Promise In The Wind

✥ 04

Chapter 4

Lissie

Kunot noo akong nakatanaw sa bawat matataas na gusali na nadadaanan namin habang umaandar ang sasakyan. Hindi ko maitago ang pagtulis ng nguso ko dahil sa kahihiyang nangyari kanina.

It was just a small amount. I get it! But I don’t like the idea of him spending money for me. Hindi ba at hindi naman talaga dapat? I am his employee, a plain employee. The boss shouldn’t spend money for his employee mostly if isn’t business related.

Binayaran niya ang groceries ko! It’s a personal reason! I was overreacting, I know. Pero hindi dapat ganoon, e.

Ayokong isipin niya na sinasamantala ko ang kabaitan niya kahit na siya pa ang nagooffer. Ayokong isipin niya na tanggap lang ako ng tanggap sa bawat iaalok niya sa akin. Ano na lang ang iisipin niya, ‘di ba?

I heard him clear his throat. Tumingin ako sa kanya at seryoso siyang nakatingin sa daan habang nagmamaneho. Nang maramdaman ang mga mata ko sa kanya ay mabilis siyang bumaling sa akin ngunit agad rin namang nagiwas.

“What’s with the silence?” he asked without looking at me.

Bumuntong hininga ako. “Bakit mo kasi binayaran ‘yung mga pinamili ko?”

“Come on, Lissie. It’s just three thousand pesos for heaven’s sake. It’s not a big deal.”

“Big deal sa akin ‘yon, Zach. Boss kita at hindi magandang tingnan iyong ginawa mo. Ayokong mag-isip ka ng kung ano. Isa pa, gusto kong makita na ‘yong pinamili ko ay galing sa pera ko at hindi sa pera ng ibang tao.”

He gave me a quick glance again. “Are you mad?”

Umiling ako. “Wala akong karapatan magalit. Sinasabi ko lang ang punto ko. Hindi kasi talaga maganda. Alam kong nagmamagandang loob ka lang pero sorry. Ayoko ng ganoon.”

He sighed before nodding his head. “Alright. What do you want then?”

“Babayaran kita.”

“I really don’t like your idea but if that’s what makes you feel better, then fine. Pay me back. Just… don’t get upset.”

“Huwag mo isiping galit ako. Empleyado mo lang ako at hindi ako dapat makaramdam noon. Ang sa akin lang ay ayokong abusuhin ang kabaitang ipinapakita mo sa akin.”

Kahit na gusto kong magtaka kung bakit ganyan na lang ang pakikitungo mo sa akin. I want to ask you about it pero natatakot akong iba ang maging interpretasyon mo sa magiging tanong ko. But, can you blame me? This isn’t the treatment I am supposed to get from him.

I saw him suppress a smile, like he’s fighting for it. Isang mabilis na tingin ang muling iginawad niya sa akin.

“Damn, girl. Where have you been all my life?”

Kumunot ang noo ko. “Huh?”

He chuckled and brought his hand on my head, softly crumpling my hair. “Nothing. Anyway, would it be fine for your mother if I come with you?”

Tumango ako. “Mabait si nanay. Sabi niya nga sa akin sana man lang daw pinapasok kita sa bahay nung hinatid mo ako para nakapag kape ka. Sabi ko busy ka at naawa ka lang sa akin kaya mo ako hinatid.”

“Says who? I wouldn’t mind having a cup of coffee inside your house last night if you just invited me.” Anya kasabay ng pag angat niya ng kilay.

“Sorry, inisip ko kasing baka maabala ka pa.”

“It’s okay. There’s always a next time.”

My eyes widened a bit. Next time? Bakit ko ba palagi naririnig ang salita na iyan? And what does he mean by that? That he’s going to drive me home again?