Verslingerd met jou [BxB] ✔️

Chapter 23 - Ethan

"Vanavond ga ik het zeggen. Vanavond. Tegen mijn ouders.", zuchtte hij.

Mijn hart sloeg een sprongetje over. "Ben je serieus?", zei ik heel enthousiast.

"Ja...", hij sloeg zijn ogen neer.

Vanbinnen maakte ik een vreugdedansje. Zonder erbij na te denken trok ik hem dichterbij en druk ik een lange kus op zijn mond. Ik verwachtte dat hij er in mee zou gaan, maar hij duwde me boos terug.

"Ethan, wat doe je?!", riep hij door de gang. Ik beet op mijn onderlip. Dit had ik niet mogen doen...

"Zo meteen ziet iemand het en dan hang ik.", snauwde hij. 

Ik voelde hoe ook ik nu boos werd en ik balde mijn vuisten. Ik zuchtte en staarde boos naar de grond. "Veel plezier met uitkomen. Zonder mij.", siste ik en ik stampte weg.

Voor de tweede keer in twee dagen liet ik hem achter, maar deze keer wou ik het ook echt. Ik had genoeg van zijn spelletjes. Eerst wil hij me, dan weer niet... Het maakte zo boos. Ik hield van hem. Oprecht. Maar het moet van twee kanten komen.

"Ethan, ik wil nog wat zeggen...", hoorde ik achter me.

Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef lopen. "Zeg het me maar als je er achter bent of je nu eigenlijk wel homo bent."

Ik liep recht naar de jongens-toiletten en sloot me op in één van de hokjes. Ik wou schreeuwen, ik wou met dingen gooien, ik wou... Argh, ik wou hem. Ik wou Vince. Geen goedkope jongen die je ergens vanachter de bar sleurt, maar hem. Een traan liep langzaam van mijn ooghoek naar beneden. Arggghhh. Ik veegde de traan weg gooide mijn rugtas tegen de grond. Ik ging op de waterbak van de wc zitten en liet mijn tranen de vrije loop. 

"Gaat het wel?", zei een stem vlak buiten het hokje. 

"Hmmjah.", antwoordde ik. 

"Ben je zeker? Kom eens naar buiten.", zei de stem weer. Het was zeker weten een jongen. Maar niet Vince. Deze stem was zacht, maar toch mysterieus. Ik wist niet bij wat voor persoon hij hoorde, of wat ik me erbij moest inbeelden. 

Ik wreef in mijn ogen en deed de deur van de wc open. Ik ging weer op de waterbak zitten. Een jongen met donker haar, sproeten en een bril met een dun gouden boordje keek nieuwsgierig om het hoekje. Hij stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. 

"Had je geen betere plek kunnen verzinnen om te huilen? Het ruikt hier niet zo fris.", zei hij en hij glimlachte. 

Ik lachte door mijn tranen heen trok mijn knieën op. Ik gooide mijn hoofd naar achteren en leunde tegen de muur. 

"Wat is er aan de hand?", vroeg hij en hij leunde tegen de deur met zijn armen over elkaar.

"Het is soort van uit met mijn soort van vriendje..."

Ik had bijna Vince gezegd. Gelukkig maar.

A/N:

Yeeet! Twee dagen en twee hoofdstukken. I'm back at it, baby!!