararamdaman.

He’s giving me cold stare look.

And the way his eyes move, it actually put a little bit of anxiety in my heart. I feel the heavy weight of his gaze. Kahit na alam kong wala naman akong ginagawang masama ay hindi ko mapigilan kabahan.
His presence screams authority and power. Who wouldn’t feel conscious? Who wouldn’t feel scared? He’s the owner of this company. Sa paraan ng paninita niya sa akin kanina ay hindi ko mapigilan magisip tungkol sa magiging estado ng trabaho ko.
Is he going to fire me?

Kung magpapaliwanag ba ako, may magagawa ba ‘yon para maisalba ang trabahong pinaka-iingatan ko? Would he consider my reason?

But why would he fire me as if I did something wrong? Hindi naman yata tama ‘yon! I was just entertaining my customer kaya ganoon na lang kami magusap.
Hindi ko alam. All I know is I am consciously drowning in his magnetic eyes.

Ang paligid ay nananatiling tahimik. Pakiramdam ko ay kailangan ko ng hangin. I couldn’t breathe properly.

Why does he have to be like this? Simpleng tingin ay kinakabahan ako. Ganito ba ang epekto niya sa lahat? O, sa akin lang?
Honestly, I have not expected moments like this with him coming to visit this early! It wasn’t easier to deal with! Wala naman akong ginagawang mali pero ninenerbyos ako. Nakakatakot naman kasi ang dating niya.

He’s actually far from his father – Sir Leighton Monterro. Kalmado at palangiti ang matanda, hindi kagaya ng isang ‘to. Parang ang hirap niyang pakisamahan.

“You know the rules, right?” He asked, darkness was dripping from his baritone voice.

My brows started to furrow. Agad akong nag-angat ng tingin sa kanya at nakitang mataman itong nakatitig sa akin.

“W-What rules, Sir?”

His black thick brows snapped together making him look more powerful to the uppermost level. Sa ekpresyon ng mukha niya ngayon ay para bang nawiwirduhan siya sa sagot ko. He let out a sigh.

“What’s your name?”

Mariing akong lumunok bago sumagot. “Lissie A-Arabella Cruzem, po.”

“In my office. Now.”

It took me seconds before his words finally sunk into my floating brain. Bago ko pa ma-realize ay tanging ang malapad at matikas niyang likod na lang ang nakita ko.

Sa paraan ng paglalakad niya ay para bang walang sino man ang pwedeng humarang sa kanya. Klase ng paglalakad na hindi mayabang ngunit ikaw na mismo ang mahihiyang salubungin o banggain siya.

Gusto ko sana siyang habulin at tanungin kung bakit kailangan niya pa akong kausapin sa loob ng opisina niya. The thought of us talking inside his office made me feel nervous. Ibig kasi sabihin no’n ay mayroon siyang importanteng sasabihin sa akin.

“You’re not doing your job properly, Miss Cruzem! You’re fired!”

Mariin akong napapikit sa naisip na posibleng mangyari. Ayokong basta na lang tumakbo at habulin siya para itanong kung ano ang paguusapan namin.
Who am I to do that? Baka lalo lang ako mapahamak kapag ginawa ko ‘yon. Baka ang ang isipin niya pa ay hindi ko na siya inirespeto.

“Lissie, anong sabi ni Sir Monterro? Bakit parang galit siya?”

Clyde’s voice pulled me out from my inner thoughts. My face crumpled out as I felt tears started to pool at the corners of my eyes.

I looked at her with with my most gloomy expression. Ngumuso ako at sinubukan pigilan ang luhang nagbabadya ng pumatak.

“Hindi daw ako dapat makipagusap sa customers ko ng personal. Nag-aassist lang naman ako,” tuluyan ng pumatak ang luha sa kaliwa kong pisngi. I gently bit my lower lip to stop myself from sobbing. “Kinakabahan ako Clyde, baka bigla niya akong tanggalin.”

Pasimple akong hinaplos ni Clyde sa likod ko para aluhin. Kung lantaran kasi niyang gagawin ‘yon ay posible kaming mapagalitan. Physical interactions are not allowed while on duty.

“Hindi ‘yan, ano ka ba? Hindi naman ikaw nakikipag landian, ah. Ang mabuti pa, pumunta ka na dun para hindi na magalit.” She said, comforting me through her words.

I secretly grabbed the tissue inside my vest and immediately wiped the tears on my face. Nilinis kong mabuti ang mga mata bago bumuga ng malakas na hangin at tipid ang mga ngiting hunarap sa kaibigan.

“Sige. Ikaw na muna bahala sa area ko. Pakibantayan na lang. Babalik din ako agad pagkatapos.”

“Ako na ang bahala. Balitaan mo na lang ako.” Aniya bago mabilis na tinapik ang balikat ko.

Mabilis ang mga lakad kong tinahak ang daan patungo sa back-office kung saan naroroon ang opisina ng mga head ng Megaworld.

Habang naglalakad ay sari-saring eksena ang naglalaro sa utak ko. Kung ano ang magiging paguusap namin, kung ano ang mga sasabihin niya sa akin at kung ano ang mangyayari sa trabaho ko. Pero lahat ng ito ay iniisip ko sa negatibong paraan.

Ganoon daw kasi ‘yon. It’s better to think about negative outcomes than to hope for positive. Kung sakali man kasi na negatibo ang resulta pero positibo ang inaasahan mo, doon papasok ang salitang disappointment.

I suddenly snapped out of my thoughts when somebody bumped me on my shoulder.

“Ouch!”

Nanglalaki ang mga mata kong tumingin sa nakabanggaan.

“Sorry po!” aligagang paghingi ko ng tawad ng makita ang kunot noong itsura ng babaeng customer.

Masama niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa. Hindi ko tuloy maiwasan pangliitan sa klase ng pagtingin niya.