Bully or Lover

Hoofdstuk 14

POV Julie

Ik zat al een paar uur naast mijn moeder, in de hoop dat ze zou wakker worden. De dokters zeiden dat ze al de hele dag sliep. Overal waar ik keek zag ik apparatuur en buisjes. Ik bleef haar aanstaren tot de dokter mij de kamer uitzette omdat het bezoekuur voorbij was.

Dagen gingen voorbij, maar geen dag zonder ik niet naar het ziekenhuis was geweest. Ik had mijn vrienden wat verwaarloosd, omdat ik na school altijd naar het ziekenhuis kwam. Ik heb dagen geen viool of gitaar gespeeld. En heb de basket- en balletles geskipt. We waren ondertussen al vrijdag. Al een week miste ik mama. Elke dag meer en meer. Ookal was ik al 17, ik wist niet hoe ik zo reageren moest ik mijn moeder nu al kwijtgeraken. Ondertussen zat ik weer in haar kamer in het ziekenhuis.

'Mama, blijf bij me...' Snikte ik. 'Waarom deed je dit zelfs? Ik hou zoveel van je en dat doe je dit. Was je niet gelukkig met me? Of was ik teveel met mezelf bezig. Het is allemaal mijn schuld! Maar beloof me één ding: doe dit nooit meer.' Snotterde ik verder
'Schat het is jou schuld niet.' Hoorde ik plots. Ik schoot recht en zag dat mama haar ogen langzaam open deed. Ik huilde van geluk. 'Ik dacht dat ik je kwijt was.' Zei ik en knuffelde haar stevig.
'Ik haal wel even een dokter.' Zei ik en sprong recht. 'Nee, wacht even. Ik wil eerst even alleen met jou zijn.' Ik knikte en ging weer zitten op mijn stoel.
'Je hebt wel wat uit te leggen denk ik.' Zei ik nep boos. Ik was al blij dat ze nog leefde. Ze zuchtte even. 'Lieverd, het ligt echt niet aan jou hoor, maar ik mis je vader. Nog harder dan ik hem ooit gemist heb. En wist niet meer wat ik moest doen... Je lijkt zo op hem, meer dan ooit.' Nu zat zij ook met tranen in haar ogen. 'Mama, ik zou je nooit laten vallen, weet dat.'
'Dat weet ik lieverd.'

'Waarom was je dan van plan me achter te laten. Kan ik je dan niets schelen?!' Vloog ik uit. Ze schrok duidelijk. Ik ademde diep in en zei zo kalm mogelijk: 'Ik ga een dokter halen.' Met die woorden liep ik de kamer uit.

Huilend viel ik neer op de bank. Gaf mijn moeder dan zo weinig om mij? Ze wou dood omdat ze mijn vader miste. Dacht ze er dan niet aan hoe hard ik haar dan zou missen? Ik haalde mijn telefoon boven en besloot Scarlett te bellen.

'Hey, met Scarlett.'

'Scar, met mij.'

'Aah, je leeft toch nog.'
De arrogantie droop er
weer eens af.

'Scar, het spijt me.
Ik zat bij mijn moeder
in het ziekenhuis.
Is dat dan niet normaal?'

'Je hebt gelijk.
Sorry. Maar waarom bel je?'

'Mijn ma had zelfmoord
proberen te plegen omdat
ze mijn vader mist. Ze dacht
niet eens aan mij...'

'Darling, blijf waar je bent.
ik kom er nu aan met Alya'

Nog voor ik iets kon antwoordden had Scarlett al opgehangen.
En nog geen 10 minuten later ging de bel al. Denkende dat het Alya en Scarlett waren trok ik de deur open.

Maar in plaats van mijn twee beste vriendinnen stond Niels daar.
'Wow Julieke, jij ziet er slecht uit!'
Ik zuchte even.  'Bedankt Niels, je bent een echte vriend.' Zei ik sarcastisch. 'Mag ik binnenkomen?' Ik keek ongemakkelijk om me heen. 'Ik verwachtte eigenlijk mensen, dus ik denk niet dat dat een goed idee is.' Zijn opgewekte blik veranderde naar onweer. Hij duwde me naar achter en ging naar binnen. Hij trok me zonder iets te zeggen mee naar de woonkamer en gooide me op de zetel. Ik verwachtte me al aan iets niet goeds...

POV Niels

Ik liep naar Julie's huis. Haar moeder lag in het ziekenhuis dus ik moest haar wat steunen. Ik ademde diep in en drukte op de bel. Een paar seconden later vloog de deur open. Een mooi meisje met rode ogen van het huilen en grote wallen stond in het deurgat. 'Wow Julieke, jij ziet er slecht uit!' Floepte ik uit mijn mond. Ze zuchtte diep en keek me geërgerd aan. 'Bedankt Niels, je bent een echte vriend.' De sarcasme spatte er vanaf. Even viel er een ongemakkelijke stilte. 'Mag ik binnenkomen?' Vroeg ik om de stilte te verbreken. 'Ik verwachtte eigenlijk mensen, dus ik niet dat dat een goed idee is.' Dat was net het antwoord dat ik niet wou horen.

Ik gaf haar en duw en trok haar mee de woonkamer in. Ik zette haar op de bank en ging naast haar zitten.  Nu had ik zoveel zin om haar te kussen. En kon me niet bedwingen. Ik leunde over haar en zonder iets te zeggen drukte ik mijn lippen tegen de hare. Die van haar waren zo zacht en teder. Ze trok zich terug en ging rechtstaan. Haar ogen waren glazig. Shit dit had ik beter niet gedaan. 'Waar denk jij mee bezig te zijn?' Vroeg ze kwaad. Ik gaf geen antwoord. Ze hief haar hand en gaf me een mep op mijn kaak. Snel greep ik ernaar. 'Buiten.' Zei ze kalm. 'Maar Julie...' Probeerde ik nog. 'BUITEN!' Riep ze nu boos. Ze nam me bij mijn kraag en sleurde me naar de deur.  Ze gooide me letterlijk op de stoep en sloeg de deur dicht. Waarom had ik dit gedaan? Voelde ik iets voor haar? Nee, ik ben een badboy, ik val niet voor meisjes. Honderd vragen vlogen door mijn hoofd. Verslagen ging ik op de stoeprand zitten en kwam tot een conclusie: ik ben verliefd op haar, maar heb het verknald...

Sorry voor het wachten!
Xoxo