Verslingerd met jou [BxB] ✔️

Chapter 9 - Ethan

Even dacht ik dat dit moment perfect was, en misschien was het dat ook echt. In mijn hart hield ik van hem, en ik dacht hij ook van mij. In mijn hart wou ik niets liever dan met hem samen zijn. Voor altijd. Trouwen, samenwonen, alles van die cliché dingen. Hij was te perfect om los te laten.

Maar in mijn hoofd verafschuwde ik mezelf, omdat ik van een jongen hield. Het was van nature dat een man en een vrouw van elkaar hielden, met als doel de voortplanting van de mens. Een homostel was niet ontworpen door moeder natuur, dat hadden de mensen zelf gedaan. Er is natuurlijk dan ook niks mis mee, want wat is er mooier dan ware liefde. En wie boeit het welk geslacht die twee mensen hebben, als ze van elkaar willen houden zou iedereen daar oké mee moeten zijn. Maar in mijn hoofd was ik dat niet. 

Hij had me gezoend, en ik had gezellig meegedaan. Het was zo'n goede kus geweest, en ik had die geëindigd omdat ik met mezelf in de knoop lag. Hoe moest hij zich wel niet voelen? Ik schaamde me diep.

Er traan rolde over mijn wang en nog één. Ik kon mezelf niet inhouden. Het was allemaal gewoon moeilijk. Ik had alles in mijn leven maar gewoon geslikt en het had zich opgestapeld binnen in me. Dit was de druppel geweest.

"Ik ga maar weer.", zuchtte ik terwijl ik langs hem probeerde te lopen.

Zonder succes, want hij duwde me gewoon terug. Zijn ogen vlamden en zijn greep was sterker dan ooit. Mijn rechterhand begon te tintelen wegens te weinig bloed en ik slaakte een kreetje. Hij knipperde een paar keer en liet mijn arm los. 

"Waarom?", piepte hij. 

"Het wordt eens tijd, en die kleren hoeven niet me...", ratelde ik, maar hij onderbrak me voor ik mijn zin kon afmaken.

"Daar heb ik het niet over.", zei hij afwezig.

Ik zuchtte en beet op mijn tanden. "Oh...", begon ik. Ik wou iets zeggen, maar er zat een brok in mijn keel die ik niet weggeslikt kreeg. "Ik." Een nieuwe traan rolde over mijn gezicht. Ik wreef snel over mijn wang in de hoop dat hij het niet had gezien. Volgens mij had hij het echt wel door, maar hij bleef gewoon strak naar de grond kijken. 

"Als je nu eens gewoon die kleren aantrekt, dan ben ik je terug en dan vergeten we gewoon wat hier is gebeurt.", zei hij. 

Hoe kon ik ooit vergeten dat hij me had gezoend? Hoe kon ik deze dag ooit vergeten? Ik probeerde het me voor te stellen maar ik was er niet helemaal met mijn gedachten bij.

"Dat wil ik niet. Ik wil vandaag niet vergeten. No way.", zei ik en ik merkte dat ik een beetje boos overkwam. 

Tot mijn verbazing glimlachte hij alleen maar en de vlinders in mijn maag fladderden weer vrolijk rond. 

"Weet je... Ik hoopte al dat je dat zou zeggen. Want eerlijk gezegd, kan ik dat ook niet."