Bully or Lover

Hoodstuk 21

POV Julie

Na dat bloedonderzoek bleken de resultaten niet zo denderend te zijn. Ze hadden mij al een bandje gegeven en me in een kamer gelegd op de afdeling "oncologie".  Wat dat betekende wist ik niet. Ik had nog nooit een keer ik het ziekenhuis gelegen. Mijn mama had me hier in deze vreselijke kamer vol met infusen en draden achtergelaten en de uren kropen voorbij. Ik wist zelfs niet waarvoor ik hier lag.

Ik hoorde zacht geklop op de deur. Zonder te wachten op een antwoord ging de deur open. Daar stond Jasper.
'Juul? Waarom heb je niet gezegd dat je hier was? Waarom weet ik van niets? Waarom sluit je me...  buiten?' Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Ik weet niet waarom ik hier ben.' Fluisterde ik. 'Julie, lieg niet! Als je het niet wilt vertellen, zeg dat dan gewoon.' Hij maakte aanstalte om weg te gaan. Ik sprong uit het ziekenbed om hem tegen te houden en nam zijn arm vast. 'Jasper, ik meen het. Blijkbaar waren mijn bloedresultaten niet goed. Maar ik weet niet waarom ik hier ben. Niemand heeft me iets gezegd. Je moet me geloven...' Ik klonk wanhopig, maar het was de waarheid. Hij zuchtte. 'Ik weet niet of ik je kan geloven.' Hij rukte zijn arm los en sloeg de deur achter hem dicht.

Even stond alles stil. Ik leunde tegen de deur en liet me vallen op de grond. Niet veel later rolden de tranen over m'n wangen. Mijn vriendje geloofde me niet. Ik had nog nooit tegen hem gelogen. Zo bleef ik tegen de deur even zitten.

Tot mijn mama binnenkwam. 'Schat, wat is er?' Ik stond op en kroop in de vertrouwde armen van mijn moeder als een klein kind. 'Jasper was hier net.' Mijn mama keek me even vreemd aan. 'Hij vroeg waarom ik hier ben, maar dat weet ik zelf niet en dat zei ik ook. Maar hij geloofd me niet...' Er ontsnapte weer een traan uit mijn ooghoek. 'Ik zal eens met Jasper gaan praten, misschien helpt dat.'
'Dat is heel lief mama, maar ikzelf wil ook weten waarom ik hier ben.' Ze zuchtte even. 'Nog even geduld schat, dat laat ik over aan de dokter om te vertellen.' Ik begon m'n geduld te verliezen. 'Wanneer komt hij dan?! Ik wil het weten. Ik ben dat geheimzinnig gedoe beu!' En ik ging boos op het bed zitten.
'Julie Smeekens? Kunt u meekomen naar mijn bureau?' Ik draaide me om en zag een grote meneer staan met een stoppelbaard en een doktersjas. 'Ik ben dokter Smet.' Ik stond op een gaf hem een hand. 'Ik zal je in mijn bureau vertellen waarom je hier bent.' Ik knikte en volgde hem.

We stonden voor een witte deur. Nuja, alles was hier wit. Hij opende de deur en we stonden ik een kleine, witte kamer. 'Ga zitten, Julie.' Ik ging op een stoel zitten aan de overkant van de tafel. Hij schraapte even zijn keel.
'Wel...'

Hij wachtte even op verder te praten en ging boven de tafel hangen. 'Je zult je vast afvragen waarom je hier bent. Ik knikte zachtjes. 'Ik vrees dat ik niet zo goed nieuws heb.' Weer lastte hij een pauze in. 'Je bloed dat we onderzocht hebben is niet zo goed en we hebben... hoe zeg je dat? We hebben kankercellen in je bloed gevonden.' Ik keek hem even ongelovig aan. Ik? Kanker?
'We zijn nog niet zeker. Daarvoor moeten we nog een paar testen uitvoeren.' Voegde hij er nog snel aan toe. Weer knikte ik alleen maar. 'Ik snap dat dit moeilijk is voor je.' Ik verborg mijn tranen en probeerde niet te huilen. 'Nee, het gaat wel.' Dat was het enige wat ik uit mijn mond kreeg. Ik stond op en zonder iets te zeggen liep ik het kantoor uit.

Ik liep naar mijn kamer en liet me op het bed vallen. Weer liet ik de tranen maar stromen. Ik wil dit niet. Ik probeerde mezelf te troosten. Misschien hebben ze het verkeerd gezien? Ach ik maakte mezelf blazen wijs die niet waar waren. Maar misschien was het niet zo erg?
Ik wou dit niet.
Het enige wat ik nu wou was  gewoon zo snel mogelijk naar huis gaan...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik had dit stukje anders ik mijn gedachten en krijg het niet deftig in een hoofdstukje. Het is ook niet zo een "happy" stukje.
Xoxo
Silke❤️