Bully or Lover

Hoofdstuk 1

POV Julie

'Hey kleine, ga eens ergens anders zitten, ik wil hier zitten.' hoorde ik Niels zeggen met een harde stem. Met "kleine" bedoelde hij mij dus, want algauw sleurde iemand me van mijn stoel op de grond. Het was een grote jongen die bij dat pestgroepje van Niels hoorde. Heel de eetzaal keek naar ons. 'Waarom zetten ze me altijd zo voor schut voor de rest van de school?' dacht ik in mezelf. 'Niels, waarom laat je me niet gewoon met rust?' vroeg ik zacht. Ja dat ben ik: de seut van de school, de seut die heel de tijd een strever wilt zijn en goede punten wilt halen. Aangenaam. 'Er is geen één student die zo een goede opstellen maakt als jij, Julie.' zei Niels met een vriendelijke stem. 'Is mijn opstel van biologie klaar?' vroeg hij met nu een dreigend kantje. Met bibberende handen gaf ik hem een stapeltje papieren. Ik ben altijd al bang geweest van Niels en zijn groepje.

Ik ging zitten aan mijn vaste tafel, zoals altijd zat ik weer helemaal alleen. En zoals gewoonlijk kwam Niels er weer een schepje bovenop doen. 'Hey Julieke, is het plezant zo helemaal alleen?' De rest van Niels zijn groepje begon luid te lachen. Ik zag ook dat er een nieuw meisje bij was. Ik bekeek haar kort: paars haar, een neuspiercing en een kort rokje dat net onder haar kont kwam. Waarschijnlijk weer Niels zijn nieuwe vlam. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Niels een flesje cola boven mijn hoofd uitgoot. Ik keek hem woedend aan en op zijn beurt grijnsde hij. Het is altijd wel iets. Vorige week had hij een kauwgom in mijn haar geplakt en de dag daarvoor had hij een appel in mijn kluisje gelegd die al aan het rotten was. Waarom durf ik nooit iets te zeggen? Ik was helemaal nat. Ik nam mijn spullen en wurmde me tussen het gierend groepje richting de toiletten. Toen ik plots tegen iemand botste. 'Oh, sorry! Ik had je niet gezien!' zei ik vlug voordat de persoon waartegen ik was gebotst me kon uitkafferen. Ik keek recht in een jongen zijn helderblauwe ogen. Het was Jasper. Hij deed niet mee met Niels zoals de rest van de klas dat deed .Hij was altijd vriendelijk, zelfs tegen mij. Tegen mij doet bijna nooit iemand vriendelijk. 'Wat is er gebeurd?' zijn bezorgde blik keek me lief aan. 'Euh... Niels.' Was het enige wat ik wist uit te brengen. Ik zocht naar nog meer woorden, maar vond ze niet. Ik draaide me om en liep snel de toiletten in.

Met een rood hoofd kwam ik de klas binnen, te laat dan nog! Normaal ben ik nooit te laat, maar ja die cola plakte dan ook overal. Nu  plakken mijn kleren ook nog steeds. 'Julie, te laat? Dat zijn we ook niet van jou gewend.' Zei meneer Pieters nors. Ik keek naar mijn schoenen en liep snel naar mijn plaats.  Al snel kreeg ik een propje tegen mijn hoofd gegooid. Ruben zat achter mij te grijnzen, het kwam dus van hem. 'Was de cola lekker?' stond op het briefje. Grappig hoor. HA HA HA, hoor je de sarcasme?

Na het laatste lesuur liep ik zo vlug mogelijk naar mijn fiets. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Maar Jasper hield me tegen. 'Alles oké?' Jasper keek me strak aan. Ik knikte en probeerde langs hem te komen. Maar hij blokkeerde weer de weg. 'Je kan altijd bij mij terecht, ik bijt niet.'  'Weet ik wel...' zei ik stotterend. Ik nam mijn fiets en wurmde me langs Jasper heen. Zo snel ik kon sprong ik op mijn fiets voor ik me nog meer belachelijk kon maken.

