Bully or Lover

Hoofdstuk 27

POV Julie
De dagen kropen traag voorbij. Ik had al bijna drie dagen niets meer gegeten, maar had ook geen hongergevoel.

Ik had een paar dagen geleden gevraagd of ik een kamer mocht hebben waar ik aan het raam kon liggen, zo kon ik iedereen zien aankomen.

Ik tuurde uit het raam en zag Jasper van de bus stappen. Ik lachte zwak. Hij zag me kijken en zwaaide uitbundig. Het duurde ongeveer zes minuten tot hij aankwam in mijn kamer van beneden. Hij liet me niet vallen en ik zag hem doodgraag. Toen schoten plots allemaal flashbacks door mijn hoofd.

'Hey kleine, ga eens ergens anders zitten, ik wil hier zitten.' Ik ben altijd bang geweest van Niels en zijn groepje.

Vrienden?' Vroeg Jasper. Er verscheen en verlegen glimlach op mijn gezicht. 'Dank je, vriend' antwoordde ik.

'Dare.' Antwoordde ik vastbesloten. Ga op Jasper zijn schoot zitten en zoen hem. Minstens 20 seconden.' Ik aarzelde en keek naar Jasper. Hij knikte en gaf een kleine glimlach. Ik stond op en liep naar hem toe om op zijn schoot te gaan zitten. Ik keek hem even aan en voor ik het wist schoten mijn lippen op de zijne. Zijn lippen waren zo zacht en teder. Er ontplofte een bom van vlinders in mijn buik. Toen hij toestemming vroeg dacht ik terug aan de opdracht en gaf mijn toestemming. 'De 20 seconden zijn
voorbij!' Riep Scarlett. Snel trok ik me terug en ging op mijn plaats zitten.

Wim stopte met praten en zuchtte. 'Ik ben je vader Julie...' Die had ik niet zien aankomen. Wim,mijn vader? We leken niet eens op elkaar!

Daar stonden we, met z'n twee in de regen. 'Julie, ik hou zoveel van je.' Hij sloeg zijn sterke armen rond me. 'Ik hou ook van jou, zielsveel.'

Ik sloot mijn ogen, en met die herinneringen zou iedereen en vooral Jasper altijd bij mij blijven. Het was genoeg geweest...

POV Jasper
Ik liep de lift uit op de goede etage. Ik was later dan normaal bij Juultje maar ik was nog gestopt bij de juwelier. Ik had een ring voor haar gekocht met een diamantjes in het midden. Ik had al mijn geld van mijn vakantiejob ervoor gespaard. Waar afwasser zijn allemaal niet goed voor is.

Ik klopte op de deur van de juiste kamer, maar ik kreeg geen reactie. Ik liep binnen en zag Julie vredig te slapen. Ik kwam dichter en gaf haar een zacht duwtje. 'Juul, wakker worden, ik heb een verassing voor je!' Fluisterde ik. Maar Julie opende haar ogen niet. Ik voelde aan haar pols.

Verschrikt liet ik die vallen en duwde op het belletje voor noodgevallen. Ik bleef er op duwen door mijn plotse paniekaanval.
Dit kan niet. Dit mag niet!

Tot een verpleegster kwam die me uit de kamer zette.

Buiten liet ik me tegen de muur naar beneden vallen. Er viel een traan op de grond. Bruut veegde ik de tranen uit mijn ogen. In de hoop dat de verpleegster nog iets kon doen. Er kwamen nog een paar dokters aangelopen met allerlei apparaten. De moed zonk me in de schoenen.

Tien minuten later kwam de verpleegster weer buiten. 'Ik moet u mededelen dat Julie van pijn overleden is... Het spijt me oprecht.' Ze deed de deur open zodat ik naar binnen kon. Dit kon niet, Juul was een vechter. 'Dat kan niet, dat mag niet!' Riep ik boos. De tranen die ik niet wou laten zien liet ik nu de vrije loop. Ik kon het maar niet geloven.

Ik liep naar binnen en Julie lag nog steeds met haar ogen gesloten in het bed. Ik stormde naar het bed en liet me er op vallen. Ik sloeg mijn armen om Julie en bleef wenen.
Zij was het eerste meisje waar ik zoveel om gaf. Die me veranderde. Ze mocht niet weggaan, ik wou nog zoveel met haar doen, haar zoveel zeggen. Ik heb haar zelfs de ring niet meer kunnen geven, het kwam zo plots. Ik kon maar niet vatten dat ze er niet meer was.
Dat alleen haar lichaam achterbleef.

Ik gaf haar een laatste kus op haar lippen. 'Ik zal je nooit vergeten Juul, nooit.' Snikte ik.

Ik zat op haar bed toen Emilia binnen kwam. 'Is ze...?' Verder kam ze niet. Ik zuchtte en knikte zacht. Ik keek naar het meisje waar ik samen oud mee wou worden.

'Ze is niet dood, ze is niet dood!' Riep Emilia vol ongeloof.
Ze stortte in en viel op de grond. Ik liep naar haar toe en ging naast haar op de grond zitten. Ik gaf haar een knuffel. Ze barstte uit in tranen en ik had geen woorden op haar te troosten. Daar zaten we op de grond. Ik had Emilia stevig vast en samen met haar huilde ik. De meid waar we allebei van hielden is weg. Naar een plaats waar ze geen pijn meer had...

~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bijna het einde😢
Silke❤️