Kavin Badem: Dilemma

0.9: "Yanında Olmak"

Kavin Badem Devran'dan

-En azındaaaan...." dedim arabaya binip evimize doğru yola çıktığımızda. "Aras'ın başını bağladık." Neşeli görünmeye çalışıyordum, çünkü babamın sürekli yol boyu gözünü üzerimden ayırmadığını, sürekli bir şeyler yedirmeye çalıştığını, saçlarımı okşadığını, dolu dolu sevgiyle baktığını gördükçe ona borçlu hissediyordum.

Hala yalan içinde yaşamıyorsam onun sayesindeydi. Ayrıca şuan ihanetin ve şok olmuşluğun yorgunluğu vardı üzerimde sadece. Yaşanması gereken yaşanmış, enkazındaki yalanlarla beraber savrulup gitmişti.

-Çok mutlu ama. Taze gelin gibi." Dediğine kahkaha attım. Aras'ı o kadar özlemiştim ki...Annemi, amcamı, yengemi, kızları...

Tanıdık sokağa girdiğimizde babamın elini tuttum. Arabayı açılan demir kapıdan içeri soktu ve derin bir nefes aldım açık pencereden.

-Yess bee! Evim kokuyor! " arabadan indiğim an, dış kapı açıldı. Aras'ın sırıtan uykudan yeni uyandığı için şişen yüzünü gördüğümde biraz şaşırmıştım. Saat 12 ydi. O bu saatte uyuyor olurdu hafta sonları. Tam Aras'a gidiyordum ki bir anda gövdesi öne savruldu. Annem onu arkasından kenara ittirmiş, kendine yol açarak bana doğru koşturuyordu.

-İyice üvey evlat muamelesi görüyorum!!" Diye anneme yönelik bağırdı Aras. Klip meselesi yüzünden annem hala intikamını alıyordu demek ki.

-Badem'im!!! Sarışınım, balım..." sıkıca sarıldığında ben de ona sarıldım. Bahçenin yan tarafından Aden'in çitlerin üzerinden atladığını gördüm.

-Ayy best friendim gelmişş!! Açılın, a dostlar!" Annemle ayrıldığımızda ona sarıldım sıkıca. Bütün ailemle tek tek kucaklaştıktan sonra annem bacağımı mıncırdı hafifçe.

-Kız Badem sen zayıflamışsın!"

-Yok anne aynıyım valla." Belimi kavradı iki eliyle.

-Yok yok, vallahi erimiş benim çocuğum Savaaş..." eve geçtiğimizde zorla beni tartıya çıkarmıştı.

-Anne normal işte aynı kilo bak.."

-200 gram vermişsin." Dediğinde gülerek ona sarıldım ve yanağından öptüm.

-Yolda gelirken tuvalete gitmiştir." Dedi Aras. Annem ona ters bakış atıp, burun kıvırdı.

Gün boyu ya bana sarılmış ya da gözünü hep üzerimde tutmuştu. Nasıl yapabilmiştim bunu onlara, nasıl? Resmen Alex'in dediği doğruydu. Ben de bencildim aslında. Acımı düşünüp uzaklaşmıştım, ailemi özlemle sınamıştım.

Bütün günü annemin tepeleme doldurduğu tabağımı bitirerek, kızlarla konuşarak ve birlikte dizi izleyerek geçirdim. Odama çıktığımda cebimdeki telefonumu çekmecemdeki şarj aletime taktım. Birkaç dakika sonra açıldığında ekrana sırasıyla mesajlar yağmaya başladı.

"Ayaz'ımm: Badem'im, ben çok üzgünüm." Telefonumda öyle kayıtlıydı ve ölümünden, daha doğrusu 'sahte ölümünden' sonra silememiştim. Olur da belki bir gün çalar diye ümitlenmiştim işte.

Ayaz'ımm: Seni çok çok seviyorum. N'olur bir şans ver konuşalım?

Ayaz'ımm: Aramızdakinin, yaşadığımız yılların hiçbir önemi yok mu?

Ayaz'ımm: O geceyi de mi unutacaksın?

Ayaz'ımm: Sen benimsin, bana aitsin. 3 ayın seni bu kadar yıpratacağını düşünmedim. Affet. "