Verslingerd met jou [BxB] ✔️

Chapter 11 - Ethan

11. 'Die ene spoiled boy?'

Ik mocht hem nog een keer zien. Yes! Ik was best onaardig tegen hem geweest en het knaagde aan me, maar ik zou het goedmaken. Ik beloof het.

"Oké wanneer? Ik bedoel, ik kan altijd. Dus noem maar een tijd." zei ik snel, "En een plaats."

"Uhm... Volgende week zaterdag? Om twee uur 's middags. En kom maar gewoon hier naar toe.", zei hij twijfelachtig.

"Oké, great!", zei ik terwijl ik de veters van zijn zwarte Nikes dichtknoopte. 

Ik nam mijn hoopje natte kleren in de ene hand en mijn schoenen in de andere en bedankte hem voor de kleren. Ik gaf hem een vluchtige kus op zijn wang en stormde naar beneden.

"Moet ik je niet brengen?", riep hij naar beneden.

Ik draaide me om. "Nee hoor, het is gestopt met regenen. Ik loop wel."

Ik had enigszins protest verwacht, maar er kwam niets en hij knikte alleen maar. Ik knikte terug en verliet het huis.

De volgende dagen gingen heel traag voorbij. Ik kon alleen maar denken aan hem en aan wanneer ik hem weer zou zien. Op woensdag had ik een studie-namiddag met Maggie, maar ook  toen was ik er met mijn aandacht niet bij, tot ze opeens luid mijn naam riep.

"Wat!?"

"Oké, vertel op. Wat is zijn naam?", zei ze enthousiast.

Ik grijnsde breed om haar vraag en liet haar nog even vol spanning.

"Maggie, kan je me vertellen wat de naam was van de eerste president van The United States?", zei ik plagerig.

"George f*cking Washington. Kom nou, Ethan!", zei ze met een pruillipje.

Ik zuchtte en zei: "Goed dan, omdat jij het bent."

Ik slikte en klapte Maggie's geschiedenisboek dicht. "Vince, maar hou je kop oké?"

"Vince? Laat me denken. Vince, waar heb ik die naam eerder gehoord? Oh, ik weet het! Die spoiled *ss boy? Val je daarop?", ze dacht hard op, wat ze wel vaker deed.

"Nou, sorry. Hij is gewoon heel erg lief.", zei ik dromerig.

"Vind hij jou ook leuk? Is hij überhaupt homo?", zei ze even enthousiast als daarnet.

"Ik hoop zo dat hij me ook leuk vind. En hij weet het nog niet zo goed, geloof ik.", ik voelde een steek in mijn hart als ik mezelf die woorden hoor zeggen.

"Heb je het hem nog niet gevraagd. Want ik bedoel...", stamelde ze.

"Nou, ik merkte aan hem dat hij het niet serieus neemt. Alsof hij gewoon aan het experimenteren is, snap je?", zei ik.

Ze sloeg troostend een arm om mijn schouder. 

"Het komt vast wel goed. Maar nu... De geschiedenis van Amerika!" riep ze door de kamer en sloeg het boek open op een willekeurige bladzijde.

"Hurray for Maggie and Ethan!", riep ik triomfantelijk.

"Hurray!!!"

A/N: 

Ik weet dat dit verhaal nog niet echt op iets slaat, maar geef het wat tijd ;) Trouwens, morgen vertrek ik naar Amerika voor 3 weken dus ik ga niet of zelden kunnen updaten. Sorry xx