Verslingerd met jou [BxB] ✔️

Chapter 21 - Ethan

De vlinders in mijn buik laaiden heerlijk op toen ik terugdacht aan ons moment van gisteren. Ik wou hem niet loslaten, maar ik had al mijn krachten verzameld en had me toen toch losgerukt. Gelukkig maar, ik kon het niet riskeren betrapt te worden in een ziekenhuis. En Vince al helemaal niet. En dan nog met een jongen. Wat zouden zijn ouders wel niet denken?

Ik grinnikte. Opgewekt liep ik het schoolterrein op. Vandaag ging ik me inschrijven. Ik was al aardig bij met de leerstof, en deze woensdag had ik weer met Maggie afgesproken. Misschien liep ik mijn lieve vriendje wel tegen het lijf. Jammer dat ik dan even geen kusje op zijn mond kon drukken. Of hem knuffelen. Of gewoon praten...

Anyways.

"Het kantoor van meneer Harris alsjeblieft.", zei ik tegen de gezette dame achter de balie.

"Haaa, Ethan. Kom je weer lessen volgen? Ik vroeg me al af waar jij heen was.", antwoordde ze.

"Mijn moeder is vergeten me in te schrijven vorige zomer. Dus dat kom ik doen.", zei ik met een glimlach van oor tot oor.

Ze knikte. "Meneer Harris, he? Daarheen, op het einde van de gang."

Ik knipoogde naar haar en liep langzaam weg van de balie. Ik wurmde me tussen een menigte van schoolgaande jongeren tot opeens iemand mijn hand vastnam. Ik draaide me om, hopend dat het Vince was.
Ik keek recht in de bruine ogen van Maggie.

"Ben ik weer.", zei ze en ze omhelsde me.

"Ja, dat zie ik. Jij bent overal.", antwoordde ik midden in de omhelzing.

Ze lachte kort en pakte toen mijn beide handen weer vast.

"Ik heb een vriendje.", zei ze en ze bloosde.

"Wat super leuk!", riep ik en ik gaf haar nog een knuffel. "Wie is het?"

Opeens ging de bel.

"Saved by the bell! Ik vertel je het woensdag. Denk eraan dat het nog pril is.", zei ze en ze liep de andere kant op.

Ik zuchtte en liep verder. Het deur van het kantoor ging met een piepend geluid open. Achter een groot, houten bureau zat een gezette man met grijs haar en een baardje. Onzeker liep ik het kantoor binnen en sloot de deur.

"Ethan Abrahams.", zei de man.

"Dag, meneer Harris. Goed u weet te zien.", stamelde ik.

Hij knikte en gebaarde dat ik op de stoel aan de andere kant van het bureau moest gaan zitten. Ik nam
plaats en kuchte zacht.

"Dus je komt weer naar school.", zei hij.

Ik knikte en haalde een blauw mapje uit mijn rugtas.  Net op het moment dat ik had mapje op de tafel had gelegd, ging de deur met een harde zwaai open.

In de deuropening stond niemand minder dan Vince.