Promise In The Wind

✥ 31

ZACHARY

"Whiskey for breakfast?"

I heard my father's deep voice from behind. Masiyado akong okupado ng pagiisip ko kaya hindi ko man lang naramdaman ang pagpasok niya dito sa kwarto ko. I am now in our family house. Hindi ko kakayanin kung patuloy akong magmukmok sa bahay ko. Mababaliw ako kakaisip sa kanya.

"Dad," pag tango ko sa kanya at muling ibinalik ang tingin sa kawalan habang nakatuon ang dalawang siko sa rail ng veranda. I took a sip of my whiskey.

Ito ang naging kaibigan ko sa mga nakalipas na araw at linggo.

Mula sa kinatatayuan ko ay kitang kita ko ang pag-angat ng araw. Masarap sa pakiramdam, kahit papaano ay nawawala ang bigat na nararamdaman ko. Pansamantala.

Ilang sandaling namayani sa'min ang katahimikan bago niya binasag ito.

"It's a relaxing view. Isn't it?" panimula niya.

"It is..." I said without pulling my gaze off the sun.

"I remember your Mom, she's really fond of watching the sunrise whenever she has a chance. She always believes that every rising of the sun, is the beginning of our life."

Lumingon ako sa kanya at nakita kong nakatuon na rin ang mga siko niya sa barandilya at gaya ko ay pinapanood ang pagsikat ng araw habang tipid na nakangiti.

"And I realized that it's indeed true. Ang bawat pagsikat ng araw ay senyales ng bagong pagasa, ng bagong buhay, ng bagong kapalaran. What's broken can be mended, what's hurt can be healed. Always remember, son, no matter how dark it gets, the sun is going to rise again." makahulugang sabi niya.

He's always like that. Ang magsalita ng mga malalalim ang kahulugan. I couldn't understand what he's trying to say. My mind is preoccupied with her. She never leaves my fucking mind since the day we parted ways. The constant thought of her runs through my head non stop. And it's been a month since then. Pakiramdam ko ay taon na ang nakalipas. Isang buwan katumbas ng isang taon.

I know that this situation between us is just temporarily. Pero paano kung may magbago sa nararamdaman niya? It's been a fucking month without her. No communication, no kisses from her, no sweet reminders from her, no i love you's from her. Lahat wala!

That's because you're cool off, dude. Nagcool off pa kayo kung maguusap din kayo parati.

I know. It's just that, I'm so fucked up without her. Even though I get to see her everyday ng hindi niya nalalaman, hindi pa rin magiging sapat iyon para mapunan ang pangungulila ko sa kanya.

I am stalking her most of the time. Mula sa pag-alis niya ng bahay hanggang sa paguwi niya. Gusto ko subukan makipag ayos sa kanya, pero natatakot ako na ipagtabuyan niya lang ako at maramdaman ko na naman ang sakit na naramdaman ko nung gabing humingi siya sa'kin ng espasiyo.

Minsan pa ay nakikita kong sinusundo siya ng sira ulong si Liam sa trabaho. Nakakainis dahil yung dapat ako ang gumagawa para sa kanya ay si Liam na ang gumagawa ngayon. Nakakainis dahil sinasamantala niyang magulo ang relasyon namin ni Lissie.

"Why do you fucking care about her so much, huh? Tell me... do you like my fiancé?" I asked angrily.

Mas lalo akong nagagalit dahil hindi ko kaagad masundan si Lissie dahil sa pagsuntok sa akin ni Liam. Why were they together anyway?

I saw him freez for a moment. I knew it! But to my surprise, he answered me confidently and assuredly.

"I do."

I gritted my teeth with so much fury. Muli ko siyang sinuntok dahil sa kaalamang iyon. Nadinig ko ang mga tili at pagsigaw ng mga taong nakakasaksi sa amin. But the hell I care!