Bully or Lover

Hoofdstuk 28: "De begravenis"

POV Jasper
Ik trok langzaam mijn zwart kostuum aan. Mijn ogen stonden dik en ik had enorme wallen. Ik heb nachten niet geslapen en amper een hap door mijn keel gekregen.

Ik nam een klein briefje met mijn speech op en ging te voet naar Emilia. Ze had gevraagd of ik in de kerk een woordje wou zeggen. Ik wou het niet doen omdat ik wist dat ik het niet droog ging houden, maar Julie zou het ook gewild hebben. Dus ik deed het voor haar.

Ik pikte Emilia op die een zwart, lang kleed aan had. Ze haakte haar arm in die van mij en we liepen richting kerk. Ik heb deze week meer bij haar gezeten dan ik thuis zat. Ze begreep mij omdat de dood van Julie, haar dochter ook hard was voor haar.

Julie wou altijd een traditioneel afscheid dat we haar ook gaven. Emilia en ik waren de enige die bij de kist stonden om familie, en vrienden binnen te laten. Zelf Wim stond er niet. Hij kwam niet eens naar de begrafenis. Tot Toon's ergernis. Hij kwam wel samen met onze groep waar ik ook veel steun van kreeg.

Zij waren ook de eerste die binnenkwamen ik de kerk. Ze vielen me in de armen en ik moet nu al wenen. Ik was zo een aansteller. 'Jasper het spijt me zo...' Zei Scarlett. 'Hoebedoel je Scarlett?' Vroeg ik verbaasd. 'Ik had Julie haar pralines allemaal opgegeten...' Ik toonde een kleine glimlach en toen kwam er familie binnen, maar allemaal mensen die ik niet kende buiten haar grootouders. Die me een stevige handdruk gaven.

Emilia kreeg het moeilijk en we besloten te gaan zitten. Iedereen was al binnen. Er waren niet veel mensen: een paar vrienden en een tiental familieleden.

De priester wou net beginnen toen Niels en Ruben binnenkwamen. Ze hadden allebei een donker kostuum aan en hadden bloemen bij. Ze gingen snel achteraan zitten in de kerk.
'Ik heb ze uitgenodigd.' Zei Emilia, precies of ze kon mijn gedachten lezen.

'Nu wil ik het stil maken en luisteren naar de woorden van Julie haar geliefde vriend, Jasper.' Zei de priester na een tijd. Ik schraapte mijn keel en haalde het briefje uit mijn zak, en liep naar voor. Ik nam nog eens diep adem en begon met praten:

'Ik wil eerst iedereen bedanken dat jullie gekomen zijn om afscheid te nemen van Julie Smeekens. Julie was een mooi en slim meisje met 400cc humor. Ik werd niet alleen verliefd op haar uiterlijk, maar ook op haar karakter. Bovendien bevatte ze ook nog een portie talent.

Maar toen ik hoorde dat ze leukemie had stond de wereld even stil. Elke dag bleef ik hopen dat alles goed kwam. Elke dag ging ik op bezoek bij haar en elke dag kreeg ik nogsteeds liefde van haar. Ze ging snel achteruit, maar bleef vechten. Ik heb nog nooit zo een sterk persoon gekent die meer aan andere dacht dan aan zichzelf. Ik had nog een ring gekocht, die ik haar wou geven samen met een cliché liefdesverklaring, maar ik heb de ring nooit afgegeven. Ik was telaat.'

Ik voelde een traan over mijn wang rollen, en nog één en nog één. Ik kreeg een krop in mijn keel en zweeg even. Daarna probeerde ik verder ge praten.

'Ik wou samen met haar oud worden, als mijn vrouw, maar ook als mijn beste vriendin. Met haar kon je over alles praten. En ik wordt met haar oud, want ze zit hier, in mijn hart. Waar ze een kamertje heeft gekregen en zal blijven wonen tot ik kom te overlijden. Julie,ik hou van jou, zoveel en ik zal je nooit vergeten. Dat beloof ik je.'

Ik plooide mijn briefje weer op en ging weer op mijn plaats zitten. Emilia knipoogde naar mij. 'Ze is trots op jou, en ik ook.' Het voelde alsof Emilia mijn moeder was. Maar dat vond ik wel fijn op dit moment. Ik had nood aan een moeder, zeker nu. Aan iemand die tenminste tijd had voor mij.

Na de viering liepen we naar het kerkhof waar de begrafenisondernemers de kist lieten zakken. Nathan stond achter mij en had zijn hand op mijn schouder gelegd. 'Bro, we zijn er voor jou.' Fluisterde hij. Ik knikte alleen maar, ik was niet meer in staat om iets te zeggen.
Emilia en ik kregen beiden een schop en mochten de eerste scheppen aarde op de kist gooien. Langzaam nam ik de schop op en nam een schep zand. Ik keek naar de mensen die rond mij stonden en liet het zand in de put vallen. Alweer verliet een traan mijn ooghoek. 'Vaarwel, Juul. Ik hou van jou.' Mompelde ik voordat ik uitbarstte in tranen.

Ik kreeg een knuffel van Emilia die een envelop in mijn handen duwde. 'Van haar.' Zei ze zacht. 'Ik moest het geven als er iets gebeurde.' Ik keek naar de envelop en liep naar huis. Ik schopte mijn schoenen uit en liep naar boven. Ik scheurde de envelop op en opende de brief. Snel sloot ik hel weer. Zou ik hem wel lezen? Was ik er wel klaar voor? Ja, dat was ik. Ik opende hem weer en begon langzaam te lezen.

Liefste Jasper,
Ik hoop dat je deze brief nooit hoeft te lezen en dat ze nooit bij jou aankomt. Maar als je hem leest wil dat zeggen dat ik er niet meer ben.
Ik wil nog zoveel dingen tegen je zeggen, maar ik ga het kort houden.

Weet je nog de keer dat we op elkaar botste, de eerste keer dat we elkaar al spraken? Wel toen sloeg mijn vonk al over. Je was anders, in de positieve zin en altijd lief. Ik ben blik dat je in mijn leven ben gekomen. Het lot heeft ons samen gebracht. Ik weet dat je niet in "het lot" geloofd, maar het is zo. Dat verzeker ik je.

Ik heb die stomme weken in het ziekenhuis gevochten voor jou. Ik wou nog 18 worden en met jou nog vanalles doen, samen een gezin startten. Het klinkt cliché maar ik wist dat jij degene was met wie ik verder wou.

Weet dat ik je nooit vergeten zal. Ik zal altijd bij je zijn in moeilijke en kwade tijden. In je hart zal ik je nooit verlaten. Ik wil nu ik er niet meer ben dat je gelukkig bent en dat je de keuzes maakt die je denkt dat het beste zijn.
Beloof je me dat?

Ik zal altijd van je houden en ik zal je nooit vergeten!

Liefs,
Julie