Promise In The Wind

✥ 11

Chapter 11

Lissie

His eyes were like daggers as he looks intently at me. This is the first time I’ve seen him this serious. I mean, three times serious than he’s usual. His stares were doing slow burn inside my body.

“Nakalimutan ko ‘yong cellphone ko. P-Pasensiya na.” I said while trying to escape from his scorching gaze. Hindi ko matagalan ang madilim niyang mga mata.

“Really? Then where have you been?” he asked raspily.

Bahagya akong napakislot sa kinatatayuan ko nang maramdaman ko ang pagdampi ng kamay niya sa gilid ng pisngi ko matapos niyang ilagay ang ilang takas ng bukod sa likod ng tainga ko.

“P-Paano ka nakapasok dito sa b-bahay?” tanong kong muli.

His ebony brow shot a bit. “That doesn’t answer my question, baby. Where have you been?”

Bumuntong hininga ako saka siya tinalikuran. Dire-diretso na akong pumasok sa loob ng bahay at naglakad pap untang kusina. I opened the fridge and grabbed a pitcher of cold water.

Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang ang paraan ng pagtatanong niya sa akin. The way he drops his words was actually sending shivers down my spine. Sa tuwing ibubuka niya ang labi niya ay hindi ko mapigilan ang mailang.

As I drink the water from my glass, I saw him walking towards me through my peripheral vision.

“Galing ako sa sementeryo. Dinalaw ko sila nanay,” saad ko bago pa man siya tuluyang makalapit.

“With Liam?”

Ang paraan ng pagkakabanggit niya ng pangalan ni Liam ay nagawang pataasin ang balahibo ko. I sighed inwardly. Why would I feel nervous? Nagtatanong lang naman siya.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa baso nang nakita ko ang tuluyang paglapit sa akin ni Zach. His manly scent immediately attacked my nose. I felt a sudden pain in my chest for stopping it to breathe properly. Zach, being this close, made my heart throb.

Masuyo niyang hinawakan ang mga balikat ko para igiya ako paharap sa kanya. When our eyes met again, the darkness was still there pero hindi kagaya kanina, kalmado na ito. They were now tamable.

He put his both hands beside me as he cornered me on the sink. Napapikit ako dahil sa distansiya ng mga mukha at katawan namin. Konting galaw lang ay sigurado akong magtatama agad ang mga labi namin.

“Are you with him all day?” he asked in a breathless whisper. His fresh mint breath filled my nose.

“H-Hindi. Bigla lang din sumulpot si Liam doon. Sabi niya ay galing siya dito pero wala ako. Kaya naisip niyang nasa simenteryo ako,” naiilang na paliwanag ko.

Zach has this kind of personality, intimidating and frightening. Kahit nagtatanong lang naman siya ay kinikilabutan na ako. Sa tingin ko ay hindi na iyon mawawala sa kanya.

“Hmm… I see. Did you enjoy his company?”

“O-oo naman,” utal na sagot ko.

“More than you enjoyed mine?”

Why is he asking me those kinds of questions? Hindi niya ba alam na ang awkward sa pakiramdam? Natural na mag enjoy ako kasama si Liam, bakit naman hindi? Napakabait nung tao sa akin. Wala akong makitang dahilan para hindi ako mag enjoy.

“Is this why you were with him at this very late hour? Because you enjoyed his company more than you enjoyed mine?” he asked in his vivid dark voice.

Umiling ako. “Hindi. Nagutom kasi ako kaya naman niyakag niya ako kumain. Pero sa mga ihaw-ihaw lang naman kami kumain. Buti nga napakain ko siya ng ganoon dahil hindi pa pala siya nakakatikim ng isa-“