Eens ik thuis was gooide ik mijn tas in de gang. Het eerste wat ik nu ging doen was: douchen! Ik draaide de kraan open en even later voelde ik al warme stralen van de douche op mijn huid. Nadat ik gedoucht had deed ik een jogging aan. Ik moest toch niet meer weg. Even later hoorde ik mijn moeder roepen: 'Julie, schat, er is iemand voor jou!' Voor mij? Dat is dan ook de eerste keer. Ik liep snel de trap af en zag in het deurgat Jasper staan. Hoe wist hij mijn adres en waarom stond hij hier opeens aan mijn deur? Shit, nu sta ik hier in een jogging en een veel te grote trui. 'Hey...' zei ik stil. 'Hallo Julie, mag ik even binnenkomen?' ik knikte en keek naar mijn sokken. Wacht zag ik hem nu net blozen? Nee, dat zal ik me wel verbeeld hebben. 'Kom maar mee naar boven, kom.' Zei ik stil en wenkte hem.

POV Jasper

Ik volgde Julie naar haar kamer. Ik snap niet hoe Niels haar kan pesten. Kijk naar haar: mooi bruin haar en kastanjebruine  kijkers. En ze heeft zo een mooi figuur... nu kan je het niet zien met haar jogging aan. Maar als ze eens kleedjes draagt... Ik schrok uit mijn gedachten.  'Dit is mijn kamer.' zei Julie een beetje nerveus. Ze ging op haar bureaustoel zitten en ik ging zitten op haar bed. Ze haalde even adem en vroeg dan: 'Waarom ben je hier eigenlijk?'

'Wel ik vond het erg dat Niels weer iets had uitgestoken en wou weten hoe het met je ging.' Ik probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken. Julie lachte lief naar me. 'Da's lief. Maar het is altijd hetzelfde. Ik kan hun huiswerk maken en cola over me heen krijgen. En waarom ik? Dat vraag ik me soms 1000 keer af.' zei ze triest, maar je hoorde toch frustratie in haar stem. 'Waarom doe je er dan niets aan?' durfde ik te vragen. De vraag kwam veel arroganter over dan dat ik bedoeld had. 'I-Ik durf niet. Dan laten ze me nooit met rust.' van boos draaide haar stem plots om naar angstig. 'Ik zal er in het vervolg voor je zijn. Daar zijn vrienden toch voor. 'Vrienden?' Er verscheen en verlegen glimlach op haar gezicht dat haar zo schattig maakte. 'Dank je, vriend' antwoordde ze.

POV Julie

Vrienden? Jasper wilde vrienden zijn met mij?! Dat had ik vast gedroomd. 'Aarde aan Julie!' zei Jasper terwijl hij met z'n hand voorbij mijn gezicht wuifde. 'Oh sorry...' was het enige wat ik uit mijn mond kreeg. 'Nou, vertel eens wat over je eigen. Want in de klas ben je zo stil en nu we vrienden zijn wil ik je wel leren kennen' zei Jasper terwijl hij een knipoog gaf. 'Over mij is niet zo veer te vertellen hoor; Ik ben Julie Smeekens, ik ben 17 jaar en mijn hobby's zijn gitaar en viool spelen. En ook ballet en  basketbal. 'Wauw... Speel jij basketbal?' Ik zag Jasper verbaasd kijken en dat voorspelde niet veel goeds. 'Kei cool!' Ik haalde opgelucht adem. 'Nu jij!' vroeg ik een beetje ongeduldig. Niet dat hij veel moest vertellen, want ik wist al heel veel over hem. Ik ken zijn agenda uit het hoofd. Oké, nu kom ik over als een stalker, maar dat ben ik niet. Jawel, eigenlijk ben ik dat wel.

 'Ik ben Jasper Thielemans en ook ik ben 17. Ik ben nog steeds "happy" single en mijn hobby's zijn voetbal en ik teken ook' het laatste kwam er mompelend uit. 'Ik durf te wedden dat je fantastisch kunt tekenen!' zei ik met iets teveel enthousiasme waardoor ik met mijn hand mijn schoolboeken van mijn bureau gooide. Ik zag dat Jasper op mijn muurklok keek en recht sprong. 'Shit het is half zes, ik moest om vijf uur thuis zijn! Gelukkig woon ik maar twee straten verder. Sorry Juul!' zei hij terwijl hij zijn jas aantrok. 'Juul?' vroeg ik verward. Ziet hij mij als een jongen of is dat een bijnaam want het is Julie. 'Sorry, ik heb iets met bijnamen.' glimlachte hij. We wisselde nog snel onze nummers uit voor hij vertrok. My god, ik heb zijn nummer...

Het eerste hoofdstukje is hier! Ik weet dat het niet zo goed is, maar ik ga mijn best doen!