Bully or Lover

Hoofdstuk 26

POV Julie
De laatste dagen ging ik volgens dokter Smet heel snel achteruit. Er waren volens hem al teveel "kwade" kankercellen ik mijn lichaam en het bestralen zou niet meer helpen. Ik voelde me ook nogal slap en het voelde alsof ik op mijn sterfbed lag. Ik lag ondertussen alweer twee weken in de kliniek en ik hoorde mama en Smet zeggen dat ik er ook niet meer zou uit komen. Mama was beginnen huilen. Mijn tranen kwamen maar niet, ik vond na al dat nadenken het niet erg bij de gedachte dat ik dood zou gaan. Ookal was die gedachte een beetje angstaanjagend.

Jasper bleef elke dag op bezoek komen, maar ik wou hem liever niet ongerust maken en nog niks zeggen.

Ik was in gedachten verzonken en hoorde Scarlett en Alya niet binnenkomen. 'Julieeee, joehoe!' Scarlett wuifde even voor mijn gezicht. Ik schrok en zag dat Alya één mooie roze roos vast had. 'Voor jou, een hele boeket was iets te duur.' Glimlachte ze. Ik lachte terug en nam de roos aan. Ik vond hem prachtig. Ik sms'te mama om te vragen of ze een klein vaasje meenam naar hier. 'Hee, die zijn dus wel van mij eh!' Riep ik toen ik Scar mijn chocolade zag opeten. Haar mond zat volgepropt met pralines. Ze ging rustig verder met eten. Hoe zij zo mager blijft, Joost mag het weten.

Alya ging op mijn bed zitten en nam haar schoolboeken erbij. Elke drie dagen kwam ze langs om uit te leggen wat ik gemist had in de klas. Met de nota's van Glenn waar we bijna nooit aan uit konden. 'Je formule is dus...' 'Mxoy +H2O -> M(OH)y' Vulde ik haar aan. Zo ging het een tijdje door. Tot Scar ons onderbrak.

'Juul, de pralines zijn een beetje op... Oepsie.' We keken elkaar aan en schoten alledrie in de lach.

Na we uitgelachen waren vertelde ik al de nieuwtjes die ik gehoord of gezien had, inclusief het "vader en broer ontmoetings-verhaal". Alya keek me met grote ogen aan. 'Toon, mijn Toon?' Ik staarde haar even aan. Scarlett kwam ook uit de lucht gevallen en vroeg: 'Jouw Toon? OMG Alya moet jij ons iets vertellen?!' Alya bloosde en staarde naar de grond, dat zei al genoeg. 'Alya en Toon zijn een koppel!' Gilde ik door de kamer. 'We hebben elkaar gekust ik het park, het was een geheime date...' Fluisterde ze. Ik was zo blij voor haar! We liepen te springen door de kamer tot ik duizelig werd. 'Julie gaat het wel?' Vroeg Alya. Ik knikte maar niet veel later werd alles zwart en viel ik neer...

Langzaam opende ik mijn ogen. Maar door het felle licht door het gordijn sloot ik ze snel weer. Ik lag terug in dat vreselijke ziekenbed en er zaten een bezorgde Scarlett en Alya naast mij. Beiden huilden ze. 'Julie, waarom zei je niet dat je er misschien niet doorkomt?' Vroeg Alya snikkend. Ik zag mama aan de deur staan en ook bij haar rolde er een traan over haar wang. Ik ging recht zitten en keek ze aan. 'Ik wou jullie niet ongerust maken. Zolang ik me geen zorgen maak, moeten jullie dat ook niet doen. Alles komt goed.' Ik wist zelf goed genoeg dat het niet goed kwam, maar dat hoefde zij niet te weten.

Ze hoefde niet te weten dat ik de laatste tijd pijn had. Dokter Smet had gevraagd of ik aan euthanasie wilde doen, maar dat idee keurde ik af. Ik vond het idee op zich al afgrijselijk.

Na iedereen te hebben gerust gesteld gingen mijn vriendinnen naar huis. En mama kwam de kamer in. Ze hoefde niets te zeggen, ik ook niet want we wisten hoe we ons voelden. Beiden niet zo best.

Ze ging naast me zitten en nam mijn hand vast. Alles kwam zo dichtbij plotseling...