Bully or Lover

Hoofdstuk 24

POV Julie
Er zat een vreemde man in de woonkamer. Hij glimlachte vriendelijk en stak zijn hand uit. 'Wim' stelde hij zich voor. Ik gaf hem langzaam een hand. 'Ik neem aan dat u mijn naam wel weet...' Hij knikte langzaam. 'Julie ga even zitten, schat.' zei mijn mama. Ik zette mij neer in de sofa over de twee.  'Wat is er dan?' Wim zuchtte even en keek me aan. 'Ik zal maar met de deur in huis vallen.Ik ben je vader Julie.'

Ik keek hem met grote aan. Hij was inderdaad dan hard veranderd. Hij komt ineens binnenlopen alsof er niets gebeurd is. Even bleef ik stil zitten. Allerlei emoties vlogen door mijn hoofd. Ik sprong recht en rende de trap op. Waarom komt hij net nu terug in mijn leven? Ik nam mijn mobiel en stuurde een berichtje in de chat.

Julie
Iemand bellen? Heb ff
luisterend oor nodig😓.
17.40 u

Glenn
Tuurlijk luister ik!
Vertel girl.
17.43 u

Alya
Ben er ook voor jou darling!
17.49 u

Jasper reageerde er niet op. Tot mijn ergernis. Wat had hij, was hij dan nogsteeds boos? Ik belde met Alya en Glenn en vertelde over de man die beneden zat. Zij luisterde tenminste, in tegenstelling tot anderen...
'Julie! Eten!' Riep mijn mama van onderaan de trap. Ik slenterde de trap af, al hopend dat Wim al weg zou zijn? Tot mijn ergernis zat hij ook aan tafel. Ik gaf hem geen blik en ging op mijn vast plekje zitten. Mama zette een grote pot stoofvlees op tafel en langzaam at ik mijn bord leeg.
Ik excuseerde me en nam mijn fiets. Ik had Jasper nodig, of hij nu wou luisteren of niet. Alles van die stomme ziekte, de ruzie in het ziekenhuis, en van Wim zou ik hem vertellen.
Toen ik bij zijn huis kwam was ik kletsnat, omdat het zo een hondenweer was. Binnen zag ik wat licht branden dus ik veronderstelde dat hij thuis was.
Langzaam duwde ik op het knopje van de bel en je hoorde die door het huis galmen. Niet veel later deed Jasper open, keek me kort aan en sloeg de deur toe in mijn gezicht. Daar stond ik: doorweekt en hopend dat mijn vriendje me nog wou. Was alles dan voorbij? Gewoon omdat ik op het moment dat ik in het ziekenhuis was niet wist waarom ik er lag? Ik ging op de stoep zitten. Ik had geen zin om naar huis te gaan, waar mama met Wim zat. Geen zin om naar Alya of Scar te gaan of naar een van de jongens. Ik kon nergens heen.

De minuten leken wel uren op de stoep. Het was alleen maar harder beginnen regenen en ik werd alleen maar natter.
'Juul?' Hoorde ik achter me.
Ik draaide me om en zag Jasper in het deurgat staan. Hij liep naar me toe en ging naast me zitten in de regen. Hij drukte me tegen zijn borst aan en veegde mijn haren uit mijn gezicht. Zo zaten we daar een tijdje, ik weet niet hoelang maar ik wou daar nog een eeuwigheid zo zitten.
Jasper ging rechtstaan en trok me mee naar binnen. 'Waarom zat je daar zo buiten in de gietende regen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wou je zien...' mompelde ik. Hij glimlachte even. 'Ik heb je gemist.' Mijn lach op mijn gezicht verdween en ik nam een serieuze houding aan. 'Moeten wij niet eens praten?' Hij zuchtte even en nam me mee naar zijn kamer. 'Hier neem dit .' Hij gooide een shirt naar mijn hoofd. Het was een kleedje voor mij dat tot aan mijn knieën kwam. Ik ging op zijn bed zitten, nam een hap adem en begon: 'Jasper, ik heb echt niet gelogen. Ik wist in de kliniek echt niet wat er gebeurde. Maar nu wel...'
Hij keek me kort aan.

'Ik heb leukemie...'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heey iedereen!
Eindelijk ben ik er weer!
Maar ik wens jullie een geweldig 2018 met veel leesplezier!
Xoxo
Silke❤️