Ang Secret Ni Ms. Stranger

Chapter 30: Everything Happens For A Reason (Last Chapter)

Guys! This is it. This is really really is it is it ng bonggang bongga! Last chap na! Oh em. Nag-o-over react na naman ako. Wee. First story to be completed. Support it pa rin kahit tapos na. Re-read nyo ha? Lol.

May ipapagawa ako. sa inyo. When you read the subtitle: Everything Happens For A Reason, anong unang pumasok sa isip nyo? Magdi-divorce sina Julia't Daniel? O magkakaron sila ng happy ending? Comment nyo. :-)

Dedicated tong chapter na toh kay ericalouize kasi super supportive nya na nag-PM sya sakin na i-update toh kasi hindi na nya matiis. Lol. Feeler ko naman. Sana maging close friends po tayo @ericalouize :D

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ayaw mo? Edi lumayas ka." Paulit uit nalang umiikot ang mga salitang yun sa utak. Sa lahat sinabi ni DJ sakin, yun ang pinakamasakit. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ayaw ko ngang lumayo pero pinipilit nya ko.

"Sige. Kung dyan ka magiging masaya, gagawin ko." Tumayo ako sa kinauupuan ko at nagsimulang mag-empake ng kung anong bagay ang importante sakin. Hindi naman pala totoo na mahal nya ko eh. Sinasabi nya lang yun para ma-distract ako sa pagtupad ng pangarap ko. Uto uto ka naman pala Julia eh! Langya! >___<

Lumabas na ko ng bahay at agad nya naman sinara ang pinto, ng MALAKAS. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. For now, tumayo nalang ako sa harap ng gate ng bahay. Sinusubukan kong itext si Kath pero walang reply. Nawalan na tuloy ako ng signal nung sinubukan ko ring itext sina Britney at Yen. Kung itetext ko naman si Robi o si Neil, for sure wala akong makukuhang reply. Malamang, galit din sila sakin. Umiyak nalang ako for hours para kahit papano, maibubuhuos ko ang sama ng loob ko. Nang biglang umulan...

"Kainis! Ba't ngayon pa?!" reklamo ko at tuluyan nang napaupo. Kumuha ako ng kahit anong pantakip mula sa bag ko. Anlakas ng ulan. I unlocked my phone to watch if I received any messages pero wala eh. May iba akong napansin... 12:51 am na pala. Alam ko na kung anong gagawin ko...

"Scrolling through my cellphone, for the 20th time today. I'm reading the text you sent me agai though I memorized it anyway." Kahit alam kong mas lalong lalakas ang ulan sa ginagawa ko, wala akong pakialam. Nakakarelate ako sa lyrics ng song na toh kaya dito ko nalang ibubuhos ang LAHAT ng nararamdaman ko. Susubukan ko na lang ring ibalik ang past, yung mga happy memories para hindi na ko iiyak.

"It was an afternoon in December when it reminded you of the day. When we bumped into each other but you didnt say hi cos I looked away." December 13; 4:30pm. That was the day we met. The day I signed the contract para sa arranged marriage. Hinding hindi ko makalimutan ang araw na yun dahil that was the day I broke up with Diego. But as days pass by, nag-iiba ang rason. Hindi ko makalimutan ang araw na yun kasi, dun ko nakita ang talagang para sakin.

"And maybe that was the biggest mistake of my life." Pero nung ayaw nya kong itupad ang pangarap ko, pinagsisihan ko yun. :(

"And maybe I haven't moved on since that night."

"Cos it's 12:51 and I thought my feelings were gone. But I'm lying on my bed thinking of you again." Bakit ba kasi ang lakas ng dating ni DJ sakin? Kakainis. Kahit ilang beses nya na kong pinagalitan sa mga bagay na hindi ko naman kasalanan, feeling ko, kailangan ko pa rin magsorry. :/

"And the moon shines so bright but I gotta dry these tears tonight. Cos you're moving on and I'm not that strong to hold on any longer..." A teardrop fell from my eyes and finally, I fell asleep under the rain.

DJ's POV

Nandito lang ako sa sala ngayon, nag-e-emote. Hindi ko akalaing nagawa ni Julia sakin yun. Hindi ko rin naman inakalang papalayasin ko sya. Alam kong babaw ng rason ko para magalit ng sobra pero ni isa sa inyo, hindi pa alam ang tunay na rason. Naghahanap pa ko ng tamang makakausap para dun. Tumayo ako and started to walk to my bedroom nang may narinig ako.