Yüreğim Seni Çok Sevdi... TAMAMLANDI ?

•1.bölüm •

Ne kadar hayatından kopmuş olsada, hep güçlü kalmaya çalışırdı. İçi mutsuz olsa bile dıştan gülümsemesini hiç eksik etmezdi. Herkes onu mutlu sanıyor, fakat içindeki burukluğu kimse fark etmiyordu. Yine her zaman ki gibi hazırlanarak ve yüzü gülümserek okula gitti. Sırasına oturdu. Sessiz bir şekilde etrafına baktı. Baktığı herkes hayatını mutlu bi şekilde yaşıyor gibiydi. Can varlıklı bir ailenin çocuğuydu. Begüm ise Can 'ı farketmesine farketmişti ama ilgisini çekmemişti.

Can: Pardon burası boşsa oturabilir miyim?

Begüm duymayınca yine :

Can:Pardon? Acaba burası boşsa oturabilir miyim?

Begüm: Hı ? Tabi Tabi.. Oturabilirsin.

Can: Galiba moralini bozan bi durum var ?Dalmışsın.

Begüm: ....

Begüm ne kadar sessiz ve sakin bir kız olsa da başkalarına içini dökmeyi pek sevmezdi. Kardeşiyle birlikte sabaha kadar otururlar, dertleşirlerdi.

Can: Bu arada biz tanışmadık. Ben Can.

Begüm: Bende Begüm .Memnun oldum.

Can: Bende.

Saatler geçti. Günün sonunda herkes evine dağılırken, Begüm de evine gidiyordu

Tam minibüse binecekken:

Can:Begüm! Begüm! Bakar mısın?

Begüm arkasına baktığında hemen farketti. Can hızlı hızlı koşarken, elinde de bırakmadığı bir kutu vardı.

Begüm: Efendim?

Can: Ya sınıftan çıkmadan önce bi kutu buldum. Sıranın altındaydı. Senin mi?

Eline kutuyu alıp içindekine bakınca, annesinden hatıra kalan bir fotoğraf , bir de ona ait bir küpesi vardı.

Begüm: Ya çok saol Can, neredeyse kaybediyordum. Çok teşekkür ederim.

Can: Bende merak ettim de içindekini açıp bakmadım.

Begüm: Gerçekten çok teşekkür ederim. Annemden kalan sadece o kutuydu.

Pelin kurnaz ve kötü bi kızdı. Arkadaşı Ceyda ile sürekli acıları olanlarla dalga geçerlerdi. Begümle Canı konuşurken ve ne konuştuklarını merak eden Pelin, hemen bi köşeye gizlenerek onları dinledi..

Can: Annen mi ? Nasıl yani? Annen?

Begüm: Evet. Annem vefat etti.

Can: Ya ben kusura bakma... Çok özür dilerim hatırlattığım için.

Begüm: Önemli değil zaten acısı hala içimden gitmiyor. Onu unutamıyorum.

Can: Ya biliyorum hemen teklif edilmez ama istersen bi kafeye oturup konuşalım? Bana dertlerini anlatmak istersen dinlerim.

Begüm: Bende çok isterim ama malesef olmaz. Kardeşime gidip bakmam lazım. Yarın okulda görüşürüz.

Can: Görüşürüz.

Begüm minibüse binip evine giderken yolda kafasına takılan bütün soruları kendi içinde cevapladı.

Eve geldiğinde yemek yedi. Yatağına uzandı. Halsiz ve yorgundu. Ve oracıkta uykuya daldı. Kardeşi odasına girince, uyuyakalan ablasının üstünü örttü.

O sonu belli olmayan bir karanlığa yolculuk yaptığında, acaba geri döner mi, yoksa yolculuk yapmaya Devam eder mi ? Gökyüzü gibiydi onun hayatı. Ne dolu, ne boş...